Jan Vromman toont stukken van de volksprocessies en stoeten die zijn oom Frans Vromman tussen 1954 en 2005 organiseerde: gestileerde affiches, kitscherige artefacten, historische foto’s en een Super 8-montage van een dorpeling gefilmd tijdens de "Breugheliaanse Feesten" van 1955 in het West-Vlaamse Wingene, waar de familie Vromman woonde. Zo wordt onze bar een lokaal estaminet tijdens de release van "Als reuzen sterven"!

→ 14.04 > 19:00 : muzikale vernissage met de accordeon van Alexander Claeys, componist van de soundtrack van "Als reuzen sterven"

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

“One, Two, Three, Viva Algeria", het motto van Algerijnse supporters wordt overal gezongen: op straat, in het stadion, in Algerije en in Frankrijk. In 1958 moedigde de leus al het nationale team van het National Liberation Front (FLN) aan tijdens de eerste wedstrijd op het internationale toneel van een voetbalteam in de kleuren van een onafhankelijk Algerije. Sindsdien is het lied onlosmakelijk verbonden met de grote voetbalmomenten, totdat het in 2019 het stadion verliet en richting straat ging waar het deze keer de Algerijnse jeugd aanmoedigde deel te nemen aan de Hirak en zo president Abdelaziz Bouteflika uit het politieke spel te halen. "One, Two, Three, Viva l’Algérie" opent het vizier dat uitkijkt op de banden die zijn geweven tussen sport, herinnering en nationale identiteit. Deze documentaire die de valkuilen van afstandelijkheid behendig weet te omzeilen, is een levendige onderdompeling in de ruimtes naast de stadions, op straat en in de cafés, daar waar de polsslag van de supporters voelbaar is.

→ Vertoning gevolgd door een concert van Tighri Uzar op 15.04. Een ticket voor de hele avond : 10€/8€

→ Vertoningen gevolgd door een ontmoeting met de filmploeg op 15.04 en 30.04

Onzichtbare rode draad in de film "One, Two, Three, Viva Algerije" is Samia Ammour, een Franse van Algerijnse komaf, zangeres en activiste voor het behoud van het orale erfgoed uit Kabylië, en metgezel van het voetbalavontuur van de regisseurs Samuel Ab en Amine Kouti. Terwijl de documentaire de liederen van de supporters laat weerklinken, doen die van de drie zussen van de groep Tighri Uzarvan de herinnering aan Kabylië herleven met vergeten en verzwegen liedjes vol emancipatorische kracht in de eerste plaats in vrouwenlevens. Tighri Uzar, of de stem van de roots, neemt je mee op een Berbertocht in polyfonie en a capella!

→ Eén ticket inclusief de vertoning van "One, Two, Three, Viva l’Algérie".

Deze slapeloze radiodocumentaire doorheen tijd en ruimte bevraagt, illustreert en analyseert de ontwikkeling van de luchthaven van Luik. Sébastien Demeffe en Marc Monaco (co-auteur van het ophefmakende "Toxcity") slagen erin een bijzonder aangename geluidscreatie te maken waarin getuigenissen, soundscapes en muziek de luisteraar in alle richtingen voeren. De luchthaven wordt een speeltuin van problematieken, waar politieke, dierlijke, milieu-, energie- en geluidsproblematiek door elkaar lopen en diepgaand behandeld worden. De donkere Nova-zaal accentueert het retro-futuristische gevoel dat eruit spreekt. Elke episode staat op zichzelf en is afzonderlijk te beluisteren. Wij zenden de eerste en de laatste uit, die meer specifiek ingaan op de politieke aspecten.

→ Luistersessies ( in het Frans) gevolgd door een ontmoeting met Sébastien Demeffe en Marc Monaco

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

"Wat is het nut van een leven dat uit elkaar dreigt te vallen?" In deze ontroerende documentaire legt Ingo Baltes, wiens vorige film "Encounters in Milton Keynes" we eerder al vertoonden, momenten van vergetelheid vast. Wanneer de filmmaker verneemt dat zijn vader Alzheimer heeft, besluit hij hun relatie te filmen. Tien jaar lang houdt hij een videodagboek bij. Tussen de beelden die in Heinz’ geheugen blijven en de beelden die aan hem ontsnappen, bevindt zich een bijzondere laag. Soms zien we ze hechter worden, soms minder, en soms zijn de rollen omgedraaid. Maar één ding is zeker: ondanks het voortschrijden van generaties en de herinneringen aan een jeugd onder het Derde Rijk, toont zijn transformatie hoe beelden een trouwe getuige kunnen vormen van een leven, doorheen ziekte, niettegenstaande fysieke afstand en voorbij het verstrijken van de tijd, vereeuwigd door een zoon die broer werd.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Ingo Baltes

