Dit is een verhaal over mensen die de uitgang zoeken. De uitgang van een soort loods. Een loods die aan de buitenkant nogal klein lijkt, maar aan de binnenkant grenzeloos is. Een verhaal over een kind dat te snel veroudert en het verhaal vertelt van een kind dat niet veroudert, aan wie zijn moeder het verhaal vertelt van een kind dat te snel veroudert. Geen enkel beeld in deze film werd voor deze film gedraaid: het is een recup-film, met materiaal dat gedraaid werd op verschillende momenten tussen 2008 en 2020, onder meer tijdens het voorbereidende werk voor een afgevoerd Vlaams theaterproject. Regisseur Wilbur Lemson gaf de beelden een nieuwe functie tijdens het montageproces en voorzag ze van nieuwe dialogen. Het eindresultaat is indrukwekkender dan een matroesjka, als een derde kern.

Na enkele realistische/naturalistische films, in kostuum of in pikzwarte film noir, maakt Rabah Ameur-Zaïmèche een misdaadthriller die zich afspeelt aan de rand van de lage-inkomens-woonwijken. Hij baseert zich daarvoor op een waargebeurd verhaal: de overval op een Saoedische prins aan een afrit van de autosnelweg (2014). In "Le Gang des Bois du Temple" wordt de dagelijkse banaliteit van een paar jongens uit de banlieues, die als vrienden door het leven ploeteren, verheven tot een majestueus complot. Tussen overvallen, gewapende bendes, machtige gangsters en wraakacties in documenteert Ameur-Zaïmèche gokcafés en families die in de penarie zitten. Zijn film laveert vrij doorheen het fictiegenre, met een droge lyriek en momenten die draaien om de schoonheid van een stem of de tederheid van een gebaar. Hij laat zich niet beperken door het genre maar vermenigvuldigt de personages zonder ze in hokjes op te sluiten. Alles lijkt mogelijk, inclusief de film zelf. Uit deze onbepaaldheid vloeit het romaneske voort waarmee de cinema van Ameur-Zaïmèche zichzelf uitvindt, net zoals de personages in zijn films. Want zelfs als ze gedoemd lijken om te falen, slagen sommige dromen erin door de muur van de realiteit heen te breken. In voor- en tegenspoed, zolang je maar in een roes bent.

Aanvankelijk enkel gewapend met een Ukelele, injecteerde Rita Braga een retro fantasmagorisch cabaret-sfeertje in de Portugese underground. Met 78-toerenplaten uit de Balkan, Brazilië en de Verenigde Staten schiep ze een soort buitenaards Music Hall-spektakel. Op organische wijze groeide haar arsenaal al snel uit tot een mengelmoes van retro-futuristische keyboards en moderne snufjes, om liedjes voor te stellen die tegelijkertijd recht uit space komen en geworteld blijven in popmuziek. Haar laatste album, Illegal Planet (met duidelijke knipoog naar de film Forbidden Planet), begint met een citaat uit een Star Trek-aflevering waarin Data (tiens tiens...) op zoek is naar Rita in een film noir-scenario. ’Forbidden Planet’ was een van Gene Roddenberry’s grote inspiratiebronnen voor Star Trek, of hoe popcultuur zichzelf continu recycleert en heruitvindt. Met kapitein Rita aan het roer belooft het in ieder geval een waanzinnige komische cruise te worden !

"Forbidden Planet", geschoeid op "The Tempest" van Shakespeare, wordt nu beschouwd als een onsterfelijke sciencefictionklassieker, de eerste film in het genre gedraaid in kleur én in Cinemascope. De muziek, gecomponeerd door echtpaar Louis & Bebe Barron, ging resoluut in tegen de standaard van zijn tijd, waarin soundtracks een orkest en een minimum aan melodie hoorden te hebben. Hier krijgen we een van de vroegste voorbeelden van muzikale non-lineariteit, verwekt door synthesizers en theremin, die niet zoals toen gebruikelijk was als louter effecten werden aangewend maar als volwaardige instrumenten. Fred M. Wilcox mag dan wel enkel bij doorwinterde cinefielen en die-hard Lassie-fans (waarvan hij enkele films inblikte) een belletje doen rinkelen, maar zijn enige uitstapje naar het sciencefictiongenre maakt dat zijn naam voor de eeuwigheid in de sterren gegrift staat. Met een degelijk budget, maakte hij wat tien jaar lang gesleten werd als het grootste succes in de Amerikaanse sci-fi, tot "2001 : A Space Odyssey" hem van de troon stootte, en personage Robby the Robot groeide uit tot een waar culticoon in de popcultuur. De soundtrack, het vreemde en melancholische karakter van de film, de stripverhaalachtige vibe van het verhaal vormden een inspiratie voor tal van muzikanten (met name het album Solid Krell Metal van de groep Spaceways), waaronder nu ook Rita Braga.

