In zijn eerste film maakte Fabrice Leroy een dubbelportret van Claudius de Cap Blanc, een kunstenaar-filosoof die het sacrale opnieuw in de kunst bracht, en van de plek waar hij creëerde: de Affabuloscoop. In deze voormalige fabriek in Ariège bouwde Claudius verbazingwekkende machines zoals een apparaat om de vervaldatum uit te stellen, en een balans om de voors en tegens af te wegen. In de Pyreneeën schreef Claudius een boek in open lucht, door in de rotsen een prehistorisch teken te graveren dat "het teken van de vulva" wordt genoemd. Dit teken representeert het feminisme en de vruchtbaarheid van de aarde, maar valt niet bij iedereen in de smaak die er seksuele perversie en degradatie van andermans goederen in zagen, en die hem bedreigden en lastig vielen. Hier wordt de oorspronkelijke intentie van deze zeer mooie film ingehaald door de realiteit. Eerst moest Claudius de Affabuloscoop verkopen, die in 2018 een museum werd. Uiteindelijk pleegde hij zelfmoord tussen zijn totems afgelopen november, uitgeput door de pesterijen van zijn tegenstanders. Deze vertoning is een eerbetoon aan hem.

➞ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Fabrice Leroy.

Een ongeluk verlamt de ooit zo sportieve Allan. Een van z’n vrienden schenkt hem dan maar een aapje dat speciaal getraind is om mensen met een handicap een handje te helpen. Maar het diertje in kwestie, Ella genaamd, krijgt regelmatige injecties toegediend van een product dat menselijke zenuwcellen bevat, wat een telepathische band teweegbrengt tussen haar en Allan. Zo wordt Ella het instrument van diens onderdrukte verlangens en woede. Bij het lezen van zo’n synopsis zet ieder individu dat min of meer gezond van geest is zich schrap voor smeuïge B-filmbagger. En toch… Op een haast meesterlijke wijze weet Romero het drama beetje bij beetje te doen verglijden richting fantastiek, recht in het hart van zijn hoofdthema: de zowel menselijke als dierlijke eenzaamheid. Nog maar eens een bewijs dat het oeuvre van de man niet zomaar kan herleid worden tot de zombiefilm.

We volgen stap voor stap de opkomst van het obscure Triple Alliance de l’Est. Of: hoe bevriende rockgroepjes ontstaan op café, in kraakpanden, in appartementen in Nancy, Metz en Straatsburg bij de aanvang van de XXIe eeuw. In deze docu met tonnen archiefmateriaal, wordt er verteld hoe er wordt geleefd, met een biertje en een sigaret, in een oude sofa in afwachting van het organiseren van een volgend concert onder een autosnelwegbrug of in een voormalige kebabzaak. Je zou het niet zeggen, maar Triple Alliance en zijn alomtegenwoordige logo hebben een heel deel van de Franse underground leven ingeblazen, en niet alleen dat! Hoogstwaarschijnlijk zag je al een van de volgende groepen aan het werk, te Brussel of elders - A.H. Kraken, Crack und Ultra Eczema, Junkie Brewster, Noir Boy George, The Feeling of Love, Mr Marcaille, Headwar, The Dreams, Usé, Delacave… Met deze film schetst Nicolas Drolc samen met co-regisseur Guillaume Marietta een geflipte kaart van muzikale DIY-praktijken. Bezienswaardig als je er niets van kent, grappig als je er iets van kent, interessant om meer te weten te komen over een recente hedendaagse post-industriële stadscultuur, en inspirerend genoeg om er zelf tegen aan te gaan!

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Nicolas Drolc & Guillaume Marietta.

In Triple Alliance de l’Est vormden vaak weinig mensen veel groepjes. En zoals even vaak was het soms omgekeerd. Vanavond dus een duo en een solo. Twee manieren om de spleen van je af te schudden door het deelbaar te maken. Neerslachtig en intens voor Delacave (Seb Normal en Lily Pourrie), lofzangers van de "gloomy wave", of al dansend, met de emir van de tajine-synthwave, Tune Zitoune, electro-punk van een nieuwe generatie die hun liefdesverdriet verdrinkt in de muntthee. Van wanhoop tot zooi, en van nazweet van te veel dingen. Geen muziek om te omschrijven, maar om te delen op het moment zelf. Twee groepen die al sterk werden opgemerkt door hun bijtende en trashy humor, zoals ze zeggen in bepaalden kranten die over hen berichtten.

