Concerts & Performances

Wie herinnert zich nog dat Blurt, een band uit de post-punk beweging eind jaren 1970 van Stroud - Engeland, in 2009 hun afscheidstournee aankondigde ? Nou, die is 15 jaar later nog steeds bezig... Hoewel Blurt nooit stil heeft gezeten op het platenfront (ze hebben zo’n twintig albums op hun naam staan, plus een recente single, "Uzi"), zijn ze op het podium op hun best. Dit is het vijfde concert in Nova van dit trio onder leiding van Ted Milton, een excentrieke dichter en autodidact saxofonist met een discrete hanenkam, een snijdende stem, knotsgekke saxofoonsalvo’s en eigenzinnige poëzie. De man, die ook poppenspeler is (hij werkte mee aan Terry Gilliams "Jabberwocky") en uitgever van dichtbundels op klein formaat, declameert zijn teksten op een binair, quasi-Afrikaans ritme, waarbij de dissonante tirades van de saxofoon botsen met de hypnotiserende gitaar en groovy drums van zijn trouwe acolieten. Blurt is een lang leven beschoren, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Let them Blurt!

Elena Pardo en Azucena Losana, beiden lid van het Laboratorio Experimental de Cine - LEC (Mexico), presenteren hun nieuwste gezamenlijke performance, het resultaat van een residentie in het Crater-Lab als onderdeel van het SPECTRAL-project.

"Forbidden Planet", geschoeid op "The Tempest" van Shakespeare, wordt nu beschouwd als een onsterfelijke sciencefictionklassieker, de eerste film in het genre gedraaid in kleur én in Cinemascope. De muziek, gecomponeerd door echtpaar Louis & Bebe Barron, ging resoluut in tegen de standaard van zijn tijd, waarin soundtracks een orkest en een minimum aan melodie hoorden te hebben. Hier krijgen we een van de vroegste voorbeelden van muzikale non-lineariteit, verwekt door synthesizers en theremin, die niet zoals toen gebruikelijk was als louter effecten werden aangewend maar als volwaardige instrumenten. Fred M. Wilcox mag dan wel enkel bij doorwinterde cinefielen en die-hard Lassie-fans (waarvan hij enkele films inblikte) een belletje doen rinkelen, maar zijn enige uitstapje naar het sciencefictiongenre maakt dat zijn naam voor de eeuwigheid in de sterren gegrift staat. Met een degelijk budget, maakte hij wat tien jaar lang gesleten werd als het grootste succes in de Amerikaanse sci-fi, tot "2001 : A Space Odyssey" hem van de troon stootte, en personage Robby the Robot groeide uit tot een waar culticoon in de popcultuur. De soundtrack, het vreemde en melancholische karakter van de film, de stripverhaalachtige vibe van het verhaal vormden een inspiratie voor tal van muzikanten (met name het album Solid Krell Metal van de groep Spaceways), waaronder nu ook Rita Braga.

Greg Pope is een product van de Engelse experimentele scene van de jaren 1980. Hij werkte nauw samen met het Londense Filmmaker’s Coop, maar bleef tegelijkertijd fel onafhankelijk. Pope is een duivel-doet-al, een kunstenaar-filmmaker die nooit is gestopt met experimenteren met allerlei technologieën. In de jaren 1990 pionierde hij met grootschalige audiovisuele performances met de groep Loophole Cinema. Recent heeft hij zich toegelegd op geluidscompositie, met een album dat is uitgebracht op Pica Disk Records.

Muzikant, componist, gitarist en multi-instrumentalist Mike Cooper heeft een indrukwekkende muzikale carrière achter de rug. Van blues tot country, van jazz tot Polynesische klanken (om maar een paar van zijn favoriete genres te noemen). Hij is een onuitputtelijke bron van muzikale kennis en is van alle markten thuis. Hij deconstrueert moeiteloos elk genre. Minder bekend is dat hij ook filmmaker en videokunstenaar is, zoals we zullen zien tijdens deze avond.