Micro Evenings

Laten we er meteen duidelijk over zijn: het stelletje idioten waarnaar in de titel van de film wordt verwezen, zijn jullie, de kijkers. Jullie waren het die de meest provocerende van alle Belgische filmmakers, Roland Lethem, besloten aan te pakken omwille van zijn eerste speelfilm, in 1970. Via de stem van acteur Jean-Pierre Delamour beledigt Lethem het publiek overvloedig, nodigt hen uit om te rebelleren, alles kapot te maken, de zaal te verlaten. Maar als de beledigingen niet volstaan om het publiek over de rand te duwen, zijn de vinger-in-de-neus scènes meestal effectiever... Deze situationistische cultfilm uit de Belgische cinema is een beetje zoals Andy Warhol’s "Sleep": weinig mensen hebben hem echt gezien. Dit is dus een kans om hem eindelijk te zien, of op zijn minst een poging te wagen.

→ De vertoning wordt gevolgd door een ontmoeting met Roland Lethem en Xavier García Bardón.

Kunst heeft zich vaak afgevraagd of het de Tijd kon vasthouden, fixeren, betekenis geven. De Mo-derniteit ontdekte in het spiegel-in-speiegeleffect een manier om zichzelf uit te drukken, terwijl voor sommigen het de praktijk van de Kunst zelf was die deze Graal probeerde te raken. De aan-pak van Christophe Delbecq kan worden gezien als een documentaire benadering van deze twee artistieke praktijken. Hij filmt regelmatig Dirk Wauters, drummer, beeldhouwer en percussionist, die al een hele tijd tekent, zichzelf fotografeert, schrijft en zijn muzikale improvisaties opneemt alvorens alles nauwgezet te archiveren. Met zijn grote baard lijkt hij evenveel op een Vlaamse Primitieve die zijn ijdelheden schildert als op een hedendaagse conceptuele kunstenaar. De film voegt een extra dimensie toe aan deze spiraal van spiegels, waarvan de vertoning gecombineerd wordt met een optreden van Dry Speed, waar Dirk Wauters in meespeelt.

→ De vertoning wordt gevolgd door een ontmoeting met Christophe Delbecq,

Dry Speed is een organisch improvisatie-trio dat bestaat uit Joachim Devillé (trompet, gitaar, effecten), Thomas Olbrechts (altsax, geprepareerde instrumenten) en Dirk Wauters (drums, percussie). Samen brengen de muzikanten een moment van improvisatie in de marge van de Europese free jazz-traditie, verankerd in een benadering van geluid die specifiek is voor onze streken. Intense, subtiele muziek die dit prille muzieklabel en de film van Christophe Delbecq begeleidt, en die de Nova-zaal laat vibreren en resonneren.

Monumentale fresco’s van de revolutionaire schilder Martes Bathori, die de varkensopstand en zijn martelaren illustreren, maar ook de moeilijkheden die varkens hebben om te leven met hun vroegere beulen, zullen de gang van Nova sieren, omgetoverd tot een authentiek Museum voor Varkenskunst. Er zal ook een video-installatie zijn van Hamprod over de productie van heerlijke worsten gemaakt van antropisch varkensvlees door Speck C°, sponsor van het evenement.

Terwijl de menselijke beschaving is weggevaagd door die van de varkens, zijn deze laatste meer geëvolueerd en waarderen ze desondanks de menselijke kunsten. Daarom heeft de Universele Republiek van de Varkensadel de opdracht gegeven voor de eerste Varkensopera, "Ich bin ein utopist", met een libretto van de beroemde dichter Martes Bathori en een partituur van de Pop Electro Maestro Futuro Pelo. Ondanks de titel in de taal van Goethe, is deze grandioze show, uitgevoerd en gezongen door een duo virtuoze varkens, geschreven in de taal van Molière in achtvoetige verzen. Begeleid door projecties van de bloedige en vrolijke episodes die leidden tot de komst van Utopia Porcina, viert deze stichtelijke en feestelijke lyrische creatie een nieuw tijdperk in de Varkenskunst!

“Vase de noces" is een zowel fascinerend als weerzinwekkend filmgedicht, waarin een eenzame man een zeug bemint tot op het punt dat er nakomelingen van komen. Deze film heeft zowel zwaar schandaal als hevige bewondering gewekt, onder meer bij Henri Michaux. De enige fictiefilm van Thierry Zéno is een cinematografische ervaring -zowel een beproeving als een onderwerping- en rust op drie solide pijlers: Thierry Zéno’s visuele alchemie, Dominique Garny’s viscerale acteerwerk en een soundtrack die de composities van Pérotin en Monteverdi combineert met het fascinerende geluidswerk van componist Alain Pierre. Het resultaat is een onbeschrijflijke symfonie van zintuiglijkheid en mystiek.

Ter gelegenheid van de release op het Sub Rosa label van de soundtrack van "Vase de noces" (LP – beperkte oplage) en "L’enfant grandit", een nog niet eerder uitgebracht werk van de onlangs overleden Alain Pierre, organiseren we dit eerbetoon. De vertoning is gekoppeld aan een herdenking van de carrières van Thierry Zéno en Alain Pierre, en een luistersessie van de twee vinylplaten.