In 2019 keerde George terug naar Frankrijk. De jaren ervoor bracht hij door in de sindsdien berucht geworden Chinese provincie Wuhan. Hij gaf er Engels en leefde van korte jobs die perfect op maat gesneden zijn van witte expats. Maar vooral breidde hij zijn YouTube-kanaal uit, een dagboek dat hij deelde met wie dan ook die de weg vond naar zijn kanaal George Non Stop.
In het begin hield hij het op schuine moppen en consumentenadvies. Maar de vlam doofde langzaam uit. George zag zich als de erfgenaam van het onovertroffen gedachtegoed van de Verlichting en de universaliteit van haar waarden, en raakte gedesillusioneerd na enkele jaren in China. Gevoed door paranoïde reflexen en wederzijds racisme, vervalt hij tot persona non grata voor de staat wegens de inhoud van zijn video’s.
Twee jaar lang heeft Dominic Gagnon de meer dan tweeduizend video’s van Georges in zich opgenomen om dit explosieve portret te maken van een persoonlijkheid die, afgezien van zijn duidelijke verwarring, de onvrijwillige getuige wordt van de uitbreiding van de controle over iedereen door middel van digitale technologie. En terwijl Georges vertelt over zijn tegenslagen, kunnen we tot onze verbazing op zijn alomtegenwoordige gezicht het China in volle verandering aanschouwen.

Denis Parrot verzamelt ‘Coming Out’ video’s van op het internet, waarin mensen hun homoseksualiteit of transseksualiteit outen. Zij richten zich naar hun omgeving, hun familie, of simpelweg naar een potentiële kijker, zoals een bericht verstuurd naar het net zonder een echte bestemmeling. Op het eerste zicht komen alle video’s uit de privésfeer, maar de montage van Denis Parrot onthult de ware zin van hun bestaan op het net : het zijn geen bekentenissen voor de ouders, maar ze zijn gericht op zij die zich schamen, zij die schrik hebben. Elke coming out is uniek, en samengebracht in een film creëert dit een politieke en beschermende gemeenschap.

➞ vertoningen gevolgd door een ontmoeting met Denis Parrot

In 2009 bedacht Eric Knudsen naar aanleiding van een Photoshop-wedstrijd over het paranormale de Slender Man: een man in een zwart pak, abnormaal lang en dun, met een wit en leeg gezicht, die rondspookt op oude foto’s van kinderen. Op enkele jaren tijd werd dit figuur, dat het midden houdt tussen een boeman, pedofiel en de Dood zelve, de populairste horrormeme op het web. Als een soort collectief geschreven mythe staat de Slender Man centraal in fanfictie, allerhande webseries, videospelletjes en een Hollywoodfilm. Hij sluipt ook de echte wereld binnen: in 2014 staken twee kinderen een vriendin neer in zijn naam. Om de geschiedenis van het monster te traceren, neemt Jane Schoenbrun’s documentaire dezelfde vorm aan als die waarmee de Slender Man is ontstaan en verder ontwikkelt: een collage van diverse bronnen, allemaal van op het internet.

“Profile" is een Screenlife Movie, zoals Timur Bekmambetov ze zelf bestempelt. Deze thriller is gebaseerd op een waargebeurd verhaal: een journalist gebruikt het internet om te infiltreren in een rekruteringsnetwerk van Islamitische Staat. Gaande van videogesprekken tot instant messaging zien we de uitwisselingen tussen Amy in Engeland en Bilel in Syrië vanop Amy’s computer. De journaliste wordt evenzeer verleid door haar onderzoek als door de ronselaar in kwestie, tot op het punt dat ze iets te veel informatie deelt... Screenlife movies voor tieners laat Bekmambetov over aan onbenullige regisseurs: met dit script richt hij zich volledig op een serieuze film. En laat hij zien dat er achter de zakenman ook een steengoeie filmmaker schuilgaat.

