Een donkere avond buiten. Woontorens. Hortende jazztonen begeleiden de beelden van jongeren die één voor één voor de camera verschijnen. Begingeneriek. Zim (Gérard Zimmermann), die door de bewoners aan de politie werd uitgeleverd voor benzinediefstal, komt vrij. Die dag ontmoet hij de jongere Jean-Pierre (Éric Penet), die uit dezelfde Parijse gevangenis komt, en die lid is geworden van een bende vrienden in Nanterre. De twee vatten sympathie voor elkaar op. Nu ze opnieuw dreigen opgeslokt te worden door de malaise van hun buitenwijk, besluit Zim werk te vinden. Hij tracht Jean-Pierre te overtuigen hem te vergezellen.... zonder succes.
Ver van de hippe auteursfilms van de Nouvelle Vague die almaar verburgerlijkte, is "Les Cœurs verts" de eerste fictiefilm over jongeren in HLM-wijken, de troosteloze banlieues rond Parijs. De jongeren worden vertolkt door een echte bende nozems in leren jekkers, “slechte jongens” recht uit het arbeidersproletariaat, die toen het onderwerp van gesprek vormden. Naturalistisch en tegelijk poëtisch is de vrije cameravoering van Luntz empathisch zonder toegevingen. Want hoewel hij zich goed bewust is van het generatieconflict in een maatschappij die geen plaats maakt voor hangjongeren die hunkeren naar vrijheid, aarzelt Luntz niet om ook de donkere kanten van de revolterende jeugd te tonen, hoe hard ook. Zo is een van de centrale scenes een quasi-groepsverkrachting onder het mom van de broederlijkheid van de bende. De meisjes, en zeker het slachtoffer, worden neergezet als sterke zelfbewuste personages die niet op hun mondje zijn gevallen....
Deze eerste langspeler dwingt respect af. Als voorloper van andere films drie decennia later over de ontreddering in de Franse banlieues - denk "La Haine" dat er de mosterd van haalde – stellen we "Les Cœurs verts" centraal in ons retrospectief op Édouard Luntz, op 35mm, 6 voorstellingen lang.

(Engelse ondertiteling onder voorbehoud).

Een donkere avond buiten. Woontorens. Hortende jazztonen begeleiden de beelden van jongeren die één voor één voor de camera verschijnen. Begingeneriek. Zim (Gérard Zimmermann), die door de bewoners aan de politie werd uitgeleverd voor benzinediefstal, komt vrij. Die dag ontmoet hij de jongere Jean-Pierre (Éric Penet), die uit dezelfde Parijse gevangenis komt, en die lid is geworden van een bende vrienden in Nanterre. De twee vatten sympathie voor elkaar op. Nu ze opnieuw dreigen opgeslokt te worden door de malaise van hun buitenwijk, besluit Zim werk te vinden. Hij tracht Jean-Pierre te overtuigen hem te vergezellen.... zonder succes.
Ver van de hippe auteursfilms van de Nouvelle Vague die almaar verburgerlijkte, is "Les Cœurs verts" de eerste fictiefilm over jongeren in HLM-wijken, de troosteloze banlieues rond Parijs. De jongeren worden vertolkt door een echte bende nozems in leren jekkers, “slechte jongens” recht uit het arbeidersproletariaat, die toen het onderwerp van gesprek vormden. Naturalistisch en tegelijk poëtisch is de vrije cameravoering van Luntz empathisch zonder toegevingen. Want hoewel hij zich goed bewust is van het generatieconflict in een maatschappij die geen plaats maakt voor hangjongeren die hunkeren naar vrijheid, aarzelt Luntz niet om ook de donkere kanten van de revolterende jeugd te tonen, hoe hard ook. Zo is een van de centrale scenes een quasi-groepsverkrachting onder het mom van de broederlijkheid van de bende. De meisjes, en zeker het slachtoffer, worden neergezet als sterke zelfbewuste personages die niet op hun mondje zijn gevallen....
Deze eerste langspeler dwingt respect af. Als voorloper van andere films drie decennia later over de ontreddering in de Franse banlieues - denk "La Haine" dat er de mosterd van haalde – stellen we "Les Cœurs verts" centraal in ons retrospectief op Édouard Luntz, op 35mm, 6 voorstellingen lang.