Na enkele realistische/naturalistische films, in kostuum of in pikzwarte film noir, maakt Rabah Ameur-Zaïmèche een misdaadthriller die zich afspeelt aan de rand van de lage-inkomens-woonwijken. Hij baseert zich daarvoor op een waargebeurd verhaal: de overval op een Saoedische prins aan een afrit van de autosnelweg (2014). In "Le Gang des Bois du Temple" wordt de dagelijkse banaliteit van een paar jongens uit de banlieues, die als vrienden door het leven ploeteren, verheven tot een majestueus complot. Tussen overvallen, gewapende bendes, machtige gangsters en wraakacties in documenteert Ameur-Zaïmèche gokcafés en families die in de penarie zitten. Zijn film laveert vrij doorheen het fictiegenre, met een droge lyriek en momenten die draaien om de schoonheid van een stem of de tederheid van een gebaar. Hij laat zich niet beperken door het genre maar vermenigvuldigt de personages zonder ze in hokjes op te sluiten. Alles lijkt mogelijk, inclusief de film zelf. Uit deze onbepaaldheid vloeit het romaneske voort waarmee de cinema van Ameur-Zaïmèche zichzelf uitvindt, net zoals de personages in zijn films. Want zelfs als ze gedoemd lijken om te falen, slagen sommige dromen erin door de muur van de realiteit heen te breken. In voor- en tegenspoed, zolang je maar in een roes bent.

Thomas Imbach hoefde niet ver te zoeken naar het onderwerp van zijn film. Zeven jaar lang filmde hij vanuit zijn raam geduldig de metamorfose van een voormalig goederenstation in Zürich naar een ultramodern politiebureau, compleet met gevangenis voor voornamelijk ’buitenlandse’ gedetineerden. De film maakt gebruik van verschillende perspectieven voor een nauwgezette observatie van de ruimte en de diverse invullingen ervan, van verlaten station tot geheimzinnig braakliggend terrein en gigantische bouwwerf. "Nemesis" is gefilmd op 35mm, wordt geregeld onderbroken door stop-motionscènes die de snelheid van de gebeurtenissen veranderen en heeft een soundtrack à la Jacques Tati, wat voor een hypnotiserende en fascinerende relatie met tijd zorgt. Terwijl bulldozers en kranen de herinnering aan de plek uitwissen, deelt de filmmaker allerlei gedachten en microverhalen, van fragmenten uit zijn persoonlijke geschiedenis tot getuigenissen van mensen die gevangen zitten omdat ze het land probeerden te doorkruisen. Zo krijgt dit feest voor ogen en oren geleidelijk aan een extra dimensie, en wordt het een reflectie op een steeds veiligere, meer gestandaardiseerde maatschappij. We vertoonden de film bij de opening van PleinOPENair 2023, in het zeer toepasselijke decor van het moeras aan Wiels. En nu zijn er dus eindelijk een aantal welverdiende extra vertoningen in Nova!

Over Joseph, de man die centraal staat in deze docu, wordt gezegd dat hij het syndroom van Diogenes heeft. Filmmaakster Messaline Raverdy helpt hem om de spullen die hij in de loop der jaren heeft verzameld op te ruimen, te sorteren en weg te gooien. Waarbij ze hem, met haar tederheid en vriendschap, ook bijstaat in het uiten van zijn gedachten, aangezien Joseph zich ‘alleen op de wereld’ voelt. Zo deelt Joseph zijn visie op zichzelf, op menselijke relaties, op wetenschap en de wereld met een zachte, speelse toets. Beelden uit oude educatieve films botsen met Josephs woorden en metaforen, en creëren zo een alchemie tussen geest en materialiteit. Dit portret is ook het verhaal van een vriendschap tussen een man die de dood nadert en een jonge filmmaakster die op het punt staat een kind te baren. De geboorte van het kind lijkt Joseph te fascineren en hij helpt Messaline een naam te vinden. Een trefzekere film, doorspekt met humor, die je ongetwijfeld zin zal geven om een stap naar een ander te zetten.