In 2009 bedacht Eric Knudsen naar aanleiding van een Photoshop-wedstrijd over het paranormale de Slender Man: een man in een zwart pak, abnormaal lang en dun, met een wit en leeg gezicht, die rondspookt op oude foto’s van kinderen. Op enkele jaren tijd werd dit figuur, dat het midden houdt tussen een boeman, pedofiel en de Dood zelve, de populairste horrormeme op het web. Als een soort collectief geschreven mythe staat de Slender Man centraal in fanfictie, allerhande webseries, videospelletjes en een Hollywoodfilm. Hij sluipt ook de echte wereld binnen: in 2014 staken twee kinderen een vriendin neer in zijn naam. Om de geschiedenis van het monster te traceren, neemt Jane Schoenbrun’s documentaire dezelfde vorm aan als die waarmee de Slender Man is ontstaan en verder ontwikkelt: een collage van diverse bronnen, allemaal van op het internet.

Zie hier een geconnecteerde midnight screening, tussen traditie en update: “Unfriended” is een Screenlife horrorfilm, geproduceerd door Bekmambetov. Opgevat als een product voor adolescenten, is dit meteen ook de eerste echte schot in de Box Office-roos is voor het “screenshot”-genre. Een groep tieners wordt geteisterd door de geest van een gepeste leerlinge die zelfmoord heeft gepleegd: het mag geen verrassing zijn dat de groep dan ook methodisch uit de weg wordt geruimd. Het script is hyperconventioneel, maar het feit dat alle actie op het bureaublad van een iMac in één vast, langgerekt shot wordt gefilmd, dwingt Gabriadze vindingrijk te zijn in zijn enscenering. Een spook dat zich manifesteert in de vorm van digitale glitches is zijn grootste vondst: de jeugdige snoetjes slacht hij visueel af met een datamoshing die niet zou misstaan in een experimentele film, alvorens ze ook ‘in real life’ te verminken.

De beelden die deze film vorm geven, zijn niet door de filmmaakster zelf gefilmd, maar door thermische camera’s uit militaire helikopters. De zogenaamde "thermische" technologie doet niets af aan de kilte van de beelden, waarin mensen in koelen bloede worden doodgeschoten door soldaten die vanuit hun helikopters over hen heen vliegen. De stemmen van de soldaten becommentariëren deze beelden live, maar in plaats van er wat menselijke warmte aan te geven, zijn ze even afstandelijk over hun daden als de fysieke afstand tussen hen en de grond. Vanuit hun standpunt, vanwaaruit wij de film zien, is het alsof het om een eenvoudig videospelletje gaat. De thermische camera van de helikopter wordt geleid door de hoofdbewegingen van de soldaat-piloot, en het geweer viseert in functie daarvan. Degene die ziet is degene die doodt. Dit roept vragen op, want deze soldaten leren ons dat ze met hun thermische camera’s nauwelijks een boer met een hark op zijn schouder kunnen onderscheiden van een strijder met een kalasjnikov. De getuigenis van Pierre V., een Franse soldaat die vertrouwd is met dit soort militaire operaties, zet deze harde momenten kracht bij. Zonder dat hij dit soort praktijken veroordeelt, tracht hij afstand te nemen van deze beelden, die zijn collega’s lijken te missen in de onmiddellijke nasleep van hun operaties. Het perspectief dat Éléonore Weber in haar film biedt, brengt ons daarentegen weer met beide voeten op de grond.

Productrice Gaëlle Jones is aanwezig voor de eerste vertoning van de film op vrijdag 14 mei. Samen met regisseuse Éléonore Weber is ze opnieuw aanwezig op zaterdag 4 juni voor een gesprek over de realisatie van deze film.

