Een groep werknemers merkt dat de directie van hun bedrijf ’s nachts opdracht gegeven heeft om de machines te stelen van een van hun liftfabrieken, gelegen in de industriële rand van Lissabon. Het is het eerste teken van een enorme golf van ontslagen. Het merendeel van de arbeiders weigert deel te nemen aan de hypocriete individuele gesprekken en probeert de verplaatsing van de productie tegen te houden. Ze krijgen amper de tijd om te bekomen van hun verbijstering en in het verweer te gaan. Hun directie blijkt al lang verdwenen te zijn en de fabriek blijft half leeg achter. In die omstandigheden baat staken niet meer; tegen wie zouden ze in opstand moeten komen?

“A Fabrica de Nada” begint dan wel op dit moment van machteloosheid, maar maakt er al gauw komaf mee. Met een productie van meer dan zes jaar, focust de film niet zozeer op de sluiting van een fabriek, maar op de vraag hoe het daarna verder moet. Op de nieuwe streefdoelen van de arbeiders, die beginnen te discussiëren, te overleggen, ruzie te maken, te reflecteren... Het wordt een collectief proces waaruit een poging tot zelfbestuur groeit, nieuwe manieren om de plaats te bezetten en de tijd te benutten. Wanneer het kapitaal als een zeepbel barst en de oude machtsstructuren wegvallen, zullen er alternatieven te bedenken zijn.

De film werd gedraaid met amateurs (overwegend echte arbeiders) in een fabriek die gedurende een twintigtal jaar door werknemers zelf bestuurd is na de Anjerrevolutie. Die dynamiek leeft voort in de film en Pedro Pinho durft variëren tussen even gevarieerde als onverwachte registers. Hij vertrekt dan wel vanuit een bepaalde sociale realiteit, maar waaiert uit in vele, vaak disharmonieuze discours, zonder een consensus na te streven. Die manier van werken brengt de films van Robert Kramer, Jean-Luc Godard en Miguel Gomes in gedachten. De beelden van werkeloze werknemers naast hun nutteloze machines leveren heuse tableaus op: fictie vermengt zich met sociale documentaire, filosofische discussies wisselen af met punkconcerten, de zoektocht naar eventuele antwoorden op de ongelegen verhuizing wordt zelfs kracht bijgezet met een muzikale komedie door de arbeiders in hun vervallen fabriek! De persoonlijke gevolgen van het bankroet worden uitgelicht in het leven van Zé, een van de jongsten van de groep. Een vreemde Argentijnse cineast komt op de proppen met zijn eigen politieke theorieën over de situatie en werpt zich op als regisseur van de herbestemming van de fabriek: een dubbele bodem die nog meer toevoegt aan deze hedendaagse fabel waarin niks gegeven is, zelfs niet de speelduur van drie uur. Een van de grootste verrassingen van de Portugese cinema van de laatste jaren.

Begeerte: het sleutelwoord van de filmkunst van Imamura dat in tal van zijn filmtitels en in zijn hele oeuvre opduikt. Maar deze “Profound Desires of the Gods” is misschien wel zijn meest ambitieuze werk, een soort film-manifest tussen etnografische kroniek, burleske farce en antieke tragedie. Een ingenieur uit het verre Tokio komt aan op een klein eiland in het zuiden van Japan om er een fabriek en vervolgens een luchthaven te bouwen, om zo het toerisme op gang te brengen. Het eiland is afgelegen, de eilandbewoners primitief, er zijn tal van ge- en verboden, rituelen, heidense goden. Maar net zoals zijn voorgangers zal ook hij zijn tanden stukbijten op de bomen, de vrouwen en het levensgeluk: hij verliest het noorden en zijn verstand. En terwijl corruptie woekert bij de projecten op het eiland en de allianties zich vormen en weer ontbinden, zijn zij die weerstand bieden omdat “men niet verkoopt wat toebehoort aan de Goden” ook zij die door de gemeenschap gebannen worden omdat zij het ondenkbare begaan hebben. Via een tragische wending blijken de bannelingen de zielen die het dichtst bij de goden staan, geofferd op het altaar van de artificiële begeertes. Met dit grootse fresco van een wereld die zich openstelt voor de moderniteit, schetst “Profound Desire of the Gods” de confrontatie tussen een stedelijke beschaving met haar goden van het geld, de rentabiliteit, moderniteit en de heidense wereld met haar relatie tot het dierlijke en sobere leven, haar diepgewortelde geloven, haar dorst naar het absolute. In deze parabel verpletterd door de nacht en zon schept Imamura de lyrische rijkdom die door al zijn latere film zou lopen.