Bernard Sasia, monteur van opleiding, heeft sinds hij de filmschool verliet een dertigtal langspeelfilms gemonteerd, waaronder 22 van Robert Guédiguian. In 2013 kwam hij op het idee om een film te maken op basis van alle films van Guédiguian die hij uiteraard binnenstebuiten kende. Het beestje kreeg de titel "Robert sans Robert". Aangezien de regisseur gedurende meer dan vier decennia vaak dezelfde acteurs heeft gebruikt (Darroussin, Ascaride...), laat zijn werk dat soort herinterpretatie – of “détournement” zoals Sasia en Yelnik, actrice en co-regisseuse, het zelf noemen - goed toe. Zeven jaar later besluiten ze het geval Mocky te onderzoeken. Maar gezien hij ’s mans films nooit monteerde, is hij minder vertrouwd met het oeuvre van Mocky, wat het duo meteen wil verhelpen door zo’n zestig films van de regisseur te verslinden. Het resultaat is, ondanks het feit dat ie ook op het kleine schermpje is vertoond, een echte bioscoopfilm! Een film die praat over Mocky en zijn werk, en zelfs over montage, maar ook en vooral een film die een heel eigen verhaal vertelt, over verlangen en politiek, liefde en vrijheid. Dat alles onderstreept door een indrukwekkende soundtrack met Léo Ferré, Georges Moustaki en Vladimir Cosma. “Mocky sans Mocky” geeft je goesting om diep in het oeuvre van de man te duiken. En kijk, daar kan je na deze film al meteen mee beginnen, door de avond af te sluiten met “Litan”, alvorens naar huis te gaan om de rest van zijn filmografie te (her)ontdekken.

 > Voorstelling gevolgd door een gesprek met Bernard Sasia en Clémentine Yelnik

In het kleine bergdorpje Litan worden elk jaar de doden gevierd. Gemaskerd, met een fanfare of met een koorddanser, iedereen neemt op zijn of haar eigen manier deel aan het feest. Behalve voor de personages gespeeld door Mocky zelf en Marie-José Nat, voor wie de dag heel anders gaat uitpakken... "Litan" is één van de weinige fantastische films van Mocky, waarvan de sfeer doet denken aan zijn eigen "Cité de l’indicible peur" of John Carpenters "The Fog". Michel Chion zei over deze film dat Mocky "een bepaalde traditie binnen film, een smaak voor goede timing" in stand hield. Dit geldt des te meer hier waar het ritme, naast de sfeer en de muziek van Nino Ferrer, de charme van de film uitmaakt. Mocky pronkte met het feit dat "Litan" door John Boorman en Brian de Palma werd uitgejouwd op het festival van Avoriaz, waar het in 1982 de prijs van de kritiek kreeg. Maar hij vergat niet erop te wijzen dat het Spielberg was die, verleid door de film, de rechten ervan kocht. Hoe dan ook, Jean-Pierre Mocky maakte met "Litan" een compromisloze fantasiefilm die meetelt in het Franse filmlandschap van de jaren 1980.

Als de affaire Tarnac – een zogenaamde links-radicale samenzwering die veel ophef veroorzaakte– ondertussen een oude herinnering is voor wie deze zaak in 2008 volgde, dan is dat minder het geval voor wie er meer dan tien jaar lang de gerechtelijke vervolging van heeft ondergaan. In de "bende" bevonden zich naast de veelbesproken Julien ook Yildune, Benjamin en Manon. Regisseuse Audrey Ginestet volgt de voorbereiding van het proces van deze laatste, tien jaar na de vermeende feiten. De gerechtelijke vervolging en het proces hebben het leven van Manon op zijn kop gezet en ontlokt haar de harde vaststelling: "Deze zaak maakt al tien jaar deel uit van mijn leven. Het heeft vriendschappen, liefdes en families vernield". De film toont het collectief, het levensideaal dat in het dorpje Tarnac door deze groep wordt verdedigd, in al zijn heilzame en politieke aspecten. Als het misschien de manier van leven is die de gerechtelijke pesterijen in gang heeft gezet, dan is het ook deze manier van leven die Manon heeft geholpen om zich staande te houden, om er in 2018 eindelijk voorgoed een punt achter te zetten. "Relaxe" vertelt met kracht en nauwkeurigheid "een" verhaal van Tarnac, ver van het mediageweld. Zoals verwacht verbranden Manon en haar medestanders uiteindelijk, in een epiloog waarin vreugde en bitterheid door elkaar lopen, de 50.000 pagina’s die het dossier "Tarnac" vormen.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Audrey Ginestet