PS: met dank aan Tune Zitoune om Usé te vervangen die zijn concert heeft afgezegd net nadat ons programma van de drukker kwam.

Kania Tieffer, een bannelinge uit Straatburg die haar toevlucht vond in Brussel, staat aan de draaitafels om de foyer te laten vibreren op de sound van Straatsburg anno 2004.

In een miniatuursetting van post-apocalyptische diorama’s bevolkt door kleifiguren, vertelt "Het Archief" (vertolkt door een vrouwelijke voice-over) het verhaal van een dystopische eenentwintigste eeuw waar de dieren de overhand nemen en de mensen tot slaaf maken. ‘Nieuwkomers’ worden voortdurend herinnerd aan de verwoestingen van Homo sapiens door een niet aflatende stroom aan filmarchiefbeelden (inclusief imposante split screens). Maar dan verandert het verhaal met zijn literaire hoogstandjes in een duistere klucht... "Everything Will Be Ok" is een hybride kruising tussen "Planet of the Apes", "Animal Farm", "1984" en "The Island of Dr. Moreau". Dit unieke audiovisueel essay wil door middel van een krachtige allegorie de herinnering aan de gruwelijkheden van de twintigste eeuw levend houden (het credo van een regisseur die de Cambodjaanse genocide heeft overleefd), evenwel zonder te vervallen in fatalisme, wat mogelijk is, mits verzet en "plezier tegen alle systemen in".

Zilveren Beer voor beste artistieke bijdrage op de Berlinale 2022.

Met deze zeldzame film die onlangs werd gerestaureerd, hielden Djouhra Abouda en Alain Bonnamy een vergrootglas op de situatie van migranten-werknemers in Frankrijk in de jaren zeventig, met name door een stem te geven aan de meest vergeten groep: vrouwen. Zij zijn grotendeels afwezig in films en documenten over de strijd van die tijd. De bedoeling van de twee filmmakers was om de experimentele film uit zijn vaak formalistische "getto" te halen, door politieke en sociale kwesties te combineren met formele en esthetische kracht. Ze houden zich ver van beschouwingen over of weergave van ellende. In plaats daarvan laten hun beelden en montage een esthetisch en politiek geweld ontstaan, dat zowel aanklagend als bevrijdend is. Het is een schreeuw van kolere tegen uitbuiting en racisme, die zonder toegevingen de rol van de Franse staat, de media, het kapitalisme en de kolonisatie aan de orde stelt in dit systeem van dominantie dat zij die eraan onderworpen zijn verplettert. Met muziek van Djamel Allam.

Schimmen zwerven door het prachtige eiland Réunion en zijn weelderige landschappen, altijd enigszins verborgen in de mist. Soms komen ze dichter bij elkaar en nemen ze de wapens op. Zowel de herinneringen als de doden zijn springlevend en klaar om te vechten. Afwisselend tussen een sociaal historische fictie en een fantastische thriller neemt de film ons mee naar de taboevragen over de erfenis van de kolonisatie en slavernij in dit Franse gebied, waar jongeren vaak worstelen om hun plaats te vinden.
Met deze tweede speelfilm, die volledig op het eiland Réunion is opgenomen, onderzoekt Emmanuel Parraud deze brandende kwesties in onze samenleving. Hij doorkruist al meer dan twintig jaar het eiland. Hij ontmoet de bewoners en neemt de cultuur in zich op, zonder neerbuigend of afstandelijk te worden. Innemend, raadselachtig en uitdagend, dompelt deze in het Creools opgenomen film met amateur-acteurs ons onder in een Reunionese werkelijkheid, ver van alle stereotypen.

“Eer de dieren, dieren die jullie zijn!” In haar eerste langspeelfilm observeert Aistė Žegulytė zonder moralisme de mysterieuze wereld van taxidermie, fokkerijen en jacht. Ronddwalend in plekken waar zich vreemde rituelen voltrekken, zoals een museum, een bos, een kerk, trekt de Litouwse cineaste op verkenning. Op een haast meditatief ritme toont "Animus Animalis" scenes die nu eens absurd zijn, dan weer ernstig of grappig. Altijd gefilmd met veel gevoeligheid, met een spits gevoel voor geluid en cadrage, maar zonder het te opzichtig te maken. Zoals een rariteitenkabinet waar de grenzen tussen leven en dood, tussen mensen en dieren, zo poreus en ambigue zijn dat we soms niet weten wie naar wie kijkt. Deze film won de grote prijs op het Internationaal Filmfestival van Brussel in 2019, en terecht, want het is een kijkervaring die lang nazindert.