→ De vertoningen worden gevolgd door een ontmoeting: op 14/09 met de filmmaakster; op 22/09 met Julien Contreau en Effi Weiss die de film monteerden: op 06/10 met regisseur-filosoof Alain Loute, professor klinische ethiek aan de UCL; op 10/10 met Les Danaïdes, een multidisciplinair collectief rond het syndroom van Diogenes.

Deze verbazingwekkende film van de Nigeriaan C.J. “Fiery” Obasi, gefilmd in een dorp in Benin, haalt zijn inspiratie uit de mythe van Mami Wata, de watergodin die in een groot deel van West-Afrika wordt aangeroepen. In het dorp Iyi volgen we Zinwe en Prisca, dochters van Mama Efe, matriarch en medium van de machtige godin. Wanneer Efe met haar krachten er niet in slaagt een kind te redden, wordt haar autoriteit op de proef gesteld. "Mami Wata" heeft een echte cinematografische demarche, waarvan het prachtige contrasterende zwart-wit, dat hoge ogen gooide op de festivals, slechts één element is. De bijzondere kadrering, de acteursregie, de geluidssfeer en de gevarieerde en relevante diegetische klankband zorgen ervoor dat de film een betrokken en origineel standpunt inneemt. De regie, ondersteund door een vlotte montage, verleent de film een aantal krachtige scènes.

Over Joseph, de man die centraal staat in deze docu, wordt gezegd dat hij het syndroom van Diogenes heeft. Filmmaakster Messaline Raverdy helpt hem om de spullen die hij in de loop der jaren heeft verzameld op te ruimen, te sorteren en weg te gooien. Waarbij ze hem, met haar tederheid en vriendschap, ook bijstaat in het uiten van zijn gedachten, aangezien Joseph zich ‘alleen op de wereld’ voelt. Zo deelt Joseph zijn visie op zichzelf, op menselijke relaties, op wetenschap en de wereld met een zachte, speelse toets. Beelden uit oude educatieve films botsen met Josephs woorden en metaforen, en creëren zo een alchemie tussen geest en materialiteit. Dit portret is ook het verhaal van een vriendschap tussen een man die de dood nadert en een jonge filmmaakster die op het punt staat een kind te baren. De geboorte van het kind lijkt Joseph te fascineren en hij helpt Messaline een naam te vinden. Een trefzekere film, doorspekt met humor, die je ongetwijfeld zin zal geven om een stap naar een ander te zetten.

→ De vertoningen worden gevolgd door een ontmoeting: op 14/09 met de filmmaakster; op 22/09 met Julien Contreau en Effi Weiss die de film monteerden: op 06/10 met regisseur-filosoof Alain Loute, professor klinische ethiek aan de UCL; op 10/10 met Les Danaïdes, een multidisciplinair collectief rond het syndroom van Diogenes.

Deze verbazingwekkende film van de Nigeriaan C.J. “Fiery” Obasi, gefilmd in een dorp in Benin, haalt zijn inspiratie uit de mythe van Mami Wata, de watergodin die in een groot deel van West-Afrika wordt aangeroepen. In het dorp Iyi volgen we Zinwe en Prisca, dochters van Mama Efe, matriarch en medium van de machtige godin. Wanneer Efe met haar krachten er niet in slaagt een kind te redden, wordt haar autoriteit op de proef gesteld. "Mami Wata" heeft een echte cinematografische demarche, waarvan het prachtige contrasterende zwart-wit, dat hoge ogen gooide op de festivals, slechts één element is. De bijzondere kadrering, de acteursregie, de geluidssfeer en de gevarieerde en relevante diegetische klankband zorgen ervoor dat de film een betrokken en origineel standpunt inneemt. De regie, ondersteund door een vlotte montage, verleent de film een aantal krachtige scènes.

