Fermin Muguruza

New York, oktober 1965. De reuzenvereniging van Pamplona mag meedoen aan een optocht langs Fifth Avenue. Nu ja, wegens de rassensegregatie plukken de autoriteiten twee zwarte reuzen weg uit de stoet. Die feiten vormen de achtergrond van “Black is Beltza”, het verhaal van Manex, die een van de twee zwarte reuzen draagt. Hij wordt ondergedompeld in het New York van de strijdvaardige tegencultuur, van kleine splintergroepjes tot brede burgerbewegingen. De stad stond in rep en roer na de moord op Malcolm X, terwijl de Factory een draaischijf was voor excentriekelingen en de hippies de liefde predikten op het festival van Monterrey. Verder weg woedde de “Slag om Algiers”. Als een kruising tussen een piraat en een romantische idealist valt Manex als een blok voor een Cubaanse revolutionaire met wie hij zich halsoverkop in de chaos stort. Hij wordt meegesleurd in een draaikolk van spionage, liefde, revolutie, oorlog en guerrillatactieken als een reus in een deinende dans. In deze eerste animatiefilm van Muguruza speelt ook de muziek een heel grote rol, van Britse punkrock tot Otis Redding en zelfs Cheikha Rimitti.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Fermin Muguruza.

Voor zijn tiende film putte Muguruza uit de tragedie rond de rivier Bidasoa, die de staatkundige grens vormt tussen Spaans Baskenland en Frankrijk. In de zomer van 2018 sloot Frankrijk alle oversteekplaatsen en sindsdien vonden al een tiental vluchtelingen de dood toen ze de rivier trachtten over te steken. Zeven verdronken tussen Irun en Hendaye, drie anderen werden aangereden door een trein in Ziburu. Dat leverde de bijnaam “de moorddadige rivier” op. Met deze documentaire wil Muguruza echter opwerpen dat het niet de Bidasoa zelf is die moordt, maar de migratiepolitiek. Hij verzamelde getuigenissen vanuit militante verenigingen, zoals Harrera Sarea (Opvangnetwerk) en Bidasoa Etorkinekin (Bidasoa met Immigranten), om het wedervaren te reconstrueren van zij die het leven lieten tijdens hun tragische vlucht door de wrede groteske grenzenpolitiek. De film geeft hen hun stem, hun gelaat en hun waardigheid terug.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Fermin Muguruza.

Net zoals de voorganger wijdt deze film zijn personages in met revolutionaire ideeën. De tekeningen zijn realistisch, ritmisch en goed gedocumenteerd. Deze keer volgen we niet Manex, maar zijn dochter, Ainhoa. We vinden haar terug 21 jaar na de gebeurtenissen van de vorige film. Een nieuwe activistische Baskische generatie staat klaar om het hoofd te bieden aan de repressie van de Spaanse politie. Er zijn nieuwe conflicten ontstaan, de drugshandel bloeit en ondergraaft de rebelse en strijdvaardige jongeren, zeker in de onafhankelijke muziekscene die de soundtrack kleurt. De laatste weeën van de Koude Oorlog stelden eind jaren 80 de internationale verhoudingen op scherp. Men doopte die periode het “einde van de geschiedenis”. In 1988 precies op het moment waarop het verhaal van Ainhoa zich ontvouwt, zette de wereld van Marseille tot Beirut en Nicaragua zich schrap voor wat vanaf toen de “mondialisering” werd genoemd, waarvan Muguruza de hardvochtige context schetst.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Fermin Muguruza.