Een groep werknemers merkt dat de directie van hun bedrijf ’s nachts opdracht gegeven heeft om de machines te stelen van een van hun liftfabrieken, gelegen in de industriële rand van Lissabon. Het is het eerste teken van een enorme golf van ontslagen. Het merendeel van de arbeiders weigert deel te nemen aan de hypocriete individuele gesprekken en probeert de verplaatsing van de productie tegen te houden. Ze krijgen amper de tijd om te bekomen van hun verbijstering en in het verweer te gaan. Hun directie blijkt al lang verdwenen te zijn en de fabriek blijft half leeg achter. In die omstandigheden baat staken niet meer; tegen wie zouden ze in opstand moeten komen?

“A Fabrica de Nada” begint dan wel op dit moment van machteloosheid, maar maakt er al gauw komaf mee. Met een productie van meer dan zes jaar, focust de film niet zozeer op de sluiting van een fabriek, maar op de vraag hoe het daarna verder moet. Op de nieuwe streefdoelen van de arbeiders, die beginnen te discussiëren, te overleggen, ruzie te maken, te reflecteren... Het wordt een collectief proces waaruit een poging tot zelfbestuur groeit, nieuwe manieren om de plaats te bezetten en de tijd te benutten. Wanneer het kapitaal als een zeepbel barst en de oude machtsstructuren wegvallen, zullen er alternatieven te bedenken zijn.

De film werd gedraaid met amateurs (overwegend echte arbeiders) in een fabriek die gedurende een twintigtal jaar door werknemers zelf bestuurd is na de Anjerrevolutie. Die dynamiek leeft voort in de film en Pedro Pinho durft variëren tussen even gevarieerde als onverwachte registers. Hij vertrekt dan wel vanuit een bepaalde sociale realiteit, maar waaiert uit in vele, vaak disharmonieuze discours, zonder een consensus na te streven. Die manier van werken brengt de films van Robert Kramer, Jean-Luc Godard en Miguel Gomes in gedachten. De beelden van werkeloze werknemers naast hun nutteloze machines leveren heuse tableaus op: fictie vermengt zich met sociale documentaire, filosofische discussies wisselen af met punkconcerten, de zoektocht naar eventuele antwoorden op de ongelegen verhuizing wordt zelfs kracht bijgezet met een muzikale komedie door de arbeiders in hun vervallen fabriek! De persoonlijke gevolgen van het bankroet worden uitgelicht in het leven van Zé, een van de jongsten van de groep. Een vreemde Argentijnse cineast komt op de proppen met zijn eigen politieke theorieën over de situatie en werpt zich op als regisseur van de herbestemming van de fabriek: een dubbele bodem die nog meer toevoegt aan deze hedendaagse fabel waarin niks gegeven is, zelfs niet de speelduur van drie uur. Een van de grootste verrassingen van de Portugese cinema van de laatste jaren.