Greg Pope (artiest & videast) en Mike Cooper (muzikant & componist) zijn op 11 oktober te gast in Nova voor een avond die gewijd is aan beeld/klank/muziek-performances. Beide heren zijn ook actief op andere gebieden zoals fotografie, collage, schrijven en grafisch ontwerp. Ze staan bekend als onverzadigbaar nieuwsgierig en cultiveren een verlangen om te experimenteren dat hen vaak naar onbekende terreinen leidt. Daarom hebben we ze gevraagd om de muren van het Nova-café over te nemen. Ze breiden hun artistieke samenwerking op een nieuwe manier uit, met foto’s en collages die ze ons rechtstreeks vanuit Oslo en Valencia, hun respectievelijke thuisbasissen, sturen. Te ontdekken en te beleven van 12 september tot 25 oktober, met een vernissage halverwege, op 11 oktober.

Greg Pope en Mike Cooper komen oorspronkelijk uit het Verenigd Koninkrijk, maar kozen voor een zelfopgelegde verbanning naar respectievelijk het hoge noorden en het diepe zuiden. Ze zijn ook al heel lang bevriend. Ze komen samen in Nova en plannen een avond die allesbehalve gewoon zal zijn. Pope is een experimentele kunstenaar en filmmaker die al verschillende keren in Nova te gast was. Cooper is een virtuoze muzikant : country-blues, jazz, improvisatie... en Hawaiiaanse muziek ! Het programma dat ze voor Nova hebben samengesteld wordt een speels experiment in improvisatie en compositie, waarbij beeld en geluid worden gemengd. Er zijn drie sets gepland : elk treden ze solo op, met een eventueel gezamenlijk sonoor-visueel extravaganza als orgelpunt. En je weet maar nooit, misschien tovert Cooper voor ons een virtuoos verrassingsboeket bij elkaar…

Na enkele realistische/naturalistische films, in kostuum of in pikzwarte film noir, maakt Rabah Ameur-Zaïmèche een misdaadthriller die zich afspeelt aan de rand van de lage-inkomens-woonwijken. Hij baseert zich daarvoor op een waargebeurd verhaal: de overval op een Saoedische prins aan een afrit van de autosnelweg (2014). In "Le Gang des Bois du Temple" wordt de dagelijkse banaliteit van een paar jongens uit de banlieues, die als vrienden door het leven ploeteren, verheven tot een majestueus complot. Tussen overvallen, gewapende bendes, machtige gangsters en wraakacties in documenteert Ameur-Zaïmèche gokcafés en families die in de penarie zitten. Zijn film laveert vrij doorheen het fictiegenre, met een droge lyriek en momenten die draaien om de schoonheid van een stem of de tederheid van een gebaar. Hij laat zich niet beperken door het genre maar vermenigvuldigt de personages zonder ze in hokjes op te sluiten. Alles lijkt mogelijk, inclusief de film zelf. Uit deze onbepaaldheid vloeit het romaneske voort waarmee de cinema van Ameur-Zaïmèche zichzelf uitvindt, net zoals de personages in zijn films. Want zelfs als ze gedoemd lijken om te falen, slagen sommige dromen erin door de muur van de realiteit heen te breken. In voor- en tegenspoed, zolang je maar in een roes bent.

In 2001, na zijn studies sociologie en antropologie, maakt Ameur-Zaïmèche zijn eerste langspeler. Die heet "Wesh Wesh" en wordt gefilmd in Montfermeil, de plek waar Rabah opgroeide. "Wesh Wesh" is een kleine film, hier gedraaid, daar geïmproviseerd, een beetje als een worp met de dobbelstenen. Centraal staat de dubbele straf van Kamel, een Fransman die Frankrijk moest verlaten na een veroordeling tot de gevangenis en nu zonder papieren terugkeert uit Algerije. Op zoek naar een job die hij door zijn recente verleden niet kan vinden, spendeert hij zijn dagen in een soort tussenleven. Om hem heen gaan de dingen hun gang, in een routine van verveling, leegte en uitsluiting. We zien hoe zijn jongere broer ervan droomt de belangrijkste dealer van de wijk te worden, hoe zijn moeder op alle fronten vecht... De banlieue wordt in beeld gebracht als territorium vol vluchtlijnen, ontvouwd rond de trajecten van wie er woont en wie er, op alle mogelijke manieren, doorheen beweegt. Van nerveus en elektrisch à la Spike Lee tot jazzy-laconiek schetst "Wesh Wesh" ook enkele relaties, in droogkomische scènes. Een film die de empathie van zijn maker blootlegt, en die doordrongen is van de woede, het verlangen en de solidariteit die je in alle hoeken van de wereld kan aantreffen.