Op volle zee, dicht bij de Spaanse kust, wordt een oude boot opgemerkt door een cruiseschip. Toeristen op het dek kijken van een afstand toe hoe de kleine stip nadert, en een man filmt het tafereel. "Havarie" laat de tijd stilstaan als de video wordt vertraagd tot de 93 minuten die nodig waren voor de reddingsoperatie. De tijd van het filmen wordt de tijd van de eigenlijke waarneming. Als we gehypnotiseerd worden door de traagheid van de voorbij glijdende beelden, worden we ook overweldigd door de verhalen die een rijke soundscape vormen van accenten en verschillende talen. Vrouwen en mannen delen hun herinneringen en ontvouwen het verleden, het heden en de toekomst zonder dat we onze ogen van dit drijvende vlot kunnen afhouden. Bekentenissen van liefde, oorlog en ballingschap, als een eeuwig begin dat de geschiedenis verlicht. Een uiterst actuele en krachtige film, over het lot van hen die de Middellandse Zee oversteken.

In 2019 keerde George terug naar Frankrijk. De jaren ervoor bracht hij door in de sindsdien berucht geworden Chinese provincie Wuhan. Hij gaf er Engels en leefde van korte jobs die perfect op maat gesneden zijn van witte expats. Maar vooral breidde hij zijn YouTube-kanaal uit, een dagboek dat hij deelde met wie dan ook die de weg vond naar zijn kanaal George Non Stop.
In het begin hield hij het op schuine moppen en consumentenadvies. Maar de vlam doofde langzaam uit. George zag zich als de erfgenaam van het onovertroffen gedachtegoed van de Verlichting en de universaliteit van haar waarden, en raakte gedesillusioneerd na enkele jaren in China. Gevoed door paranoïde reflexen en wederzijds racisme, vervalt hij tot persona non grata voor de staat wegens de inhoud van zijn video’s.
Twee jaar lang heeft Dominic Gagnon de meer dan tweeduizend video’s van Georges in zich opgenomen om dit explosieve portret te maken van een persoonlijkheid die, afgezien van zijn duidelijke verwarring, de onvrijwillige getuige wordt van de uitbreiding van de controle over iedereen door middel van digitale technologie. En terwijl Georges vertelt over zijn tegenslagen, kunnen we tot onze verbazing op zijn alomtegenwoordige gezicht het China in volle verandering aanschouwen.

In 2000 realiseerde Matthias Fritsch "Kneecam#1". In deze video die hij online publiceert op zijn website zien we een grote gespierde man, bloot bovenlijf, lang haar en stoere baard. Deze man roept een dronken festivalganger streng tot de orde en begint dan uitbundig te dansen. Het beeld is verbazingwekkend, zo verbazingwekkend dat het in 2006 door andere internetgebruikers wordt opgemerkt. De video circuleert van e-mail naar e-mail en gaat viraal: de bebaarde man krijgt de naam "Technoviking" en wordt een meme. Maar de danser is niet blij met deze plotselinge wereldwijde bekendheid, en klaagt de filmmaker aan voor het verspreiden van de beelden zonder zijn toestemming. In deze documentaire vertelt Mathias Fritsch hoe deze meme zijn leven heeft veranderd: hij is zowel de auteur van de originele video als de enige persoon ter wereld die het beeld van Technoviking niet mag uitzenden. Wat is de waarde van auteursrechten en beeldrechten op het internet?

➞ Voorstellingen gevolgd door een ontmoeting met Matthias Fritsch.

Kurt is een loser in de digitale wereld: een VTC-rijder op de Spree-applicatie, hij maakt de ene video en na de andere story die nauwelijks tien views halen. Om zijn publiek te vergroten, bereidt hij een speciale avond voor: gefilmd in zijn auto door verschillende camera’s live op het internet, vermoordt Kurt één voor één zijn passagiers. We zijn getuige van zijn moorddadige waanzin als toeschouwer van een live uitzending, inclusief interface en commentaren. Evgeniy Kotlyarenko begon zijn carrière met twee screen capture films ("0’s &1’s" en "Skydiver"). Na eerder klassieke films keert hij terug naar internetbeelden voor een bloederige en spottende fictie, kritisch over het gebruik van netwerken, en sterk geïnspireerd door Elliot Rodger, die beschouwd wordt als de eerste moordenaar van de incel-beweging, involuntary celibate.