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

Food&Film is een audiovisueel en culinair evenement bedacht door het Parijse kunstenaarscollectief Les froufrous de Lilith en wordt sinds 2016 maandelijks op verschillende plaatsen georganiseerd. We verwelkomen hen voor een eerste Brusselse sessie. Uit hun catalogus van bijna 50 thematische film-web-televisiemedleys hebben we het thema "Bij de rijken" gekozen. Als een duik in de kluis van Oom Dagobert dompelt het programma ons vanavond met verschillende kortfilms onder in fantasieën over geld en ook het gebrek eraan. Recepten om rijk te worden, tips voor levensstijl, huishoudelijk personeel, bling bling, ongeremde financiën en prestige staan op het menu. Samen met de culinaire uitstapjes die met het onderwerp verbonden zijn en die je tijdens de verstelling worden geserveerd.

 > https://www.lesfroufrousdelilith.com/

 > Reserveren aanbevolen om de beschikbaarheid van de gastronomische lekkernijen te garanderen: nova@nova-cinema.org

Sinds het begin van Nova nodigt de Open Screen je uit om je eigen films op het grote scherm te komen vertonen. Of het nu je eerste film is of de vrucht van jarenlange ervaring, alle voorgestelde films worden vertoond, ongeacht genre en formaat, op voorwaarde dat ze niet langer duren dan 15 minuten. Open Screen bestaat net als Nova al zesentwintig jaar en is al die tijd gratis toegankelijk geweest voor een vaak talrijk publiek dat uit is op verrassingen. Aarzel dus niet, en stuur je film met een technische fiche minstens een week op voorhand op.

In samenwerking met Atelier Graphoui organiseert Nova van 24 tot 28 april een artistiek laboratorium van een groep vrouwen uit Brusselse opvangcentra. Deze residentie, waarin lichaam en stem centraal staan, wordt geleid door het duo Maï Ogawa en Alek Boff (van Alek et les Japonaises). Tijdens de creatie van verschillende voorstellingen met een hedendaags dansgezelschap uit Le Havre, La BaZooKa, werden Maï en Alek zich bewust van het belang van het samenwerken met het lichaam en de stem als groep, en van het plezier dat daarmee gepaard gaat. Het plan is om de deelnemers zich ver buiten hun dagelijkse beslommeringen te laten uitdrukken, met als eindresultaat een live optreden voor het publiek tijdens een unieke voorstelling op 28 april!

→ Als je wilt deelnemen aan de workshop lichaam en stem, mail dan naar: cr@graphoui.org

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.

Net als honderdduizenden andere betogers begeeft Stefano Collizzolli zich enthousiast naar Genua. Met zijn handcamera filmt hij wat een belangrijk en heuglijk moment belooft te worden in de strijd tegen de neoliberale globalisering. Maar geschokt keert hij terug naar huis… Het duurt bijna 20 jaar vooraleer hij de beelden terug bekijkt. Hij gebruikt ze als uitgangspunt voor een film waarin hij Evandro Fornasier vraagt het verhaal te vertellen over de gebeurtenissen van 19 tot 21 juli 2001. Ze kenden elkaar destijds niet, maar ze deelden hun honger naar sociale rechtvaardigheid en bevonden zich in dezelfde menigte betogers. Slechts enkele tientallen meters scheidden hen in de straten van Genua, maar ze bleken beslissend voor het verloop van hun twee verhalen... "Se fate i bravi" (letterlijk: "Als je braaf en wijs bent") is zowel een reis door de mechanismen van de macht als een herinnering aan wat voor velen een onuitwisbare wonde blijft, een verhaal om te vergeten...

Nico de kleine kever leidt een afgezonderd, gezapig luizenleventje op de boerenbuiten. Hij woont in een eenvoudig huis dat hij zelf in een boomstronk heeft gebouwd. Op een zonnige dag, terwijl Nico druk bezig is met zijn lenteschoonmaak, maakt meikever Patou een opgemerkte entree in zijn leven. Maar Nico is niet bereid om zonder slag of stoot zijn gewoontes aan te passen aan deze nieuwe, ongenode huisgenoot. Hoewel het heel wat tijd en moeite zal vergen van beide beestjes om elkaar te begrijpen en samen te leren leven, groeien ze uiteindelijk naar elkaar toe en worden ze beste maatjes. Kom en ontdek de avonturen van Nico en Patou in deze tedere en kleurrijke stopmotionfilm waarin de gebaren en blikken van de personages zo juist zijn dat woorden overbodig zijn. In de meest universele aller talen – mime en gebrabbel – ontdekken de allerkleinsten wat er zich allemaal afspeelt bij onze krioelende vrienden de insecten. Het ene doldwaze avontuur volgt het andere op, en brengt hulde aan vriendschap en samenleven, met respect voor de natuur in het achterhoofd.

