Pink Screens

Camila, een 17-jarig meisje met een sterk karakter, verhuist met haar moeder en zus naar de flat van haar grootmoeder in Buenes Aires. Ze volgt les op een zeer traditionele private middelbare school waar ze in die vijandige omgeving een plek voor zichzelf moet zien te vinden met nieuwe vrienden. Inés María Barrionuevo behandelt met veel souplesse en gevoeligheid de thema’s van volwassen worden: generatieopstand, weigeren compromissen te sluiten, afwijzen van instellingen, tegenstrijdige ontdekkingen in de liefde. Door haar verhaal centraal te stellen in zeer actuele kwesties als abortus, pesterijen, paternalistische- en kerkelijke druk en corruptie, kiest ze fijntjes de kant van een geëmancipeerde jongere.

Astro, een rauwe, te ontroerende ervaring.
Herinneringen aan een onmogelijke toekomst in een ondraaglijke liefde. Elkaar zoeken, grenzen overschrijden, zich verliezen in passie.
Woestijnen vullen, laten bloeien, weer reizen, tegenwerken. Jezelf overtreffen, je zekerheden ongedaan maken, je van jezelf ontdoen.
Een overgang van wrede tederheid waar woorden stikken, missen, overlopen. Zichzelf terugvinden en vluchten, om terug te keren, de spiraal van een verlangen.
Hier vallen de woorden van liefde uiteen in de pulsatie en zelfdisintegratie van twee narcismen en vallen ze onder de huid, op scherp.

Het lesBIsche collectief "Where we belong" laat je dit jaar proeven van een best-off van hun vorige lezingen. Samen Nemen we teksten van Wittig door, spannende verhalen van "Lesbian Pulp", treden we in de voetsporen van de Amazones en gaan we op zoek naar onze "Queer Ways" terwijl we blozen met "Words of Sex/Mots du Sexe".

In Lausanne begint een groep jonge vrouwen en queers ethische en dissidente pornofilms te maken. Ze gaan een artistiek en politiek proces aan dat met vreugde en oneerbiedigheid wordt uitgevoerd. Gepassioneerd openen zij het debat en brengen het onderwerp in de nationale media, waarbij zij publiekelijk hun dubbelleven onderschrijven, tussen kleine baantjes voor sommigen en hun studie voor anderen. Naast het simpele collectief is het het portret van een verenigde gemeenschap, ondergedompeld in een strijd voor een andere visie op verlangen en seksualiteit.

Een queer trio zwerft door São Paulo, dat leeggezogen is door pandemie en welig tierend kapitalisme, herdenkt hun dode geliefden, deelt hun ervaringen met HIV, zoekt make-up tips voor hun gezichten half verborgen door maskers. Uiteindelijk vinden ze andere sociale buitenbeentjes in de woonkamer van een mysterieuze zangeres genaamd Mirta om plezier te maken, te drinken en te neuken en een oude cabaretrevue op te zetten. Três tigres tristes is kleurrijk, zowel qua inhoud als qua vorm queer en laat de door de pandemie vergeten marges van de samenleving schitteren.

Terwijl Rönkkö zich vragen stelt over de zoektocht naar genot, staat de wereld van vriendin Mimmi op z’n kop door haar intense gevoelens voor Emma, een gefocuste schaatster met idealen. Drie jonge vrouwen willen zich voelen leven en maken hun dromen waar ondanks de realiteit. Universele onderwerpen die zonder clichés aan bod komen in een gevoelige Finse initiatiefilm met schitterend acteerwerk en propvol humor. Een nauwkeurig beeld van een geëmancipeerde (en hier ook bevoordeelde) generatie die erg op haar gemak lijkt met haar seksualiteit en genot én toestemming als waarden hoog in het vaandel draagt.

De Amerikaanse filmmaker Nina Menkes was een van de eerste vrouwen die een speelfilm presenteerde op het Sundance Film Festival (Queen of diamonds, 1991). Ze wordt beschouwd als een van de leidende figuren van de hedendaagse onafhankelijke film en cultiveert een provocerende en subversieve stijl. In 2018 probeert ze in een explosieve lezing aan te tonen hoe filmtaal bijdraagt aan de omstandigheden die leiden tot discriminerende aanwervingspraktijken, ongelijke beloning en een alomtegenwoordige omgeving van seksuele intimidatie in de filmindustrie en daarbuiten. Brainwashed: Sex-Camera-Power geeft deze belangrijke, kritische en boeiende lezing waarin zij de ’male gaze’ theoretiseert en aan de kaak stelt aan de hand van fragmenten uit de films van toonaangevende regisseurs van de jaren veertig tot nu en een reeks interviews die het systeem of haar eigen films niet ontzien.