Oscar Perez is een Venezolaanse paramilitair. Hij is ook politie-instructeur en bovenal toont hij zich graag op internet. Sensibiliseringclips, machtsvertoon en parachutesprongen met een hond maken allemaal deel uit van zijn online verleidingspakket. Op een dag maakt hij een 180°bocht en beraamt hij een staatsgreep tegen president Nicolas Maduro. Romain Champalaune compileert een groot aantal beelden van de romaneske reis van Oscar Perez tot zijn laatste ogenblikken.

De beelden die deze film vorm geven, zijn niet door de filmmaakster zelf gefilmd, maar door thermische camera’s uit militaire helikopters. De zogenaamde "thermische" technologie doet niets af aan de kilte van de beelden, waarin mensen in koelen bloede worden doodgeschoten door soldaten die vanuit hun helikopters over hen heen vliegen. De stemmen van de soldaten becommentariëren deze beelden live, maar in plaats van er wat menselijke warmte aan te geven, zijn ze even afstandelijk over hun daden als de fysieke afstand tussen hen en de grond. Vanuit hun standpunt, vanwaaruit wij de film zien, is het alsof het om een eenvoudig videospelletje gaat. De thermische camera van de helikopter wordt geleid door de hoofdbewegingen van de soldaat-piloot, en het geweer viseert in functie daarvan. Degene die ziet is degene die doodt. Dit roept vragen op, want deze soldaten leren ons dat ze met hun thermische camera’s nauwelijks een boer met een hark op zijn schouder kunnen onderscheiden van een strijder met een kalasjnikov. De getuigenis van Pierre V., een Franse soldaat die vertrouwd is met dit soort militaire operaties, zet deze harde momenten kracht bij. Zonder dat hij dit soort praktijken veroordeelt, tracht hij afstand te nemen van deze beelden, die zijn collega’s lijken te missen in de onmiddellijke nasleep van hun operaties. Het perspectief dat Éléonore Weber in haar film biedt, brengt ons daarentegen weer met beide voeten op de grond.

Productrice Gaëlle Jones is aanwezig voor de eerste vertoning van de film op vrijdag 14 mei. Samen met regisseuse Éléonore Weber is ze opnieuw aanwezig op zaterdag 4 juni voor een gesprek over de realisatie van deze film.

“Profile" is een Screenlife Movie, zoals Timur Bekmambetov ze zelf bestempelt. Deze thriller is gebaseerd op een waargebeurd verhaal: een journalist gebruikt het internet om te infiltreren in een rekruteringsnetwerk van Islamitische Staat. Gaande van videogesprekken tot instant messaging zien we de uitwisselingen tussen Amy in Engeland en Bilel in Syrië vanop Amy’s computer. De journaliste wordt evenzeer verleid door haar onderzoek als door de ronselaar in kwestie, tot op het punt dat ze iets te veel informatie deelt... Screenlife movies voor tieners laat Bekmambetov over aan onbenullige regisseurs: met dit script richt hij zich volledig op een serieuze film. En laat hij zien dat er achter de zakenman ook een steengoeie filmmaker schuilgaat.

Van de bezettingen van rotondes in heel Frankrijk is er zeker een die de geschiedenis zal ingaan, en niet vanwege deze film, maar omdat de mensen die het gefilmd hebben er vandaag de dag nog over praten. Een bladzijde uit de geschiedenis van de gele hesjes is deze chronologie van de rotonde van Aimargues in de Gardstreek. Videogesprekken, facebook lives, clips met dronebeelden, oproepen om zich bij de beweging aan te sluiten. In de organisatorische kakofonie branden de palletten en volgen de dagvaardingen elkaar op.

In 2014 vertoonden we The Uprising nadat die een prijs had gewonnen op het Ji.hlava festival. Het was een avond vol boeiende discussies. Sindsdien is deze romantische ode aan de Arabische Lente, die evenzeer een eerbetoon is aan vrienden als een aansporing om het vuur in onze steden aan ontsteken, uitgegroeid tot een hoeksteen van films over opstanden en screencapturefilms. Nog in 2020 publiceerde de New York Times een artikel waarin de film "een meesterwerk van de iPhone-cinema" werd genoemd. Ondenkbaar dus om dit werk van Peter Snowdon niet te tonen. Na de gedeconstrueerde versie en samen met andere films als echo, is deze vertoning een herkansing voor wie hem gemist heeft en voor wie hem vergeten zou zijn.

