Jean-Charles Hue

“Mijn vader zei ooit dat alleen bergen en kinderen het verdienden om gefotografeerd te worden. Hij maakte echter een paar uitzonderingen voor mijn moeder, die er soms in slaagde een zonsondergang boven de Mont Blanc te verduisteren. Mijn foto’s hebben dus een onzeker statuut, ergens tussen verlangen om beelden te schieten (zonder helemaal te slagen) en voorbereiding voor een project of eenvoudige notities... Sommige foto’s hebben in ieder geval de verdienste dat ze me herinneren aan enkele dierbaren of geliefde plaatsen die mijn leven in Tijuana kenmerkten. Velen van hen zijn niet langer onder ons. Uiteindelijk deed ik wat mijn vader deed, of beter gezegd, deed ik het niet anders... Ik fotografeerde (en filmde vooral) alles wat me dierbaar was.”

Jean-Charles Hue

→ Vernissage op 21 november om 19 uur. Gratis

Fred, een reus van een kerel voor wie iedereen respect heeft, leeft van het stelen van auto’s. Een levenswijze die breed geaccepteerd wordt in zijn milieu, waar al dan niet legale praktijken nodig zijn om een inkomen te hebben. Alles verandert echter van de ene op de andere dag door een mystieke ontmoeting waarna Fred beslist om het bijltje er bij neer te gooien. De regisseur gooit alle remmen los en maakt er een cowboyfilm à la John Ford van, die zich afspeelt in het hartje van het Franse Picardië, met woonwagens en velden. Dit alles in het licht van een zoektocht naar verlossing versus sociale wet. Gedragen door grote bekken die een unieke taal uitslaan, neemt zijn film epische vormen aan waardoor de Jenische verbeeldingswereld uitgroeit tot een mythe. Kortom, een verademing in het Franse filmlandschap dat verstrikt is geraakt in sociologisch en esthetisch reductionisme.

Jason, de 18-jarige zoon van een Yenish vader en een Gadjo moeder, wacht op de terugkeer van zijn broer Fred die 15 jaar in de bak heeft gezeten. Nauwelijks terug bij zijn familie stelt Fred voor dat Jason en Mickaël, de jongere broer, op zoek gaan naar een lading koper. Donkerder dan zijn voorganger, onderscheidt “Mange tes morts” zich ook door het feit dat Fred, dankzij de montage, als een engel weer verschijnt. Realisme en mirakel haken in elkaar, en de tegenstelling tussen het slechte leven en het goede leven is niet langer relevant. In tegenstelling tot in “La BM” injecteert de filmmaker humor, met poep en seksuele anekdotes in de hoofdrol, in een rit van meer dan 300 km/u die bedreigd wordt door het boze oog. Tussen het poëtische en het vulgaire, het profane en het heilige, vat één krachtig beeld de alchemie van Hue goed samen: de weerspiegeling van een kathedraal in een plas water.

Carne Viva is de eerste speelfilm van Hue in Mexico en om precies te zijn in Tijuana. Hij geeft een dwarsdoorsnede van mensenlevens die enkel met elkaar verbonden zijn door een vreemdsoortig mes dat van de een naar de ander wordt doorgespeeld. In de buurt wordt beweerd dat dit mes, waarvan het heft uit een hondenbot is gesneden, tijdens zwarte missen voor het offeren van honden werd gebruikt. De heler zegt niet te weten of dit magische gebruiksvoorwerp een weldoende of juist kwalijke werking heeft. Die onzekerheid loopt als een rode draad door het hele verhaal, omdat dit mes net zo goed dient om de zonderlinge gedachten van Yvon uit te snijden als om Angel van een seksuele agressie te redden en om de politieke ambities van de burgemeester van de stad waar te maken. Toch bezaait de regisseur zijn film met momenten van het Absolute, ook al is de dood nooit ver, door bij voorkeur mensen in beeld te brengen die vooral willen leven. Dave is daarvan het onvergetelijke en stralende voorbeeld.