(Engelse ondertiteling onder voorbehoud).

Een donkere avond buiten. Woontorens. Hortende jazztonen begeleiden de beelden van jongeren die één voor één voor de camera verschijnen. Begingeneriek. Zim (Gérard Zimmermann), die door de bewoners aan de politie werd uitgeleverd voor benzinediefstal, komt vrij. Die dag ontmoet hij de jongere Jean-Pierre (Éric Penet), die uit dezelfde Parijse gevangenis komt, en die lid is geworden van een bende vrienden in Nanterre. De twee vatten sympathie voor elkaar op. Nu ze opnieuw dreigen opgeslokt te worden door de malaise van hun buitenwijk, besluit Zim werk te vinden. Hij tracht Jean-Pierre te overtuigen hem te vergezellen.... zonder succes.
Ver van de hippe auteursfilms van de Nouvelle Vague die almaar verburgerlijkte, is "Les Cœurs verts" de eerste fictiefilm over jongeren in HLM-wijken, de troosteloze banlieues rond Parijs. De jongeren worden vertolkt door een echte bende nozems in leren jekkers, “slechte jongens” recht uit het arbeidersproletariaat, die toen het onderwerp van gesprek vormden. Naturalistisch en tegelijk poëtisch is de vrije cameravoering van Luntz empathisch zonder toegevingen. Want hoewel hij zich goed bewust is van het generatieconflict in een maatschappij die geen plaats maakt voor hangjongeren die hunkeren naar vrijheid, aarzelt Luntz niet om ook de donkere kanten van de revolterende jeugd te tonen, hoe hard ook. Zo is een van de centrale scenes een quasi-groepsverkrachting onder het mom van de broederlijkheid van de bende. De meisjes, en zeker het slachtoffer, worden neergezet als sterke zelfbewuste personages die niet op hun mondje zijn gevallen....
Deze eerste langspeler dwingt respect af. Als voorloper van andere films drie decennia later over de ontreddering in de Franse banlieues - denk "La Haine" dat er de mosterd van haalde – stellen we "Les Cœurs verts" centraal in ons retrospectief op Édouard Luntz, op 35mm, 6 voorstellingen lang.

(Engelse ondertiteling onder voorbehoud).

Een donkere avond buiten. Woontorens. Hortende jazztonen begeleiden de beelden van jongeren die één voor één voor de camera verschijnen. Begingeneriek. Zim (Gérard Zimmermann), die door de bewoners aan de politie werd uitgeleverd voor benzinediefstal, komt vrij. Die dag ontmoet hij de jongere Jean-Pierre (Éric Penet), die uit dezelfde Parijse gevangenis komt, en die lid is geworden van een bende vrienden in Nanterre. De twee vatten sympathie voor elkaar op. Nu ze opnieuw dreigen opgeslokt te worden door de malaise van hun buitenwijk, besluit Zim werk te vinden. Hij tracht Jean-Pierre te overtuigen hem te vergezellen.... zonder succes.
Ver van de hippe auteursfilms van de Nouvelle Vague die almaar verburgerlijkte, is "Les Cœurs verts" de eerste fictiefilm over jongeren in HLM-wijken, de troosteloze banlieues rond Parijs. De jongeren worden vertolkt door een echte bende nozems in leren jekkers, “slechte jongens” recht uit het arbeidersproletariaat, die toen het onderwerp van gesprek vormden. Naturalistisch en tegelijk poëtisch is de vrije cameravoering van Luntz empathisch zonder toegevingen. Want hoewel hij zich goed bewust is van het generatieconflict in een maatschappij die geen plaats maakt voor hangjongeren die hunkeren naar vrijheid, aarzelt Luntz niet om ook de donkere kanten van de revolterende jeugd te tonen, hoe hard ook. Zo is een van de centrale scenes een quasi-groepsverkrachting onder het mom van de broederlijkheid van de bende. De meisjes, en zeker het slachtoffer, worden neergezet als sterke zelfbewuste personages die niet op hun mondje zijn gevallen....
Deze eerste langspeler dwingt respect af. Als voorloper van andere films drie decennia later over de ontreddering in de Franse banlieues - denk "La Haine" dat er de mosterd van haalde – stellen we "Les Cœurs verts" centraal in ons retrospectief op Édouard Luntz, op 35mm, 6 voorstellingen lang.