Na enkele realistische/naturalistische films, in kostuum of in pikzwarte film noir, maakt Rabah Ameur-Zaïmèche een misdaadthriller die zich afspeelt aan de rand van de lage-inkomens-woonwijken. Hij baseert zich daarvoor op een waargebeurd verhaal: de overval op een Saoedische prins aan een afrit van de autosnelweg (2014). In "Le Gang des Bois du Temple" wordt de dagelijkse banaliteit van een paar jongens uit de banlieues, die als vrienden door het leven ploeteren, verheven tot een majestueus complot. Tussen overvallen, gewapende bendes, machtige gangsters en wraakacties in documenteert Ameur-Zaïmèche gokcafés en families die in de penarie zitten. Zijn film laveert vrij doorheen het fictiegenre, met een droge lyriek en momenten die draaien om de schoonheid van een stem of de tederheid van een gebaar. Hij laat zich niet beperken door het genre maar vermenigvuldigt de personages zonder ze in hokjes op te sluiten. Alles lijkt mogelijk, inclusief de film zelf. Uit deze onbepaaldheid vloeit het romaneske voort waarmee de cinema van Ameur-Zaïmèche zichzelf uitvindt, net zoals de personages in zijn films. Want zelfs als ze gedoemd lijken om te falen, slagen sommige dromen erin door de muur van de realiteit heen te breken. In voor- en tegenspoed, zolang je maar in een roes bent.

Thomas Imbach hoefde niet ver te zoeken naar het onderwerp van zijn film. Zeven jaar lang filmde hij vanuit zijn raam geduldig de metamorfose van een voormalig goederenstation in Zürich naar een ultramodern politiebureau, compleet met gevangenis voor voornamelijk ’buitenlandse’ gedetineerden. De film maakt gebruik van verschillende perspectieven voor een nauwgezette observatie van de ruimte en de diverse invullingen ervan, van verlaten station tot geheimzinnig braakliggend terrein en gigantische bouwwerf. "Nemesis" is gefilmd op 35mm, wordt geregeld onderbroken door stop-motionscènes die de snelheid van de gebeurtenissen veranderen en heeft een soundtrack à la Jacques Tati, wat voor een hypnotiserende en fascinerende relatie met tijd zorgt. Terwijl bulldozers en kranen de herinnering aan de plek uitwissen, deelt de filmmaker allerlei gedachten en microverhalen, van fragmenten uit zijn persoonlijke geschiedenis tot getuigenissen van mensen die gevangen zitten omdat ze het land probeerden te doorkruisen. Zo krijgt dit feest voor ogen en oren geleidelijk aan een extra dimensie, en wordt het een reflectie op een steeds veiligere, meer gestandaardiseerde maatschappij. We vertoonden de film bij de opening van PleinOPENair 2023, in het zeer toepasselijke decor van het moeras aan Wiels. En nu zijn er dus eindelijk een aantal welverdiende extra vertoningen in Nova!

Alweer een nieuw schooljaar, en nu staat het in de sterren gegrift dat er nog vele tientallen zullen volgen! Maar eerst nog even zoete vakantieherinneringen ophalen, en de golf beelden verwerken die jullie ongetwijfeld ijverig uit je badjasmouw hebben geschud, aan de andere kant van de wereld of op een Brussels terrasje. Wij verzoeken je dringend maar beleefd om het resultaat van dit niet-productief tijdverdrijf in te dienen bij Open Screen. Super 8, dv cam, video, ruw beeldmateriaal of puntgave montage, van gisteren of morgen (waarom niet, après tout), alles is welkom. Want we kunnen het niet genoeg herhalen, Open Screen is een open vertoning waar alle werken op alle formaten en in alle stijlen welkom zijn, voor zover ze niet langer duren dan 15 minuten en dat ze ons tijdig bereiken. Herinneringen aan vakantiezon, hagelstenen of iets helemaal anders, verstuur je als de bliksem naar openscreen@nova-cinema.org.

