Soort zoekt soort - films

“The Cow" werd vertoond op de filmfestivals van Cannes en Venetië toen de Iraanse cinema nog niet op de kaart stond, en wordt beschouwd als een baanbrekend werk van de Nouvelle Vague in de Iraanse cinema. Onder invloed van het Italiaanse neorealisme regisseerde Dariush Mehrjui de film in prachtig zwart-wit met voornamelijk niet-professionele acteurs. De film biedt een universeel verhaal van grote eenvoud, dat vandaag de dag nog steeds een impact heeft. Het is het verhaal van een dier dat de menselijke wereld een spiegel voorhoudt. Het gaat over een arm dorp zonder elektriciteit, verloren in het midden van dorre heuvels, waar Dariush Mehrjui zich richt op de unieke relatie tussen een dorpeling en zijn koe. Hassan heeft geen kinderen. Zijn koe betekent alles voor hem en hij zorgt des te meer voor haar omdat ze op het punt staat te bevallen. Maar wanneer hij terugkeert van een reis naar de hoofdstad is de koe er niet meer. Ze is gestorven. Uit angst voor Hassans reactie proberen de dorpelingen te doen alsof de koe is weggelopen. Hassan weigert hen te geloven en de situatie te accepteren. Gek van verdriet zondert hij zich af, sluit zich op in zijn eenzaamheid en identificeert zich steeds meer met zijn vermiste dier en ondergaat een soort metamorfose. Hij is nu de koe.

→ De voorstelling van 22.09 wordt gepresenteerd door Talheh Daryanavard, kenner van Iraanse cinema en regisseur.

“Jallikattu" werd al eens vertoond op het Offscreen Festival in 2021. Een film die over de tong ging vanwege de verbazingwekkende vorm en intensiteit. De titel verwijst naar een Tamil-festival in India waarbij een stier wordt losgelaten in een dorp. De mannen moeten proberen hun armen om het dier heen te slaan om zo hun toewijding, hun waarde en hun moed te bewijzen. Hoewel minder gewelddadig en dodelijk dan soortgelijke Europese evenementen, worden deze praktijken vandaag als onaanvaardbaar beschouwd. In de film ontsnapt een buffel aan zijn lot als charcuterie en verplettert hij daarbij de gewassen van een dorp. Er wordt een klopjacht georganiseerd waarbij meer en meer mannen zich aansluiten, uit verschillende sociale klassen, elk met andere motieven, en allen verblind door mannelijkheid en dierlijkheid. Een maximale kijkervaring, ongebreideld en adembenemend, die vragen oproept zoals alleen genrecinema dat kan!

Een ode brengen aan wilde dieren met een genrefilm: classic 70s. In dit geval een survivalfilm waarin een familie wordt belaagd door een horde leeuwen. De film werd geprezen als "de gevaarlijkste film aller tijden" en er gebeurden dan ook heel wat ongelukken op de set, wat gezien de bloedstollende aanval-scènes met dieren makkelijk te begrijpen is. De opnames duurden jaren, om nog maar te zwijgen over het herstel van acteurs en actrices die gewond raakten naarmate de opnames vorderden. In de film wordt Tippi Hedren, ontsnapt uit "The Birds" en de klauwen van Hitchcock, deze keer met haar kinderen (waaronder Melanie Griffith) bedreigd door wilde beesten, in een regie van haar man, de vreemde Noel Marshall, die de gekste stoten uithaalt met de beesten. Het resultaat is verbluffend en laat je sprakeloos achter. Tenzij je aan het gillen slaat, natuurlijk.

"State of Dogs" is de parabel van Baasar, een Mongoolse hond die na zijn dood weigert te reïncarneren als mens, zoals het volksgeloof voorschrijft. Gedood door een jager met een missie om de straten van de hoofdstad Ulan Bator vrij te maken van duizenden zwerfhonden, herinnert de geest van Baasar zich zijn leven als viervoeter. Ooit was hij de geliefde gezel van een nomadenfamilie op de Tartaarse steppen, maar daarna verstootten de mensen hem. Hij ontmoet een zwanger stadsmeisje, maar hij voelt dat ze in groot gevaar verkeert: de draak Rah dreigt de zon te verslinden, wat het einde van de wereld betekent Door de ogen van een zwerfhond krijgen we een blik op een traditionele samenleving, haar mythen en hoe die zich aanpassen aan de moderniteit. De fotografie, de muziek en de lyrische taal stuwen "State of Dogs" naar een betoverende zintuiglijke ervaring over het leven op aarde.