=> à partir de XX ans // vanaf XX jaar

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

“One, Two, Three, Viva Algeria", het motto van Algerijnse supporters wordt overal gezongen: op straat, in het stadion, in Algerije en in Frankrijk. In 1958 moedigde de leus al het nationale team van het National Liberation Front (FLN) aan tijdens de eerste wedstrijd op het internationale toneel van een voetbalteam in de kleuren van een onafhankelijk Algerije. Sindsdien is het lied onlosmakelijk verbonden met de grote voetbalmomenten, totdat het in 2019 het stadion verliet en richting straat ging waar het deze keer de Algerijnse jeugd aanmoedigde deel te nemen aan de Hirak en zo president Abdelaziz Bouteflika uit het politieke spel te halen. "One, Two, Three, Viva l’Algérie" opent het vizier dat uitkijkt op de banden die zijn geweven tussen sport, herinnering en nationale identiteit. Deze documentaire die de valkuilen van afstandelijkheid behendig weet te omzeilen, is een levendige onderdompeling in de ruimtes naast de stadions, op straat en in de cafés, daar waar de polsslag van de supporters voelbaar is.

→ Vertoning gevolgd door een concert van Tighri Uzar op 15.04. Een ticket voor de hele avond : 10€/8€

→ Vertoningen gevolgd door een ontmoeting met de filmploeg op 15.04 en 30.04

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

"Bezetting" is een abstracte term die voor velerlei uitleg vatbaar is. Om te begrijpen wat het inhoudt, is het noodzakelijk om de concrete implicaties ervan in het dagelijks leven van wie "bezet" is te beschrijven. Dat is de uitdaging die Avi Mograbi aangaat in dit didactisch handboek. Aan de hand van feitelijke getuigenissen van Israëlische legerveteranen doorloopt hij de eerste 54 jaar van de kolonialistische bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Wat zijn de logica’s, de wettelijke bronnen, de methoden, de procedures? De filmmaker-verteller merkt op dat de essentie van de bezetting de som is van de acties, van de meest doorslaggevende tot de meest onbeduidende, uitgevoerd door de vele Israëli’s die op een dag werden opgeroepen om het vuile werk van de bezetting te doen. Met precisie, helderheid, nuchterheid, maar ook een vleugje ironie observeert Mograbi deze monsterlijke en machiavellistische machine, waarvan hij de mechanismen, de werking en de complexiteit methodisch ontleedt.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Avi Mograbi

Avi Mograbi heeft twee films gemaakt, "Z32" (2008) en "The First 54 Years" (2021), met hetzelfde soort materiaal: gefilmde getuigenissen van Israëlische soldaten die in de bezette gebieden hebben gediend. Deze getuigenissen werden verzameld door de organisatie Breaking the Silence, waarvan Mograbi lid is en waarvoor hij videomontages uitvoert. De masterclass, georganiseerd in het kader van het jaarprogramma van SoundImageCulture maar open voor het publiek, volgt de evolutie van deze twee films die uiteindelijk zeer verschillend zijn in hun aanpak, filmtaal en toon. In het Engels. Van 11 tot 17 uur.

→ Reservatie : soundimageculture@gmail.com

Een regisseur wordt door een producent ingehuurd om een film te maken over de viering van de vijftigste verjaardag van Israël. Tijdens de opnames realiseert hij zich dat er tegelijkertijd twee andere verjaardagen plaatsvinden: die van hemzelf en die van de Nakba ("de dag van de catastrofe", verwijzend naar de Palestijnse exodus van 1948). Tegelijkertijd krijgt hij problemen met een buurman vanwege een stuk land dat hij enkele jaren geleden heeft gekocht... Deze regisseur is Avi Mograbi en het is niet altijd gemakkelijk om te weten of wat hem overkomt echt is of niet. Zeker is dat hij deze verhalen met onverzoenlijke standpunten weet te verweven tot één waanzinnige documentaire komedie, ergens tussen dagboek en sociale kroniek in. Op 14 mei 1998, terwijl in de drukke straten van Jeruzalem vlaggen en feestvierders wapperen, protesteren de Palestijnen in de bezette gebieden. Mograbi blijft alleen thuis…