Thomas Imbach hoefde niet ver te zoeken naar het onderwerp van zijn film. Zeven jaar lang filmde hij vanuit zijn raam geduldig de metamorfose van een voormalig goederenstation in Zürich naar een ultramodern politiebureau, compleet met gevangenis voor voornamelijk ’buitenlandse’ gedetineerden. De film maakt gebruik van verschillende perspectieven voor een nauwgezette observatie van de ruimte en de diverse invullingen ervan, van verlaten station tot geheimzinnig braakliggend terrein en gigantische bouwwerf. "Nemesis" is gefilmd op 35mm, wordt geregeld onderbroken door stop-motionscènes die de snelheid van de gebeurtenissen veranderen en heeft een soundtrack à la Jacques Tati, wat voor een hypnotiserende en fascinerende relatie met tijd zorgt. Terwijl bulldozers en kranen de herinnering aan de plek uitwissen, deelt de filmmaker allerlei gedachten en microverhalen, van fragmenten uit zijn persoonlijke geschiedenis tot getuigenissen van mensen die gevangen zitten omdat ze het land probeerden te doorkruisen. Zo krijgt dit feest voor ogen en oren geleidelijk aan een extra dimensie, en wordt het een reflectie op een steeds veiligere, meer gestandaardiseerde maatschappij. We vertoonden de film bij de opening van PleinOPENair 2023, in het zeer toepasselijke decor van het moeras aan Wiels. En nu zijn er dus eindelijk een aantal welverdiende extra vertoningen in Nova!

Nadat hij zijn gevangenisstraf in Frankrijk uitgezeten heeft, keert Kamel terug naar zijn land van oorsprong. Omringd door zijn familie wordt hij hartelijk verwelkomd in het dorp. Zoals de titel suggereert, zou Ameur-Zaimeche’s tweede film net zo goed een voortzetting van "Wesh Wesh" kunnen zijn als een prequel. De narratieve vaagheid en de inwisselbaarheid van de twee films geven de indruk van een tweeluik, over een ziel die zwerft tussen Algerije en Frankrijk, gevangen in een helse cyclus waarin het onmogelijk is om je plaats te vinden. Rabah Ameur-Zaimeche verwerpt de mythe van een terugkeer naar de oorsprong, aangezien de Kabile-gemeenschap net zo verscheurd is door sociaal geweld en dwingende dynamieken als de Parijse voorsteden. Door middel van gedurfde stijlbreuken ontdekken we het onwrikbare geloof van de regisseur in cinema, de enige plek waar zijn personages een uitweg kunnen vinden.

Ergens tussen sociale komedie en arbeiderstragedie in beschrijft "Dernier Maquis" het lot van zij die, na het oversteken van zeeën en woestijnen, moeten zwoegen voor een hongerloon. Het decor is een wegkwijnende industriezone. Daar bezit Mao, een ex-moslimbaas die zich bekeerde tot het meest verachtelijke liberalisme, een palletreparatiebedrijf en een vrachtwagengarage. In deze openluchtgevangenis werkt zijn onderbetaalde personeel, bestaande uit Noord-Afrikanen en Afrikanen, dag in dag uit. Als goede paternalistische chef besluit Mao binnen het bedrijf een moskeetje op te richten voor zijn arbeiders. Hijzelf benoemt de imam, hoewel de traditie voorschrijft dat die door de gelovigen gekozen moet worden. Hier beginnen de problemen... Het Noord-Afrikaanse personeel heeft het gevoel dat hun laatste bastion bedreigd wordt en komt in opstand tegen de benoeming. De zwarte Afrikaanse werknemers, die nog kwetsbaarder zijn, houden zich erbuiten. Initieel houdt Mao de touwtjes in handen, maar wanneer de eerste ontslagen vallen, exploderen de sociale eisen...

Deze verbazingwekkende film van de Nigeriaan C.J. “Fiery” Obasi, gefilmd in een dorp in Benin, haalt zijn inspiratie uit de mythe van Mami Wata, de watergodin die in een groot deel van West-Afrika wordt aangeroepen. In het dorp Iyi volgen we Zinwe en Prisca, dochters van Mama Efe, matriarch en medium van de machtige godin. Wanneer Efe met haar krachten er niet in slaagt een kind te redden, wordt haar autoriteit op de proef gesteld. "Mami Wata" heeft een echte cinematografische demarche, waarvan het prachtige contrasterende zwart-wit, dat hoge ogen gooide op de festivals, slechts één element is. De bijzondere kadrering, de acteursregie, de geluidssfeer en de gevarieerde en relevante diegetische klankband zorgen ervoor dat de film een betrokken en origineel standpunt inneemt. De regie, ondersteund door een vlotte montage, verleent de film een aantal krachtige scènes.

