14.11

Een lijkwagen rijdt door de straten van Medellín terwijl een jonge regisseur vertelt over zijn verleden in deze gewelddadige, conservatieve stad. Hij herinnert zich de pre-productiefase van zijn eerste film, een krankzinnig fictief werk met marginale geesten: spoken die terugkomen om de stad te achtervolgen die hen tekende. De jonge queer-scene van Medellín staat centraal in de film, maar de hoofdpersoon sterft aan een overdosis voordat de opnames klaar zijn. Ergens tussen werkelijkheid en fictie verkent Anhell69, een filmisch gedicht van rouw maar ook van hoop, de dromen, twijfels en angsten van een verbrijzelde generatie en hun strijd om door te gaan met het maken van films.

Dorothy Arzner was Hollywoods machtigste regisseur, maar de geschiedenis vergat haar. Op 19-jarige leeftijd startte ze te werken als "editor". Vastberaden en ambitieus gaf ze het bewerken al snel op en ging bij Paramount aan de slag, waar ze de eerste sprekende film van ster Clara Bow regisseerde en Katharine Hepburn in haar broek liet doen in ’Christopher Strong’. In 1940 regisseerde ze Dance, Girl, Dance, een film die een culthit werd door Lucille Ball en haar beroemde "hula-dance", maar ook door Maureen O’Hara’s toespraak tot een chic publiek dat naar een uitgeklede show was komen kijken.
Ze was de enige vrouwelijke regisseur bij een grote Hollywoodstudio in de jaren 1930 en 1940. Ze was openlijk lesbisch, gekleed als man en maakte "avant-garde" films over de vrouwelijke conditie.