►►► Périphéries (En ville !) 
 
  
In 1989 voerde de reismicrobe François Maspero en Anaïs Frantz naar de Parijse buitenwijken waarbij ze een lijn van de RER volgden wat het boek "Les passagers du Roissy-Express" opleverde. Ditzelfde idee van ontdekking en ontmoeting op de hoek van de straat motiveerde eveneens de drie filmmakers die we uitnodigen met het festival ‘En ville!’. Doorkruisen van grote woonwijken, peri-urbane gebieden en het buurtleven staan op het programma met Andrea Luka Zimmerman in Oost-Londen, samen met de bewoners van van een sociale woonwijk in afbraak ("Estate, a reverie") en een gemeenschap op een stadsbraakland ("Here for Life"), met Alice Diop en de ketten van 93 ("La mort de Danton" en "Vers la tendresse"), en met Gaël Lépingle midden in verkavelingen op het platteland ("Seuls les pirates"). Wat ze allemaal gemeen hebben, is dat ze de stemmen van wie in de periferie woont en wiens stem vaak niet verder reikt, laten weerklinken. Geen veralgemenend discours, wel individuele verhalen met complexe realiteiten waarvoor de filmmakers de tijd hebben genomen om ze zich eigen te maken met de mensen die ze ontmoeten, door hen te betrekken bij het schrijven van deze films. Ze komen ons deelgenoot maken van hun ervaringen op 11, 17 en 23 oktober.



► Andrea Luka Zimmerman 
  
Andrea Luka Zimmerman, geboren in 1969 in München, groeide op in een grote sociale woonwijk. Ze verliet school op haar 16e en verhuisde op haar 22e naar Londen om kunst te studeren. Als filmmaker en cultureel activist (met de collectieven Fugitive Images en Vision Machine) roept ze met haar praktijk op tot het heruitvinden van de relatie tussen mensen, plaatsen en ecologie. Met behulp van narratieve hybriditeit en reframing, dromen en creatieve verwarring benadrukt haar werk vaak het belang van sociale banden binnen gemeenschappen. Ze maakt ons deelgenoot van ervaringen van mensen die in de marge van de samenleving leven.



► Estate, a Reverie 
Andrea Luka Zimmerman, 2015, GB,GB, HD, OV ENG OND FR, 83'
Samuel House was de laatste grote sociale woonwijk in de Londense Hackneywijk. Andrea Luka Zimmerman woonde er 17 jaar, in een tijd dat de site en de bewoners door de overheid in de steek waren gelaten, zowel architectonisch als sociaal. Toch was het steeds een thuis voor de regisseuse en vele anderen die door de maatschappij als ongeschikt en uitgesloten werden bestempeld. Zeven jaar lang, voordat de gebouwen in 2014 werden gesloopt, filmde ze intieme portretten van de bewoners, historische reconstructies die samen met hen werden ontworpen, evenals landschaps- en architectuurstudies en gedramatiseerde scènes. Het resultaat is een ontroerend portret van een gemeenschap die worstelt om te overleven in een tot sloop gedoemde ruimte, tegen de achtergrond van deze vraag: hoe kunnen we vechten tegen wat ons uitsluitend op basis van klasse, geslacht, capaciteiten of handicap, en zelfs geografie categoriseert?

{Voorstelling ingeleid en gevolgd door een gesprek met Andrea Luka Zimmerman.}

11.10 > 17:00

► Here for life 
Andrea Luka Zimmerman, Adrian Jackson, 2018, GB,GB, HD, OV ENG OND FR, 87'
Terwijl Andrea Luka Zimmerman zich in haar films interesseert voor thema’s zoals geheugen en sociale rechtvaardigheid voor gemarginaliseerde groepen, beoefent Adrian Jackson het theater van de onderdrukten. Voor deze film hebben ze samengewerkt met tien ongedisciplineerde Londenaren die een ongedisciplineerd leven leiden in de marge van de kapitalistische maatschappij die hun stad transformeert, waardoor huisvesting onbetaalbaar wordt, de openbare ruimte krimpt en gemeenschappen versnipperen. Gedeeltelijk gefilmd in een stadstuin op een voormalige vuilnisbelt tussen twee spoorlijnen, toont "Here for Life" met urgentie en gracieus de mozaïek van hun ervaringen, verlies en verwondering. Als een volksverhaal tegen de dictatuur van de normaliteit, waarin de collectieve dimensie nodig is voor verandering, zonder de individuele stemmen te minimaliseren. 
Deze film werd reeds getoond tijdens ons zomerprogramma, en won de grote prijs van het filmfestival 'En Ville!'. 