Deze eerste speelfilm van João Pedro Rodrigues, een onbetwistbare cinematografische ufo van 20 jaar geleden, is een fascinerend werk dat de mutaties van de mens in vraag stelt. In het Lissabon van de nacht verliest Sergio de vuilnisman zichzelf in zijn impulsieve en besluiteloze zoektocht naar de ander. Stille sequenties, sprankelend als de ster, seksuele en brute realiteit, alles maakt deel uit van een funeraire en dierlijke ceremonie. Latex huid, wilde ogen, de mutatie is al begonnen. Onder invloed van de homoseksuele avant-gardes van de jaren 60 en 70 (Querelle van Fassbinder, Salo van Pasolini, films van Schroeter) en de Amerikaanse gay porno golf (fetisjisme, bondage) is O Fantasma het "Chant d’Amour" (Genet) van de 21e eeuw: donker, gewelddadig en triviaal, maar zo mooi als een uitbarsting van blauwe lava.

Odete wil een kind van Aberto maar als ze haar verlangen uitspreekt, kiest Alberto het hazenpad. En er zijn Rui en Pedro, passioneel verliefd koppel. Maar Pedro verliest het leven bij een auto-ongeluk en Rui verliest daardoor alle zin in zijn leven. Op een of andere manier kruisen Odete’s en Pedro’s wegen elkaar. Na zijn vorige O’Fantasma regisseert Joao Rodriguez een mooi melodrama en een intrigerend liefdesverhaal. De hoofdrol wordt vertolkt door de sensuele Nuno Gil.

Tonia, een transseksueel op leeftijd en koningin van het nachtleven in Lissabon, ziet haar wereld instorten : haar status wordt bedreigd door jonger talent en haar vriend wil dat ze ten volle als vrouw door het leven gaat. Geconfronteerd met twijfel vecht Tonia tegen haar diepste overtuigingen. Na de cultfilm O’Fantasma en het melodrama Odete, levert João Pedro Rodrigues opnieuw verwarrend en fonkelend drama. Met de camera bovenop het personage waagt Rodrigues zich aan een gedurfde vertelling tussen fantasie en werkelijkheid. In aanwezigheid van Joao Pedro Rodrigues (regisseur)

Met Passion levert Maja Borg een heel persoonlijke film af over spijt, genezing en onderwerping op het kruispunt van BDSM en christendom. Ze gaat hierbij op theatrale wijze de confrontatie aan met haar trauma’s en verkent en aanvaardt de duistere kant van haar eigen verlangens. De film volgt het parcours van queer, gay en lesbische BDSM-beoefenaars in Berlijn, Stockholm en Barcelona en beeldt de mensheid af aan de hand van extreme handelingen doorspekt van gelijkenissen met de christelijke Passie: een lijdensweg maar ook een traject van verlossing, zowel emotioneel als spiritueel.

De slachtofferrol van vrouwen in het Midden-Oosten negerend, is Sirens een verrassend en mooi opgebouwd portret van Libanons eerste en enige vrouwelijke thrashband, Slave to Siren. In plaats van de band te volgen in hun ups en downs, repetities en concerten, concentreert Sirens zich op de subtiele dynamiek van de band en duikt in de innerlijke drijfveren en demonen van de vrouwelijke muzikanten. In het bijzonder, de relatie tussen Lilas en Shery.

Lucas, 17, is een kostganger in een college in Chambéry. Hij is een gelukkige tiener die zijn homoseksualiteit zonder enig probleem beleeft en regelmatig zijn nachten deelt met zijn minnaar. Dan verscheurt een plotselinge tragedie Lucas van alles wat hij als vanzelfsprekend beschouwde, waardoor hij vervuld raakt van woede en wanhoop, zonder enige toekomst. Zijn broer (Vincent Lacoste) en zijn moeder (Juliette Binoche), verloren in hun eigen pijn, weten niet wat ze moeten doen om de jonge man die Lucas aan het worden is te helpen. Hij gaat voor een paar dagen naar Parijs waar zijn broer woont, om troost te vinden.