Nocturnes Animal

In het midden van de Stille Oceaan spoelt een schipbreukeling aan op een eiland waar een krankzinnige wetenschapper (vertolkt door een goddelijke Charles Laughton) de plak zwaait. Hij voert er experimenten uit met deze bescheiden ambitie: wilde dieren in mensen transformeren. Deze heerlijke pre-code Hollywoodproductie, in 1932 al de derde filmbewerking van de roman van HG Wells en nu beschouwd als heilig huisje van de horrorfilm, nam toen al die ô zo menselijke drang om zich af te scheiden van de rest van het levende rijk op de korrel, verblind als we zijn door de illusie van de eigen superioriteit. Tot leven gewekt, ontleed… Dat is het lot van deze hybride wezens, want ethische waarden hebben toch slechts betrekking op wezens die volledig ontdaan zijn elk spoortje dierlijkheid? “Island of Lost Souls” ondergraaft het willekeurige karakter van de fundamenten van onze menselijkheid en roept op ons te verbinden met de dieren op basis van een gedeeld vermogen tot lijden.

Een ongeluk verlamt de ooit zo sportieve Allan. Een van z’n vrienden schenkt hem dan maar een aapje dat speciaal getraind is om mensen met een handicap een handje te helpen. Maar het diertje in kwestie, Ella genaamd, krijgt regelmatige injecties toegediend van een product dat menselijke zenuwcellen bevat, wat een telepathische band teweegbrengt tussen haar en Allan. Zo wordt Ella het instrument van diens onderdrukte verlangens en woede. Bij het lezen van zo’n synopsis zet ieder individu dat min of meer gezond van geest is zich schrap voor smeuïge B-filmbagger. En toch… Op een haast meesterlijke wijze weet Romero het drama beetje bij beetje te doen verglijden richting fantastiek, recht in het hart van zijn hoofdthema: de zowel menselijke als dierlijke eenzaamheid. Nog maar eens een bewijs dat het oeuvre van de man niet zomaar kan herleid worden tot de zombiefilm.

Het stadje Canyon Valley is het toneel van een reeks bloederige moorden. De gevaarlijke gek in kwestie? Een gorilla van zo’n twintig miljoen jaar oud, de Schlockthropus genaamd, die enkel bananen eet, altijd zonder duidelijke reden moordt en zich enkel verbroedert met kinderen. Op de hielen gezeten door de politie, zal Schlock de liefde ontdekken in de persoon van Mindy, een jonge blinde vrouw die hem voor een hond neemt… Ergens het midden houdend tussen “King Kong” en “Belle en het Beest”, is “Schlock” een volledig van de pot gerukt festijn aan filmreferenties, lamlendige vondsten en acrobatische spreidstandjes qua script. Elf dagen en een minibudgetje is al wat een piepjonge John Landis nodig had om zijn hilarische debuutfilm in te blikken. Niemand minder dan Rick Baker, de legendarische make-upartiest van Hollywood waar Landis ook later beroep op zou doen voor “An American Werewolf in London” en “Thriller”, is verantwoordelijk voor het apenkostuum waarin niemand minder dan de regisseur zelf kruipt. Pure B-filmonzin!