(Engelse ondertiteling onder voorbehoud).

We schrijven 1967. Carryl F. Zanuck, de laatste mogol in Hollywood, is dringend op zoek naar een rol voor de jonge Patricia Gozzi, die einde contract is. Hij neemt Édouard Luntz onder de arm en vraagt hem om een script. Dat wordt “Le Grabuge”, een passioneel relaas tussen een wispelturig meisje uit een rijke familie en een bendeleider...
Michel Ferry doet het relaas van een geplaagde filmset waarover zijn vader, Christian Ferry, een naaste medewerker van Zanuck en van 20th Century Fox, hem vaak verteld heeft. Van begin af aan heeft Ferry senior zijn twijfels bij het script en Luntz’ bekwaamheid om het project te leiden. Gennevilliers, de buitenwijk uit ’Les Coeurs Verts’ is immers omgeruild voor Brazilië. De zoektocht naar locaties loopt uit: Luntz leeft in het moment en laat zich meeslepen door het carnaval, de muziek en de stijl van de Cinema Novo. Het draaien is nog maar goed en wel begonnen, of mei ’68 breekt uit in Frankrijk en de dictatuur verstevigt zijn ijzeren greep op Brazilië. Onvoorspelbaarheden waar Luntz mee moet werken en die voor Fox een tien keer hoger budget betekenen. Aan de hand van aanzienlijk archiefmateriaal, waaronder Super8-beelden van Gérard Zimmermann, werpen getuigenissen van de filmploeg licht op de tegenstelling tussen twee verschillende visies op cinema. Het zou uitdraaien op een proces dat Luntz won, waarbij het morele recht van de auteur het haalde op de eindmontage die de studio voorstelde, al heeft hij toch niet kunnen vermijden dat zijn film ernstig verminkt werd en later zelfs verdween…. Deze documentaire van Michel Ferry is een nogal verward en bij momenten dubieus verslag, maar blijft het ontdekken waard. De pakkende generiek van ’Le Grabuge’ op muziek van bossa novacomponist Baden Powell, etaleert wat uiteindelijk een grote film had kunnen worden, mocht die niet onterecht afgeblazen geweest zijn.

We schrijven 1967. Carryl F. Zanuck, de laatste mogol in Hollywood, is dringend op zoek naar een rol voor de jonge Patricia Gozzi, die einde contract is. Hij neemt Édouard Luntz onder de arm en vraagt hem om een script. Dat wordt “Le Grabuge”, een passioneel relaas tussen een wispelturig meisje uit een rijke familie en een bendeleider...
Michel Ferry doet het relaas van een geplaagde filmset waarover zijn vader, Christian Ferry, een naaste medewerker van Zanuck en van 20th Century Fox, hem vaak verteld heeft. Van begin af aan heeft Ferry senior zijn twijfels bij het script en Luntz’ bekwaamheid om het project te leiden. Gennevilliers, de buitenwijk uit ’Les Coeurs Verts’ is immers omgeruild voor Brazilië. De zoektocht naar locaties loopt uit: Luntz leeft in het moment en laat zich meeslepen door het carnaval, de muziek en de stijl van de Cinema Novo. Het draaien is nog maar goed en wel begonnen, of mei ’68 breekt uit in Frankrijk en de dictatuur verstevigt zijn ijzeren greep op Brazilië. Onvoorspelbaarheden waar Luntz mee moet werken en die voor Fox een tien keer hoger budget betekenen. Aan de hand van aanzienlijk archiefmateriaal, waaronder Super8-beelden van Gérard Zimmermann, werpen getuigenissen van de filmploeg licht op de tegenstelling tussen twee verschillende visies op cinema. Het zou uitdraaien op een proces dat Luntz won, waarbij het morele recht van de auteur het haalde op de eindmontage die de studio voorstelde, al heeft hij toch niet kunnen vermijden dat zijn film ernstig verminkt werd en later zelfs verdween…. Deze documentaire van Michel Ferry is een nogal verward en bij momenten dubieus verslag, maar blijft het ontdekken waard. De pakkende generiek van ’Le Grabuge’ op muziek van bossa novacomponist Baden Powell, etaleert wat uiteindelijk een grote film had kunnen worden, mocht die niet onterecht afgeblazen geweest zijn.