→ Op 23.09 wordt de vertoning gevolgd door een ontmoeting met co-regisseur Peter Brosens

Dierbaren neemt ons mee naar het hart van een Amsterdams dierenasiel. Zonder commentaar of interviews vertelt de film het verhaal van de benarde situatie van de bewoners, alsook dat van de medewerkers en vrijwilligers die zich met veel barmhartigheid over hen ontfermen. De regisseur toont hoe het overwegend vrouwelijk personeel instaat voor het onthaal van de lijdende dieren, en zonder ophouden keer op keer zorg en rehabilitatie biedt. Een diepere focus ligt eveneens op interviews met de kandidaten en zelfs met eigenaren die gedwongen zijn afstand te doen van hun huisdieren. Naarmate de scènes zich ontplooien, wordt de kroniek verrijkt met persoonlijke verhalen. Die illustreren de emotionele relatie die zich ontwikkelt tussen deze fragiele wezens, slachtoffers van een ongeschikt huiselijk leven. Uiteindelijk is "Dierbaren" een eerbetoon aan het toegewijde personeel dat, ondanks de tragedies, de hoop op een beter leven voor elk opgevangen dier nieuw leven inblaast.

De dierentuin van Salzburg in Oostenrijk is 365 dagen per jaar open. Dat wil zeggen: geen adempauze voor de niet-menselijke bewoners van deze openluchtgevangenis. Dit tot de lente van 2020, wanneer het doek van de wereldwijde lockdown valt en het terrein enkele maanden gespaard blijft van zijn gewoonlijke tienduizenden bezoekers. Op dat moment nam Andreas Horvath zijn camera ter hand en filmde hij de dierentuin dag na dag tot de onvermijdelijke terugkeer naar het normale leven. De onconventionele humor die voortkomt uit deze stilstand loopt als een rode draad door "Zoo Lock Down", dat al snel verandert in een quasi-burlesk theater. Al vanaf de eerste beelden onthult de cameraman-regisseur het dagelijkse leven achter de nepdecors in een reeks surrealistische scènes waarin de dieren eindelijk weer tot leven lijken te komen... en zelfs lijken op te treden. Daar zit de soundtrack, even dramatisch als een operapartituur, ongetwijfeld voor iets tussen...

Na een aardbeving voelt Nga, een oude olifant, het einde van een wereld naderen. Sanra, zijn vriend, vergezelt hem op zijn langzame reis naar het olifantenkerkhof. De kijker wordt aangezet om de gevoelens van de olifant te ervaren, en wordt zo ondergedompeld in het diepste van de Sri Lankaanse jungle. De olifanten worden achtervolgd door stropers, die ook op zoek zijn naar de eeuwenoude en geheime plek waarvan ze de schat hopen te stelen. Maar dankzij de magie van de film en een natuur die te groot voor hen is, laten deze hebzuchtige jagers de kijker uiteindelijk alleen achter om getuige te zijn van een hypnotiserende reis naar een andere wereld, die de grenzen van de waarneming van klank en beeld aftasten. Op de grens tussen documentaire en beeldende kunst biedt "Cemetery" van de Spaanse filmmaker Carlos Casas een initiërende en sensationele ervaring op weg naar een niet-menselijk begrip van ruimte en tijd.

In een woestijn in Arizona pikken wetenschappers vreemde signalen uit de ruimte op. Tegelijkertijd verzamelen duizenden zwarte mieren zich, schijnbaar gehoorzamend aan destructieve bevelen. Ernest Hubbs, een bioloog, is eerste getuige van deze verontrustende verandering in gedrag. Samen met een taalspecialist doen ze een ontdekking die het verstand te boven gaat. Maar hoe kunnen ze dit publiek maken? "Phase IV” is de enige film van Saul Bass, een Hollywoodster die de openingstitels van “Vertigo”, “Anatomy of a Murder” en “West Side Story” op zijn naam heeft staan, een discipline die hij tot kunst verhief . Ondanks een beperkt budget dompelt "Phase IV" ons onder in een beklemmende sci-fi film vol visuele vondsten, zoals de uitvergrootte beelden van de mieren, die ons zozeer meeslepen zodat we ons gaan afvragen of ze het niet verdienen om het van de mensheid over te nemen.