{Voorstelling ingeleid en gevolgd door een gesprek met Andrea Luka Zimmerman.}

11.10 > 20:00

► Alice Diop 
  
Alice Diop is een historica van opleiding. Ze begon met film tijdens een lessenreeks visuele sociologie aan de Universiteit van Evry. Ze groeide op in de 'Cité des 3000'. Ze maakt haar films in deze voor haar vertrouwde plekken en probeert woorden en gelaat te geven aan degenen die zich achter hun sociale grenzen verschuilen. Voor haar laatste film, die momenteel wordt voltooid, gaat ze op reis langs de RER-lijn B, in de voetsporen van François Maspero, met het idee om het Frankrijk van 2020 te portretteren, gezien vanuit de buitenwijken.



► Vers la tendresse 
Alice Diop, 2016, FR, HD, OV FR   ,38'
Hoe kun je over liefde praten als je een jongen bent en in een cité woont? Dat is de vraag waarmee Alice Diop worstelt in "Vers la tendresse". De film is een intieme verkenning van het mannelijk territorium in de buitenwijken, en toont vier jonge mannen met wie de regisseur spreekt over hun liefdesrelaties: "In Montreuil hangen jongens van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat rond voor mijn huis. Ik dacht dat ze misschien wilden praten en ik ging naar ze toe. Ik bood hen aan om met mij te werken en ik organiseerde een workshop met vier van hen. Toen ze hoorden wat ik gefilmd had, deden ze alsof ze zichzelf er niet in herkenden, maar ze spraken er anders over toen we elkaar persoonlijk ontmoetten." (Alice Diop)


+ La mort de Danton, Alice Diop, 2010, FR,  OV FR   ,64'
17.10 > 19:00

► Gaël Lépingle 
  
In Frankrijk is de auteurscinema sinds een paar jaar in tweeën gedeeld: er is wie beweert Nouvelle Vague te zijn en Cahiers du Cinéma, soms een beetje poseur, ongetwijfeld een beetje 'Parijserig'? En er is de cinema wie het niet kan schelen, die zich vermaakt met vermenging en vaak in de provincie woont, in de voetsporen van de Larrieux of Guiraudie. De films van Gaël Lépingle leunen aan bij deze tweede categorie. Ze jongleren met genres en formaten en verkennen met veel vreugde, gratie en een beetje nostalgie gebieden die tussen het platteland en de stad vallen.



► Seuls les pirates 
Gaël Lépingle, 2018, FR, DCP, OV FR OND ENG, 90'
Na een kortfilm, een documentaire, twee middellange films (waaronder "Une si jolie vallée", in de vorm van een muzikale komedie in de Tarn), gaat "Seuls les pirates" rustig verder, in de strijd die een paar zachtaardige dromers, vrijbuiters en oplichters op straat voeren tegen de voortschrijdende gentrificatie in hun stad. Tussen stadspaviljoens, winkelcentra en nieuwe ecowijken beweegt de film zich voort in taferelen, waarbij genres worden vermengd en wordt gezworven tussen sociale kroniek, thriller en romantiek. De film permitteert zich uitstapjes en gaat op zoek naar het dagelijks leven van dappere gewone mensen, met humor en melancholie. Dit mengsel, deze fantasie, is wat "Seuls les pirates" kruidt. Met tedere humor wordt de bescheiden wereld van deze kleine mensen in scene gezet. En de strijd die op het spel staat is net zoals de film zelf: niet alleen een territorium dat gered moet worden, maar ook een ruimte waarin je jezelf ontmoet, een gedroomde horizon, verbeelding.

{Vertoning ingeleid en gevolgd door een gespek met Gaël Lépingle}

23.10 > 20:00