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Avi Mograbi

Als de affaire Tarnac – een zogenaamde links-radicale samenzwering die veel ophef veroorzaakte– ondertussen een oude herinnering is voor wie deze zaak in 2008 volgde, dan is dat minder het geval voor wie er meer dan tien jaar lang de gerechtelijke vervolging van heeft ondergaan. In de "bende" bevonden zich naast de veelbesproken Julien ook Yildune, Benjamin en Manon. Regisseuse Audrey Ginestet volgt de voorbereiding van het proces van deze laatste, tien jaar na de vermeende feiten. De gerechtelijke vervolging en het proces hebben het leven van Manon op zijn kop gezet en ontlokt haar de harde vaststelling: "Deze zaak maakt al tien jaar deel uit van mijn leven. Het heeft vriendschappen, liefdes en families vernield". De film toont het collectief, het levensideaal dat in het dorpje Tarnac door deze groep wordt verdedigd, in al zijn heilzame en politieke aspecten. Als het misschien de manier van leven is die de gerechtelijke pesterijen in gang heeft gezet, dan is het ook deze manier van leven die Manon heeft geholpen om zich staande te houden, om er in 2018 eindelijk voorgoed een punt achter te zetten. "Relaxe" vertelt met kracht en nauwkeurigheid "een" verhaal van Tarnac, ver van het mediageweld. Zoals verwacht verbranden Manon en haar medestanders uiteindelijk, in een epiloog waarin vreugde en bitterheid door elkaar lopen, de 50.000 pagina’s die het dossier "Tarnac" vormen.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Audrey Ginestet

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.

Hanta (vertolkt door Philippe Noiret in één van zijn laatste grote rollen) vermaalt al 35 jaar lang tonnen boeken in een stoffige kelder ergens in Praag. Als literatuurliefhebber redt hij regelmatig boeken die hij verbergt in balen samengeperst papier. De rest van de tijd besteedt hij aan drinken, praten met de muizen of met de beroemde auteurs die hem met een bezoekje vereren…. Dit is een verfilming van de gelijknamige roman van de Tsjechische schrijver Bohumil Hrabal, “Al te luide eenzaamheid”. De film zou nooit het licht hebben gezien was er niet de verbetenheid van de regisseuse, de vrijgevigheid van de acteurs en 15 jaar procederen voor de rechtbank… om uiteindelijk heel discreet te worden uitgebracht in één enkele bioscoop in Parijs! Gelukkig blijven goede vrienden erover praten, zoals Raoul Vaneigem op de pagina’s van "El Batia moûrt soû"! Wij zijn dan ook superblij dat wij deze film van Věra Caïs voor het eerst in Brussel mogen vertonen, op origineel formaat dan nog wel!

→ Gevolgd door een ontmoeting met Věra Caïs

Raoul Vaneigem werd in 1934 geboren in Lessen (Lessines) in Henegouwen net als René Margitte overigens. Deze schrijver, filosoof en mediëvist is in de eerste plaats bekend geworden met zijn bijdrage aan de Situationistische Internationale, zijn boek "Traité de savoir-vivre à l’usage des jeunes générations" en het lied "La vie s’écoule, la vie s’enfuit". In 2012 inspireerde de actualiteit hem voor nieuwe composities, wat zijn samenwerking en vriendschap met de Luikse Fanchon Daemers inluidde. Deze libertaire zangeres publiceert net als Raoul Vaneigem in "El Batia moûrt soû". Hun samenwerking leidde eind 2022 tot dit recital, waarin originele en ongepubliceerde composities een dialoog aangaan met liederen en deuntjes die het pad van de libertaire filosoof markeerden.

Teleurgesteld door de opeenvolgende regeringen die te links zijn naar zijn smaak, stelt PAP’40 van de K€rk van de Zeer Heilige Con$umptie zich kandidaat voor het presidentschap 2022. Gevolgd door een cameraman aan wie hij roem en fortuin belooft, trekt PAP’40 over de Franse wegen om de kiezers te ontmoeten. Als een Don Quichot van de Big Business gaat hij zo ver dat hij profiteert van de bijeenkomsten van zijn concurrenten om ongegeneerd zijn blijde boodschap te verkondigen: Werk, Gehoorzaam, Consumeer! "En Marche vers l’Effondrement" is een ziedende parodie op spektakelpolitiek, in de grote traditie van politieke humor. De buitensporigheid ervan doet denken aan de Canal+ uitzending Groland waarvan sommige medeplichtigen in de aftiteling voorkomen. Een Belgische première die gegarandeerd gaat knallen!