→ Op 28.01 wordt de vertoning gevolgd door een gesprek met Aistė Žegulytė.

Het stadje Canyon Valley is het toneel van een reeks bloederige moorden. De gevaarlijke gek in kwestie? Een gorilla van zo’n twintig miljoen jaar oud, de Schlockthropus genaamd, die enkel bananen eet, altijd zonder duidelijke reden moordt en zich enkel verbroedert met kinderen. Op de hielen gezeten door de politie, zal Schlock de liefde ontdekken in de persoon van Mindy, een jonge blinde vrouw die hem voor een hond neemt… Ergens het midden houdend tussen “King Kong” en “Belle en het Beest”, is “Schlock” een volledig van de pot gerukt festijn aan filmreferenties, lamlendige vondsten en acrobatische spreidstandjes qua script. Elf dagen en een minibudgetje is al wat een piepjonge John Landis nodig had om zijn hilarische debuutfilm in te blikken. Niemand minder dan Rick Baker, de legendarische make-upartiest van Hollywood waar Landis ook later beroep op zou doen voor “An American Werewolf in London” en “Thriller”, is verantwoordelijk voor het apenkostuum waarin niemand minder dan de regisseur zelf kruipt. Pure B-filmonzin!

Een kleine boerderij hoog in de heuvels. Tom is er gelukkig, samen met zijn adoptieouders Ferdinand en Juliette. Maar de kikkers uit de streek houden er vreemde samenkomsten. Op een mooie dag komt de oudste hen aankondigen dat een nieuwe zondvloed de aarde gaat overspoelen. Het gaat 40 dagen en 40 nachten lang regenen, en het hele land zal onder water staan. De toren van het kippenhok wordt het schuiloord van de dieren van de boerderij en de zoo uit de buurt. Drijvend op de band van de tractor van Ferdinand, hoe gaat dit wereldje samen kunnen leven? Tussen carnivoren en herbivoren stijgt de spanning, en de frietjes waarmee ze zich voeden volstaan niet meer... Deze fabel is een nieuwe versie van het Bijbelse verhaal van de ark van Noach, dat vertelt hoe deze mini-samenleving de uitdaging van het samen leven aangaat door het woord te geven aan de dieren die even schalks als grappig zijn.

In een miniatuursetting van post-apocalyptische diorama’s bevolkt door kleifiguren, vertelt "Het Archief" (vertolkt door een vrouwelijke voice-over) het verhaal van een dystopische eenentwintigste eeuw waar de dieren de overhand nemen en de mensen tot slaaf maken. ‘Nieuwkomers’ worden voortdurend herinnerd aan de verwoestingen van Homo sapiens door een niet aflatende stroom aan filmarchiefbeelden (inclusief imposante split screens). Maar dan verandert het verhaal met zijn literaire hoogstandjes in een duistere klucht... "Everything Will Be Ok" is een hybride kruising tussen "Planet of the Apes", "Animal Farm", "1984" en "The Island of Dr. Moreau". Dit unieke audiovisueel essay wil door middel van een krachtige allegorie de herinnering aan de gruwelijkheden van de twintigste eeuw levend houden (het credo van een regisseur die de Cambodjaanse genocide heeft overleefd), evenwel zonder te vervallen in fatalisme, wat mogelijk is, mits verzet en "plezier tegen alle systemen in".

Zilveren Beer voor beste artistieke bijdrage op de Berlinale 2022.

Het zomert volop. Martin en Julien reizen Frankrijk rond in een kleine blauwe Peugeot. Ze reizen doorheen de landschappen van een andere planeet waar nomadisme de norm is. De chauffeur en copiloot rijden door dorpen, het platteland en velden van papaver, die ze oogsten en roken. Deze opwindende roadtrip is een reis door een woest Frankrijk, waarbij de ontsnapping aan de huidige tijd, onze afhankelijkheid van thuis en onze relatie met de natuur worden bevraagd. Dit eerste deel van de "Tierce des paumés" is een uitnodiging om vertrouwen te hebben in het bestaan en in het dwalen, als de vruchtbare bodem van een beter leven.

→Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jean Baptiste Alazard.