Een donkere avond buiten. Woontorens. Hortende jazztonen begeleiden de beelden van jongeren die één voor één voor de camera verschijnen. Begingeneriek. Zim (Gérard Zimmermann), die door de bewoners aan de politie werd uitgeleverd voor benzinediefstal, komt vrij. Die dag ontmoet hij de jongere Jean-Pierre (Éric Penet), die uit dezelfde Parijse gevangenis komt, en die lid is geworden van een bende vrienden in Nanterre. De twee vatten sympathie voor elkaar op. Nu ze opnieuw dreigen opgeslokt te worden door de malaise van hun buitenwijk, besluit Zim werk te vinden. Hij tracht Jean-Pierre te overtuigen hem te vergezellen.... zonder succes.
Ver van de hippe auteursfilms van de Nouvelle Vague die almaar verburgerlijkte, is "Les Cœurs verts" de eerste fictiefilm over jongeren in HLM-wijken, de troosteloze banlieues rond Parijs. De jongeren worden vertolkt door een echte bende nozems in leren jekkers, “slechte jongens” recht uit het arbeidersproletariaat, die toen het onderwerp van gesprek vormden. Naturalistisch en tegelijk poëtisch is de vrije cameravoering van Luntz empathisch zonder toegevingen. Want hoewel hij zich goed bewust is van het generatieconflict in een maatschappij die geen plaats maakt voor hangjongeren die hunkeren naar vrijheid, aarzelt Luntz niet om ook de donkere kanten van de revolterende jeugd te tonen, hoe hard ook. Zo is een van de centrale scenes een quasi-groepsverkrachting onder het mom van de broederlijkheid van de bende. De meisjes, en zeker het slachtoffer, worden neergezet als sterke zelfbewuste personages die niet op hun mondje zijn gevallen....
Deze eerste langspeler dwingt respect af. Als voorloper van andere films drie decennia later over de ontreddering in de Franse banlieues - denk "La Haine" dat er de mosterd van haalde – stellen we "Les Cœurs verts" centraal in ons retrospectief op Édouard Luntz, op 35mm, 6 voorstellingen lang.

(Engelse ondertiteling onder voorbehoud).

Een donkere avond buiten. Woontorens. Hortende jazztonen begeleiden de beelden van jongeren die één voor één voor de camera verschijnen. Begingeneriek. Zim (Gérard Zimmermann), die door de bewoners aan de politie werd uitgeleverd voor benzinediefstal, komt vrij. Die dag ontmoet hij de jongere Jean-Pierre (Éric Penet), die uit dezelfde Parijse gevangenis komt, en die lid is geworden van een bende vrienden in Nanterre. De twee vatten sympathie voor elkaar op. Nu ze opnieuw dreigen opgeslokt te worden door de malaise van hun buitenwijk, besluit Zim werk te vinden. Hij tracht Jean-Pierre te overtuigen hem te vergezellen.... zonder succes.
Ver van de hippe auteursfilms van de Nouvelle Vague die almaar verburgerlijkte, is "Les Cœurs verts" de eerste fictiefilm over jongeren in HLM-wijken, de troosteloze banlieues rond Parijs. De jongeren worden vertolkt door een echte bende nozems in leren jekkers, “slechte jongens” recht uit het arbeidersproletariaat, die toen het onderwerp van gesprek vormden. Naturalistisch en tegelijk poëtisch is de vrije cameravoering van Luntz empathisch zonder toegevingen. Want hoewel hij zich goed bewust is van het generatieconflict in een maatschappij die geen plaats maakt voor hangjongeren die hunkeren naar vrijheid, aarzelt Luntz niet om ook de donkere kanten van de revolterende jeugd te tonen, hoe hard ook. Zo is een van de centrale scenes een quasi-groepsverkrachting onder het mom van de broederlijkheid van de bende. De meisjes, en zeker het slachtoffer, worden neergezet als sterke zelfbewuste personages die niet op hun mondje zijn gevallen....
Deze eerste langspeler dwingt respect af. Als voorloper van andere films drie decennia later over de ontreddering in de Franse banlieues - denk "La Haine" dat er de mosterd van haalde – stellen we "Les Cœurs verts" centraal in ons retrospectief op Édouard Luntz, op 35mm, 6 voorstellingen lang.

(Engelse ondertiteling onder voorbehoud).