De helden van "Perchés" en "Rémy" zijn vergelijkbaar. In "Perchés" vertelt een lifter zijn levensverhaal aan de chauffeurs die hem oppikken: een depressie bracht hem naar een medisch-psychologisch centrum waar hij andere gekke mensen ontmoette. De film laveert, letterlijk, tussen een passie voor auto’s en vogels, als symbolen van een bepaalde verhouding tot de wereld. In "Rémy" zondert de held zich vrijwillig af in het buitenverblijf van zijn ouders. Ook hij verlangt naar rust en vrede tussen de dieren, maar de hardheid van de wereld, in de vorm van schulden, haalt hem in. De twee helden lijken hun vreemde dagelijkse leven met humor te filmen en de eigenaardigheid vast te leggen van de maatschappij die hen in deze vreemde toestand heeft gebracht. Maar de aftiteling onthult de valstrik (spoiler alert): de beelden zijn niet die van Remy of de lifter, maar een reeks foto’s gevonden op het internet. Het syndroom dat de personages achtervolgt is eerder dat van de wereld dan dat van een ietwat verdwaalde jongeman. Als het leed dat door Lillo’s films loopt een beetje cliché lijkt, dan is dat juist omdat het bestaat uit een globale beeldtaal: zijn films tonen vooral het beeld dat de maatschappij van zichzelf geeft en daardoor aan zichzelf, met aan de ene kant de foto’s in de tijdschriften en aan de andere kant de kilometerslange natte wegen.

Guillaume Lillo komt zijn eerste film voorstellen, die meestal niet te zien is. Deze korte film, gemaakt tijdens zijn studie, is het laboratorium voor de vorm die hij later ontwikkelde in zijn twee andere werken, eerder op de avond gepresenteerd. In Pôle Nord vertelt een jongen het verhaal van zijn familie, met een broer die naar Syrië is vertrokken en een zus naar een eiland van een reality tv-show. Hij kijkt naar de beelden die de Franse arbeidersklasse achtervolgen, van autoreclames tot VHS-cassetten uit zijn kindertijd.

"Ik heb beelden en geluiden verzameld om de onvergelijkbare vrijmoedigheid, impact, gewicht en lichtheid van Margarida’s poëtische, vocale, geluids- en muziekwerken te belichten." (Regina Guimarães)

Deze film is een dubbel spookverhaal geworden: het spook van Jeanne Duval, Baudelaires metgezellin die door de kunstwereld werd gekleineerd, en het spook van Margarida Guia, wier klankband, gecomponeerd in het laatste jaar van haar leven, letterlijk rondwaart in de film. Haar stem - zingen, ademen, zuchten, declamerend - is oneindig verontrustend.

De Dada-beweging ontstond in 1916 als een iconoclastische opstand tegen de barbarij van de Eerste Wereldoorlog. Voor deze film creëerde Margarida Guia een klankband in de geest van de dadaïsten, die vormen verpulverden, maar ook taal.

Een Italiaanse vrouw, een Griekse man, de Borinage, een kleine streek in het zuiden van België, een voormalige mijnsite. Zij hebben geen gemeenschappelijke taal, maar ze begrijpen dat zij van elkaar houden, dat zij willen samenleven en kinderen krijgen. ‘Par Monts et Villages’ is een uitnodiging om terug te reizen in de tijd met als kapitein Nicolas Antoniadis, de grootvader van de regisseuse. Op zijn 84ste nodigt Nicolas ons uit hem te volgen vanaf de terrils van de Borinage tot aan de Italiaanse zee, dwars door de bergen van Griekenland. De landschappen spreken tot elkaar en tekenen een blijvende kroniek van het verleden, het heden en de toekomst van deze drie generaties die verbonden zijn door gemeenschappelijke geschiedenissen en waarden.