Wanneer zijn toenmalig productiehuis Imamura verplicht een aantal “pinku eiga” (erotische films met een klein budget) te draaien, een genre dat hij volgens sommigen zelf uitvond via de duistere erotiek van zijn “Insect Woman” en dat daarna bijzonder populair werd, slaat hij terug met “The Pornographers”, gemaakt via het productiehuis dat hij zelf oprichtte. De oorspronkelijke titel, “Introductie tot de Antropologie via de Pornografen”, dekt het opzet van de film: een klinische ontleding van een milieu waar het geld en de driften alle relaties sturen. Meneer Ogata verkoopt zijn films en andere erotische gadgets aan zijn rijk cliënteel, oplichterij en huichelarij zwaaien de plak. Maar het zijn moeilijke tijden, de maffia bemoeit zich er mee en het regent catastrofes. Hij wordt geïntimideerd, vernederd, in elkaar geslagen dat hij alle kanten uit stuitert, zoals een flipperbal. Wat volgt breekt alle taboes, drijft iedereen tot waanzin, benadert de hysterische kreten van een met de tang aangepakt varken. De film stuitert ook stilistisch alle kanten uit: zowel vorm als verhaal sterk verknipt, met ellipsen, stilstaande beelden, surrealistische scenes, flashbacks die uit het niets komen, eindeloos veel wendingen, … “The Pornographers” slalomt in een rotvaart tussen pikzwarte humor, burlesk en weerzinwekkende details die koude rillingen over je rug doen lopen, en schildert het portret van een maatschappij waar niets of niemand aan de corruptie kan ontsnappen. Dat wordt nog benadrukt door de vele shot van ramen, deuren, tralies die het zicht belemmeren. Bam! De bal wordt teruggekaatst: vraag en aanbod, wat ook Meneer Ogata predikt. Maar Ogata pakt zijn koffers en vlucht weg. Hij verkiest zijn absolute droom boven het gezelschap van mensen. En wij, als toeschouwers?

Een groep werknemers merkt dat de directie van hun bedrijf ’s nachts opdracht gegeven heeft om de machines te stelen van een van hun liftfabrieken, gelegen in de industriële rand van Lissabon. Het is het eerste teken van een enorme golf van ontslagen. Het merendeel van de arbeiders weigert deel te nemen aan de hypocriete individuele gesprekken en probeert de verplaatsing van de productie tegen te houden. Ze krijgen amper de tijd om te bekomen van hun verbijstering en in het verweer te gaan. Hun directie blijkt al lang verdwenen te zijn en de fabriek blijft half leeg achter. In die omstandigheden baat staken niet meer; tegen wie zouden ze in opstand moeten komen?

“A Fabrica de Nada” begint dan wel op dit moment van machteloosheid, maar maakt er al gauw komaf mee. Met een productie van meer dan zes jaar, focust de film niet zozeer op de sluiting van een fabriek, maar op de vraag hoe het daarna verder moet. Op de nieuwe streefdoelen van de arbeiders, die beginnen te discussiëren, te overleggen, ruzie te maken, te reflecteren... Het wordt een collectief proces waaruit een poging tot zelfbestuur groeit, nieuwe manieren om de plaats te bezetten en de tijd te benutten. Wanneer het kapitaal als een zeepbel barst en de oude machtsstructuren wegvallen, zullen er alternatieven te bedenken zijn.

De film werd gedraaid met amateurs (overwegend echte arbeiders) in een fabriek die gedurende een twintigtal jaar door werknemers zelf bestuurd is na de Anjerrevolutie. Die dynamiek leeft voort in de film en Pedro Pinho durft variëren tussen even gevarieerde als onverwachte registers. Hij vertrekt dan wel vanuit een bepaalde sociale realiteit, maar waaiert uit in vele, vaak disharmonieuze discours, zonder een consensus na te streven. Die manier van werken brengt de films van Robert Kramer, Jean-Luc Godard en Miguel Gomes in gedachten. De beelden van werkeloze werknemers naast hun nutteloze machines leveren heuse tableaus op: fictie vermengt zich met sociale documentaire, filosofische discussies wisselen af met punkconcerten, de zoektocht naar eventuele antwoorden op de ongelegen verhuizing wordt zelfs kracht bijgezet met een muzikale komedie door de arbeiders in hun vervallen fabriek! De persoonlijke gevolgen van het bankroet worden uitgelicht in het leven van Zé, een van de jongsten van de groep. Een vreemde Argentijnse cineast komt op de proppen met zijn eigen politieke theorieën over de situatie en werpt zich op als regisseur van de herbestemming van de fabriek: een dubbele bodem die nog meer toevoegt aan deze hedendaagse fabel waarin niks gegeven is, zelfs niet de speelduur van drie uur. Een van de grootste verrassingen van de Portugese cinema van de laatste jaren.