Koeien, schapen, een hond en een man, verbonden door een verborgen ruimte waarin de vaak onmisbare overheersing en vernietiging van levende wezens plaatsvindt. Maud Alpi gebruikt onze zintuigen om een politieke analyse te maken van de verhoudingen in een slachthuis. De gezichtspunten van de personages ontstaan door de blik van de anderen. De ramen worden wijd opengezet voor empathie, die de grote vijand van de vleesindustrie lijkt te zijn. Uit de massa dieren komen individuen tevoorschijn en tragedies eigen aan deze uiterst besloten ruimte. Boston en Virgil bieden ons hun subjectiviteit en verbergen een buitenveld dat we liever niet zien. In een tijd waarin standpunten over vleesconsumptie vaak polariserend zijn, stelt deze gevoelige en krachtige film voor om een stap opzij te zetten naar cinema en ons te laten raken door blikken.

→ De vertoning op 30.09 om 20.00 uur wordt gevolgd door een gesprek met Maud Alpi.

Afgepeigerd in zijn vuilnisbak krabt en springt een knaagdier, gretig op zoek naar de vrijheid. Met deze ritselende opening begint Theo Anthony een onderzoek naar de stadsmythe van de rat van Baltimore. Stinkende urine, schade aangebracht door klauwen en andere ongemakken: deze invasie ligt aan de basis van rattenverdelgingscampagnes en andere jachtsessies met honkbalknuppels. Tegen de stroom in vertroetelt een groepje liefhebbers deze beestjes met hun vlijmscherpe snijtanden. De film toont de overeenstemming tussen de rattenwereld en arme buurten, tot aan de verwezenlijking van de segregationistische idealen van 1911 door middel van vastgoedplanning. Met een gedurfde afwisseling tussen digitale modellen, warme ontmoetingen en zichten op Baltimore, verlaat "Rat Film" de buitenwijken om met kracht en intelligentie de impact te tonen van het geheime raderwerk op het lot van een stad en haar bevolking, al dan niet met een pels.

Tijdens de lockdown van 2020 werden wilde dieren gezien in steden waar ze normaal gesproken nooit zouden komen. In Brasilia is dit een regelmatig voorkomend verschijnsel geworden. Ana Vaz filmt deze diersoorten die vaak met uitsterven worden bedreigd en die, op zoek naar territorium, door "onze" ruimtes zwerven. Deze dieren houden ons in de gaten! Sterker nog, ze kunnen ons niet langer negeren. Bewoners bellen regelmatig de milieupolitie om hun aanwezigheid in hun tuinen te melden. Dierenverzorgers uit de zoo, biologen en dierenartsen komen dan in actie om zich over hen te ontfermen. Ana Vaz koos ervoor om de Day for Night techniek te gebruiken op verouderde 16mm-film: de kleur en textuur van het beeld geven ons het eerder gevoel dichter bij het standpunt van het dier te staan. Deze "wildlife film van eco-terreur", zoals omschreven door de filmmaker zelf, stelt met veel poëzie onvermijdelijke vragen over onze relatie met wilde dieren.

→ De vertoning op 06.10 om 20.00 uur wordt gevolgd door een gesprek met Ana Vaz.

De theorie gaat ervan uit dat honden en mensen samen geëvolueerd zijn. Deze hypothese is bevestigd door de wetenschap, die ons vertelt dat honden twee spieren boven hun ogen hebben ontwikkeld (afwezig bij de grijze wolf, hun directe voorouder), waardoor ze met ons kunnen communiceren. Hun levendige en welsprekende blik confronteert ons met onze antropocentrische arrogantie. De unieke dierenkomedie van Maxime Martinot wil de oprechtheid van het dier aantonen. We volgen het pad van een hond-filmmaker die op zoek is naar een vorm om te vertellen over zijn onuitsprekelijke band met zijn hondenmaatjes. Hij maakt daarbij gebruik van de geschiedenis van de cinema om zijn beelden te belichten, en neemt ons zo mee op een reis via blikken. Het maken van de film wordt dan het ondergrondse verhaal over zijn complexe relatie met de producente. Door zich te interesseren voor een dier dat door domesticatie zijn dierlijkheid is kwijtgespeeld, stelt Maxime ook de vervreemding van zijn eigen blik door de cinema in vraag.

→ Op 12.10 wordt de vertoning gevolgd door een ontmoeting met co-monteuse Lou Vercelletto.