De beelden die deze film vorm geven, zijn niet door de filmmaakster zelf gefilmd, maar door thermische camera’s uit militaire helikopters. De zogenaamde "thermische" technologie doet niets af aan de kilte van de beelden, waarin mensen in koelen bloede worden doodgeschoten door soldaten die vanuit hun helikopters over hen heen vliegen. De stemmen van de soldaten becommentariëren deze beelden live, maar in plaats van er wat menselijke warmte aan te geven, zijn ze even afstandelijk over hun daden als de fysieke afstand tussen hen en de grond. Vanuit hun standpunt, vanwaaruit wij de film zien, is het alsof het om een eenvoudig videospelletje gaat. De thermische camera van de helikopter wordt geleid door de hoofdbewegingen van de soldaat-piloot, en het geweer viseert in functie daarvan. Degene die ziet is degene die doodt. Dit roept vragen op, want deze soldaten leren ons dat ze met hun thermische camera’s nauwelijks een boer met een hark op zijn schouder kunnen onderscheiden van een strijder met een kalasjnikov. De getuigenis van Pierre V., een Franse soldaat die vertrouwd is met dit soort militaire operaties, zet deze harde momenten kracht bij. Zonder dat hij dit soort praktijken veroordeelt, tracht hij afstand te nemen van deze beelden, die zijn collega’s lijken te missen in de onmiddellijke nasleep van hun operaties. Het perspectief dat Éléonore Weber in haar film biedt, brengt ons daarentegen weer met beide voeten op de grond.

Productrice Gaëlle Jones is aanwezig voor de eerste vertoning van de film op vrijdag 14 mei. Samen met regisseuse Éléonore Weber is ze opnieuw aanwezig op zaterdag 4 juni voor een gesprek over de realisatie van deze film.

De slaapkamer als podium, omdat dit een belangrijke plek is, omwille van de narratieve densiteit, of gewoon omwille van het bestaan ervan zelf. Dit is niet anders in het tijdperk van YouTube. "In My Room" neemt ons mee naar de vrijwillig onthulde intimiteit van 6 westerse tieners. Elk uniek en bijzonder verhaal heeft twee gemeenschappelijke noemers met de andere verhalen: de puberteit en de slaapkamer. Of zij het nu hebben over hun geslachts- en gendertransitie, over de schoonheidsnormen of over normatieve gendergebondenheid, deze tieners vertellen hun verhalen over make-up, muziek, pesterijen, liefde en zwangerschap vanuit de ik-persoon in de tijd en ruimte die hun slaapkamer is. Ze verlenen toegang tot hun verhaal waar interactie mogelijk is door het te delen op een online platform.

Lina Mannheimer maakt een documentaire over twintigers, maar stelt zichzelf de volgende regel: ze zal ze nooit ontmoeten. Zij zal toegang hebben tot hun sociale netwerken, hen per videogesprek interviewen en beelden verzamelen die zij willen filmen. Door een gelukkig toeval ontmoeten twee jonge mensen elkaar, en het verlangen is geboren: de film verandert van een sociologische studie in een liefdesverhaal. Zelden is intimiteit zo eenvoudig verfilmd: van een generatie die gewend is zichzelf te ensceneren en te documenteren, integreert het stel, dat zowel filmt als gefilmd wordt, de camera in hun liefdesrelatie. Door hun verhaal zweeft de film tussen romantische komedie en realistische kroniek, waartussen de avonturen zich afspelen. In "Parning" (‘paring’ in het Nederlands) is het een komen en gaan van verlangens, medeplichtigheid houdt geen relatie in en vriendschap is geen mislukking.