Titou en Soledad wonen in een caravan die niet ver van de kliffen van de Corbière is neergestreken, zonder stromend water of elektriciteit. Samen telen ze druiven om er biodynamische wijn van te maken, in totale breuk met de wereld van vooruitgang en consumptie die hen omringt. Jean-Baptiste Alazard filmde hen een jaar lang op het ritme van de seizoenen en de oogsten, waarbij hij een automatische manier van vertellen hanteerde, zoals de pennencamera van Mekas. Doorheen zijn ogen zijn wij bevoorrechte getuigen van dit leven van de wind en de liefde met de geur van verzet. Zonder te proberen deze levenskeuzes te verklaren, is de filmmaker eerder op zoek naar een bestaanswijze waarbij het verstrijken van de tijd en de stilte geen vijanden zijn.

→Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jean Baptiste Alazard.

De ondeugende, autonoom-anarchistische mezen van illustrator en onderzoeker Alessandro Pignocchi vliegen Nova binnen! Ze komen recht uit zijn "Petit traité d’écologie sauvage", een driedelige, politiek-humoristische strip waarin het animisme van de Jivaro-indianen de wereld beheerst. Het werk van Alessandro Pignocchi is geïnspireerd door het gedachtegoed van Philippe Descola, de antropoloog voor wie "de natuur niet bestaat".

→ Op 25.02 : signeersessie met Alessandro Pignocchi die zijn recentste werk "Ethnographies des mondes à venir" voorstelt, een geïllustreerde dialoog met Philippe Descola.

“Eer de dieren, dieren die jullie zijn!” In haar eerste langspeelfilm observeert Aistė Žegulytė zonder moralisme de mysterieuze wereld van taxidermie, fokkerijen en jacht. Ronddwalend in plekken waar zich vreemde rituelen voltrekken, zoals een museum, een bos, een kerk, trekt de Litouwse cineaste op verkenning. Op een haast meditatief ritme toont "Animus Animalis" scenes die nu eens absurd zijn, dan weer ernstig of grappig. Altijd gefilmd met veel gevoeligheid, met een spits gevoel voor geluid en cadrage, maar zonder het te opzichtig te maken. Zoals een rariteitenkabinet waar de grenzen tussen leven en dood, tussen mensen en dieren, zo poreus en ambigue zijn dat we soms niet weten wie naar wie kijkt. Deze film won de grote prijs op het Internationaal Filmfestival van Brussel in 2019, en terecht, want het is een kijkervaring die lang nazindert.

→ Op 28.01 wordt de vertoning gevolgd door een gesprek met Aistė Žegulytė.

Philippe Descola leefde van 1976 tot 1979 in het Ecuadoraanse Amazonegebied bij de Achuar-indianen. Deze ervaring leerde hem dat het concept ‘natuur’ een uitvinding van de moderne Europeanen is. Maar door de natuur als een losstaande entiteit te beschouwen, onttrekt de mens zich aan zijn verantwoordelijkheid om voor haar zorg te dragen. In "Composing Worlds" volgen we de antropoloog tijdens een ontmoeting met de nieuwe bewoners van de ZAD van Notre-Dame-des-Landes in Frankrijk. Deze bosrijke site werd al sinds 1968 verdedigd tegen een dreigende betonnering in het kader een luchthavenproject - wat er een ware ecocide zou aanrichten – en kon in 2018 definitief gered worden. Vanuit het achterliggende idee dat we "werelden niet uitvinden, maar ze samenstellen", laat deze fijngevoelige film ons zien hoe we opnieuw in dialoog kunnen treden met het niet-menselijke.

➞ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Alessandro Pignocchi, kompaan van Philippe Descola en betrokken bij de ZAD.

Recht uit de impro-scene uit Noorwegen komt tot ons Simiskina, een duo dat bestaat uit Adrian Myhr en Jonas Cambien. Terwijl hun enige album volledig bestaat uit geprepareerde piano en contrabas, werkt Simiskina nu voornamelijk met analoge synthesizers en elektrische bas. Hun ontmoeting met Xavier Quérel is er één tussen geïmproviseerde elektronische muziek en experimentele cinema. Het publiek van Nova kent vast de regisseur en visueel artiest Xavier Quérel, lid van Cellule d’Intervention Métamkine. Hij improviseert met dezelfde spontaneïteit als een muzikant, maar dan met een 16mm-projector en daarbij horende technieken, met een pellicule die rechtstreeks op scherm wordt geprojecteerd, 100 % analoog, zonder computer of digitale projectoren. Voor deze laatste avond van dit winterprogramma van Nova wordt hun concert/performance een sensoriële ervaring om te beleven in het tijdelijke moment van het nu!