→ Gevolgd door een ontmoeting met de regisseurs

Plan d’Aou, ten noorden van Marseille, is een oude citéwijk uit de jaren zeventig met een schitterend uitzicht op de aanlegplaats van Estaque. Sinds de jaren negentig hebben stedelijke projecten het gebied grondig hervormd. Tegenwoordig is het een charmante en rustige woonwijk, met een mediatheek in natuursteen. Een prachtige ansichtkaart, met andere woorden. Maar behalve aan de oppervlakte is er niet veel veranderd: drugshandel is er nog steeds een plaag, de schooluitval en de werkloosheid zijn niet of nauwelijks verminderd en de wijk blijft moeilijk bereikbaar. Erger nog, de stadsvernieuwing heeft de wijk helemaal versnipperd en de solidariteitsbanden, die de laatste veertig jaar waren ontstaan, verbroken. Fatima Sissani, voormalig journalist, auteur van talrijke reportages ("Le Monde diplomatique", France Culture...) en regisseur van verschillende documentaires over Algerije, gaat op onderzoek en geeft het woord aan vrouwen met verschillende achtergronden en van verschillende generaties. Zij getuigen, analyseren en stellen de hypocrisie van het beleid in de volkswijken aan de kaak.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Fatima Sissani

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.

Jean-Denis Bonan mag dan wel op pensioen zijn, hij blijft onconventionele vormen verkennen, omringd door zijn levenslange vrienden, tachtigjarigen die weigeren hun wapens neer te leggen, jazzmensen, schrijvers, activisten en kunstenaars van allerlei slag: oude rotten in het vak, zeker, maar met een brutale jeugd, ondanks de rimpels die op hun gezichten verschijnen als twee aan elkaar geplakte pelliculelinten. Dat blijkt uit "La guerre m’a pris dans ses bras", een film die momenteel wordt gemonteerd, een work in progress dat hij ons vanavond met lef onvoltooid presenteert. "Wat mij steeds meer interesseert in fictie is het organiseren van een soort verhaallijn die dichter bij een gedicht staat dan bij een roman en het filmen van deze denkbeeldige wereld alsof het een documentaire is. Mijn laatste films zijn dus ficties geïmproviseerd en geconstrueerd met de incidenten van het filmen en misschien dankzij deze incidenten. Meer dan de andere films werd "La Guerre m’a pris dans ses bras" geplaagd door talrijke ongelukken die van de rushes van deze film een soort reserve van niet met elkaar verbonden scènes maakten. Dit betekent dat deze film in zekere zin is gemaakt als een archieffilm die in de montage tot stand is gekomen" (Jean-Denis Bonan, brief van 21 februari 2023).

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

In het kleine bergdorpje Litan worden elk jaar de doden gevierd. Gemaskerd, met een fanfare of met een koorddanser, iedereen neemt op zijn of haar eigen manier deel aan het feest. Behalve voor de personages gespeeld door Mocky zelf en Marie-José Nat, voor wie de dag heel anders gaat uitpakken... "Litan" is één van de weinige fantastische films van Mocky, waarvan de sfeer doet denken aan zijn eigen "Cité de l’indicible peur" of John Carpenters "The Fog". Michel Chion zei over deze film dat Mocky "een bepaalde traditie binnen film, een smaak voor goede timing" in stand hield. Dit geldt des te meer hier waar het ritme, naast de sfeer en de muziek van Nino Ferrer, de charme van de film uitmaakt. Mocky pronkte met het feit dat "Litan" door John Boorman en Brian de Palma werd uitgejouwd op het festival van Avoriaz, waar het in 1982 de prijs van de kritiek kreeg. Maar hij vergat niet erop te wijzen dat het Spielberg was die, verleid door de film, de rechten ervan kocht. Hoe dan ook, Jean-Pierre Mocky maakte met "Litan" een compromisloze fantasiefilm die meetelt in het Franse filmlandschap van de jaren 1980.