De beelden die deze film vorm geven, zijn niet door de filmmaakster zelf gefilmd, maar door thermische camera’s uit militaire helikopters. De zogenaamde "thermische" technologie doet niets af aan de kilte van de beelden, waarin mensen in koelen bloede worden doodgeschoten door soldaten die vanuit hun helikopters over hen heen vliegen. De stemmen van de soldaten becommentariëren deze beelden live, maar in plaats van er wat menselijke warmte aan te geven, zijn ze even afstandelijk over hun daden als de fysieke afstand tussen hen en de grond. Vanuit hun standpunt, vanwaaruit wij de film zien, is het alsof het om een eenvoudig videospelletje gaat. De thermische camera van de helikopter wordt geleid door de hoofdbewegingen van de soldaat-piloot, en het geweer viseert in functie daarvan. Degene die ziet is degene die doodt. Dit roept vragen op, want deze soldaten leren ons dat ze met hun thermische camera’s nauwelijks een boer met een hark op zijn schouder kunnen onderscheiden van een strijder met een kalasjnikov. De getuigenis van Pierre V., een Franse soldaat die vertrouwd is met dit soort militaire operaties, zet deze harde momenten kracht bij. Zonder dat hij dit soort praktijken veroordeelt, tracht hij afstand te nemen van deze beelden, die zijn collega’s lijken te missen in de onmiddellijke nasleep van hun operaties. Het perspectief dat Éléonore Weber in haar film biedt, brengt ons daarentegen weer met beide voeten op de grond.

Productrice Gaëlle Jones is aanwezig voor de eerste vertoning van de film op vrijdag 14 mei. Samen met regisseuse Éléonore Weber is ze opnieuw aanwezig op zaterdag 4 juni voor een gesprek over de realisatie van deze film.

In 2019 keerde George terug naar Frankrijk. De jaren ervoor bracht hij door in de sindsdien berucht geworden Chinese provincie Wuhan. Hij gaf er Engels en leefde van korte jobs die perfect op maat gesneden zijn van witte expats. Maar vooral breidde hij zijn YouTube-kanaal uit, een dagboek dat hij deelde met wie dan ook die de weg vond naar zijn kanaal George Non Stop.
In het begin hield hij het op schuine moppen en consumentenadvies. Maar de vlam doofde langzaam uit. George zag zich als de erfgenaam van het onovertroffen gedachtegoed van de Verlichting en de universaliteit van haar waarden, en raakte gedesillusioneerd na enkele jaren in China. Gevoed door paranoïde reflexen en wederzijds racisme, vervalt hij tot persona non grata voor de staat wegens de inhoud van zijn video’s.
Twee jaar lang heeft Dominic Gagnon de meer dan tweeduizend video’s van Georges in zich opgenomen om dit explosieve portret te maken van een persoonlijkheid die, afgezien van zijn duidelijke verwarring, de onvrijwillige getuige wordt van de uitbreiding van de controle over iedereen door middel van digitale technologie. En terwijl Georges vertelt over zijn tegenslagen, kunnen we tot onze verbazing op zijn alomtegenwoordige gezicht het China in volle verandering aanschouwen.

2016 was in China het jaar van de opkomst van livestreams met meer dan 400 miljoen gebruikers. In 2017 voerde de staat een wet in om dit vrolijk oncontroleerbare fenomeen aan banden te leggen. Via deze micro-tv-zenders eisen mensen hun bestaansrecht op, en vanuit de vier hoeken van het land worden vooral zeldzame woorden gesproken, gedreven door het eenvoudige verlangen om zich te tonen en te leven. Zoals bij veel van de screen capture films heeft de regisseur belangstelling voor de streamers in de schaduw, die, hoewel ze slechts een handvol volgelingen hebben, verborgen aspecten van het sociale leven ter plaatse onthullen. Een textielarbeidster vertelt over haar arbeidsomstandigheden en haar leven als jonge vrouw terwijl ze aan de lopende band slipjes fabriceert. Een danser slingert niet synchroon met de muziek door anonieme straten. Een dwerg met verschrompelde ledematen vertelt over zijn dagelijkse leven van bedelen, dit alles met een grote beheersing van het kader en een totale afwezigheid van miserabilisme. "Present. Perfect." biedt een zeldzame duik in de ingewanden van China, en won in 2019 de Grote Prijs op het International Film Festival van Rotterdam (IFFR).