Na enkele realistische/naturalistische films, in kostuum of in pikzwarte film noir, maakt Rabah Ameur-Zaïmèche een misdaadthriller die zich afspeelt aan de rand van de lage-inkomens-woonwijken. Hij baseert zich daarvoor op een waargebeurd verhaal: de overval op een Saoedische prins aan een afrit van de autosnelweg (2014). In "Le Gang des Bois du Temple" wordt de dagelijkse banaliteit van een paar jongens uit de banlieues, die als vrienden door het leven ploeteren, verheven tot een majestueus complot. Tussen overvallen, gewapende bendes, machtige gangsters en wraakacties in documenteert Ameur-Zaïmèche gokcafés en families die in de penarie zitten. Zijn film laveert vrij doorheen het fictiegenre, met een droge lyriek en momenten die draaien om de schoonheid van een stem of de tederheid van een gebaar. Hij laat zich niet beperken door het genre maar vermenigvuldigt de personages zonder ze in hokjes op te sluiten. Alles lijkt mogelijk, inclusief de film zelf. Uit deze onbepaaldheid vloeit het romaneske voort waarmee de cinema van Ameur-Zaïmèche zichzelf uitvindt, net zoals de personages in zijn films. Want zelfs als ze gedoemd lijken om te falen, slagen sommige dromen erin door de muur van de realiteit heen te breken. In voor- en tegenspoed, zolang je maar in een roes bent.

Wanneer Mina hoort dat de populaire hiphopdanser EDvin bij haar op school een danscrew start, wil ze meteen meedoen. Terwijl haar hart wild op hol slaat, vergeet ze een belangrijk detail: Mina kan niet dansen! Of misschien toch?

Tijdens een zinderende zomervakantie wordt Brian (13) opgezadeld met de zorg voor zijn verstandelijk gehandicapte broer Lucien (17). Maar hoe zorg je voor iemand als je niet weet wat hij nodig heeft? Hoe maak je de juiste keuzes als je zelf nog zoveel te ontdekken hebt?

Het aanbieden van films met audiodescriptie is van stijgend belang, bij het publiek, maar ook vanuit overheden en beleidsvoerders. Desalniettemin is het bij distributeurs, producenten en filmmakers vaak nog onbekend terrein. In deze sessie gaan we dieper in op het thema audiodescriptie in film. Wat is het, hoe begin je eraan en hoe integreer je het in het aanbod? Deze sessie brengt verschillende belanghebbende partijen samen, zodat samenwerkingen worden gestimuleerd., Voor producers en filmmakers er is aansluitend een praktische workshop begeleid door Open, het Expertisecentrum voor Toegankelijke Media en Cultuur van de Universiteit Antwerpen, faculteit Kunsten.

Maydegol, een Afghaanse tiener die in Iran woont, droomt ervan muay thai bokser te worden. Een droom om te koesteren in het grootste geheim, want haar conservatieve familie en de trauma’s uit haar verleden zorgen voor extra obstakels.

Maydegol, een Afghaanse tiener die in Iran woont, droomt ervan muay thai bokser te worden. Een droom om te koesteren in het grootste geheim, want haar conservatieve familie en de trauma’s uit haar verleden zorgen voor extra obstakels.

Dounia en haar grootouders zijn uit Syrië gevlucht en wonen nu in Canada. Samen met
haar vriendinnen Rosalie en American native Miguizou ontdekt ze alles over het leven in haar
nieuwe thuisland en probeert ze haar vader te bevrijden uit de gevangenis in Aleppo.

Met deze carrousel wordt verhalen creëren kinderspel! Samen bedenken we de personages, de plotwendingen en andere elementen van het verhaal Je tekent een beeld dat in de carrousel geplaatst wordt. Met een draai aan de carrousel trek je het verhaal op gang. Het toeval bepaalt hoe het verhaal evolueert!

Met deze carrousel wordt verhalen creëren kinderspel! Samen bedenken we de personages, de plotwendingen en andere elementen van het verhaal Je tekent een beeld dat in de carrousel geplaatst wordt. Met een draai aan de carrousel trek je het verhaal op gang. Het toeval bepaalt hoe het verhaal evolueert!

Dounia en haar grootouders zijn uit Syrië gevlucht en wonen nu in Canada. Samen met
haar vriendinnen Rosalie en American native Miguizou ontdekt ze alles over het leven in haar
nieuwe thuisland en probeert ze haar vader te bevrijden uit de gevangenis in Aleppo.