We zien twee mannen graven in een duistere tunnel op de bodem van een Filipijnse coöperatieve goudmijn. Vervolgens reizen we verder naar Griekenland, waar we activisten ontmoeten die vechten tegen de Skouries-mijn, een gigantische open mijn die wordt geëxploiteerd door het bedrijf Eldorado Gold. Tot slot duiken we in een Belgisch laboratorium waar onderzoekers de microchips van morgen ontwikkelen. "For What It’s Worth" reist heen en weer tussen deze drie locaties, en toont ze met eenzelfde precisie. Dit is het soort film dat vragen stelt door bescheiden brokjes werkelijkheid aan elkaar te plakken. De film gaat over goud en extractivisme, in een tijdperk waarin de bodemschatten van de aarde op een ongekend niveau worden ontgonnen. Hoewel het financieel kapitalisme ons probeert ervan te overtuigen dat de goudkoorts voorbij is, herinnert Ben De Raes ons eraan dat metaalontginning de wereld nog steeds te gronde aan het richten is, omdat zeldzame ertsen nodig zijn om de computerprocessoren te maken die de hedendaagse financiële wereld draaiende houden.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Ben De Raes

“One, Two, Three, Viva Algeria", het motto van Algerijnse supporters wordt overal gezongen: op straat, in het stadion, in Algerije en in Frankrijk. In 1958 moedigde de leus al het nationale team van het National Liberation Front (FLN) aan tijdens de eerste wedstrijd op het internationale toneel van een voetbalteam in de kleuren van een onafhankelijk Algerije. Sindsdien is het lied onlosmakelijk verbonden met de grote voetbalmomenten, totdat het in 2019 het stadion verliet en richting straat ging waar het deze keer de Algerijnse jeugd aanmoedigde deel te nemen aan de Hirak en zo president Abdelaziz Bouteflika uit het politieke spel te halen. "One, Two, Three, Viva l’Algérie" opent het vizier dat uitkijkt op de banden die zijn geweven tussen sport, herinnering en nationale identiteit. Deze documentaire die de valkuilen van afstandelijkheid behendig weet te omzeilen, is een levendige onderdompeling in de ruimtes naast de stadions, op straat en in de cafés, daar waar de polsslag van de supporters voelbaar is.

→ Vertoning gevolgd door een concert van Tighri Uzar op 15.04. Een ticket voor de hele avond : 10€/8€

→ Vertoningen gevolgd door een ontmoeting met de filmploeg op 15.04 en 30.04

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.

Net als honderdduizenden andere betogers begeeft Stefano Collizzolli zich enthousiast naar Genua. Met zijn handcamera filmt hij wat een belangrijk en heuglijk moment belooft te worden in de strijd tegen de neoliberale globalisering. Maar geschokt keert hij terug naar huis… Het duurt bijna 20 jaar vooraleer hij de beelden terug bekijkt. Hij gebruikt ze als uitgangspunt voor een film waarin hij Evandro Fornasier vraagt het verhaal te vertellen over de gebeurtenissen van 19 tot 21 juli 2001. Ze kenden elkaar destijds niet, maar ze deelden hun honger naar sociale rechtvaardigheid en bevonden zich in dezelfde menigte betogers. Slechts enkele tientallen meters scheidden hen in de straten van Genua, maar ze bleken beslissend voor het verloop van hun twee verhalen... "Se fate i bravi" (letterlijk: "Als je braaf en wijs bent") is zowel een reis door de mechanismen van de macht als een herinnering aan wat voor velen een onuitwisbare wonde blijft, een verhaal om te vergeten...

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

Een terugblik op de gebeurtenissen van juli 2001 in Genua, aan de hand van film, literatuur en herinneringen van betogers.

→ De vertoning wordt gevolgd door een ontmoeting met Frédéric Paulin, een demonstrant op de tegentop van de G8 in 2001 en auteur van "La Nuit tombée sur nos âmes", dat 20 jaar later werd gepubliceerd. In deze politieroman wordt aan de hand van de intieme verhalen van uiteenlopende personages goed gedocumenteerd teruggeblikt op wat waarschijnlijk het begin is geweest van een vorm van "ordehandhaving" die ook vandaag nog wereldwijd wordt toegepast. David Murgia en Maïa Chauvier lezen deze avond voor. De opbrengst gaat naar het Steuncomité Vincenzo Vecchi, waarvan de leden ook aanwezig zullen zijn. De boekenwinkel Météores is aanwezig met een selectie boeken.

Nico de kleine kever leidt een afgezonderd, gezapig luizenleventje op de boerenbuiten. Hij woont in een eenvoudig huis dat hij zelf in een boomstronk heeft gebouwd. Op een zonnige dag, terwijl Nico druk bezig is met zijn lenteschoonmaak, maakt meikever Patou een opgemerkte entree in zijn leven. Maar Nico is niet bereid om zonder slag of stoot zijn gewoontes aan te passen aan deze nieuwe, ongenode huisgenoot. Hoewel het heel wat tijd en moeite zal vergen van beide beestjes om elkaar te begrijpen en samen te leren leven, groeien ze uiteindelijk naar elkaar toe en worden ze beste maatjes. Kom en ontdek de avonturen van Nico en Patou in deze tedere en kleurrijke stopmotionfilm waarin de gebaren en blikken van de personages zo juist zijn dat woorden overbodig zijn. In de meest universele aller talen – mime en gebrabbel – ontdekken de allerkleinsten wat er zich allemaal afspeelt bij onze krioelende vrienden de insecten. Het ene doldwaze avontuur volgt het andere op, en brengt hulde aan vriendschap en samenleven, met respect voor de natuur in het achterhoofd.

=> à partir de XX ans // vanaf XX jaar

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

Net als honderdduizenden andere betogers begeeft Stefano Collizzolli zich enthousiast naar Genua. Met zijn handcamera filmt hij wat een belangrijk en heuglijk moment belooft te worden in de strijd tegen de neoliberale globalisering. Maar geschokt keert hij terug naar huis… Het duurt bijna 20 jaar vooraleer hij de beelden terug bekijkt. Hij gebruikt ze als uitgangspunt voor een film waarin hij Evandro Fornasier vraagt het verhaal te vertellen over de gebeurtenissen van 19 tot 21 juli 2001. Ze kenden elkaar destijds niet, maar ze deelden hun honger naar sociale rechtvaardigheid en bevonden zich in dezelfde menigte betogers. Slechts enkele tientallen meters scheidden hen in de straten van Genua, maar ze bleken beslissend voor het verloop van hun twee verhalen... "Se fate i bravi" (letterlijk: "Als je braaf en wijs bent") is zowel een reis door de mechanismen van de macht als een herinnering aan wat voor velen een onuitwisbare wonde blijft, een verhaal om te vergeten...

Sinds het begin van Nova nodigt de Open Screen je uit om je eigen films op het grote scherm te komen vertonen. Of het nu je eerste film is of de vrucht van jarenlange ervaring, alle voorgestelde films worden vertoond, ongeacht genre en formaat, op voorwaarde dat ze niet langer duren dan 15 minuten. Open Screen bestaat net als Nova al zesentwintig jaar en is al die tijd gratis toegankelijk geweest voor een vaak talrijk publiek dat uit is op verrassingen. Aarzel dus niet, en stuur je film met een technische fiche minstens een week op voorhand op.

Net als honderdduizenden andere betogers begeeft Stefano Collizzolli zich enthousiast naar Genua. Met zijn handcamera filmt hij wat een belangrijk en heuglijk moment belooft te worden in de strijd tegen de neoliberale globalisering. Maar geschokt keert hij terug naar huis… Het duurt bijna 20 jaar vooraleer hij de beelden terug bekijkt. Hij gebruikt ze als uitgangspunt voor een film waarin hij Evandro Fornasier vraagt het verhaal te vertellen over de gebeurtenissen van 19 tot 21 juli 2001. Ze kenden elkaar destijds niet, maar ze deelden hun honger naar sociale rechtvaardigheid en bevonden zich in dezelfde menigte betogers. Slechts enkele tientallen meters scheidden hen in de straten van Genua, maar ze bleken beslissend voor het verloop van hun twee verhalen... "Se fate i bravi" (letterlijk: "Als je braaf en wijs bent") is zowel een reis door de mechanismen van de macht als een herinnering aan wat voor velen een onuitwisbare wonde blijft, een verhaal om te vergeten...

“One, Two, Three, Viva Algeria", het motto van Algerijnse supporters wordt overal gezongen: op straat, in het stadion, in Algerije en in Frankrijk. In 1958 moedigde de leus al het nationale team van het National Liberation Front (FLN) aan tijdens de eerste wedstrijd op het internationale toneel van een voetbalteam in de kleuren van een onafhankelijk Algerije. Sindsdien is het lied onlosmakelijk verbonden met de grote voetbalmomenten, totdat het in 2019 het stadion verliet en richting straat ging waar het deze keer de Algerijnse jeugd aanmoedigde deel te nemen aan de Hirak en zo president Abdelaziz Bouteflika uit het politieke spel te halen. "One, Two, Three, Viva l’Algérie" opent het vizier dat uitkijkt op de banden die zijn geweven tussen sport, herinnering en nationale identiteit. Deze documentaire die de valkuilen van afstandelijkheid behendig weet te omzeilen, is een levendige onderdompeling in de ruimtes naast de stadions, op straat en in de cafés, daar waar de polsslag van de supporters voelbaar is.

→ Vertoning gevolgd door een concert van Tighri Uzar op 15.04. Een ticket voor de hele avond : 10€/8€

→ Vertoningen gevolgd door een ontmoeting met de filmploeg op 15.04 en 30.04

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.