Screenshot

Twee en een half jaar om meer dan tweehonderd films te zien. En deze donderdag 12 mei kondigt de openingsvoorstelling zich aan als een poging om het neusje van de zalm uit deze beeldenmassa te peuteren. In tegenstelling tot andere compilaties is er geen precies thema, behalve dan dat het een verbazende maar pertinente selectie is die getuigt van het leven online. Een resem kortfilms waar we niet om heen konden, zoals “Nunca e noite no mapa”, de onhoudbare dissectie van de cartografische totaallogica volgens Google of “Fragmants”, een van de anti-consumptie mozaïeken van het regisseuse-duo Neozoon. Deze voorstelling geeft ook ruimte aan getuigenissen voor de camera van adolescenten met “True Colors", een Israëlische film waarvan de make-uptuto’s de puisten in de Israëlische maatschappij camoufleren, en met "Need Ideas!?!PLZ!!", een roep om hulp: zich blootgeven op het internet lijkt vanzelfsprekend, maar wat moet je laten zien behalve je gezicht? Afstandelijke blikken tijdens online ontmoetingen in "Face à face dans la nuit", visueel experiment op basis van beelden van bewakingscamera’s in "Elements" (op 35mm) en tot slot "See Forever", de gloednieuwe film van Paul-Emile Baudour, een oude bekende van onze Open Screen, over de wijziging van de gebruiken van toeristen / amateur-videasten aan het World Trade Center in 2001 en na zijn heropbouw in 2013.

Denis Parrot verzamelt ‘Coming Out’ video’s van op het internet, waarin mensen hun homoseksualiteit of transseksualiteit outen. Zij richten zich naar hun omgeving, hun familie, of simpelweg naar een potentiële kijker, zoals een bericht verstuurd naar het net zonder een echte bestemmeling. Op het eerste zicht komen alle video’s uit de privésfeer, maar de montage van Denis Parrot onthult de ware zin van hun bestaan op het net : het zijn geen bekentenissen voor de ouders, maar ze zijn gericht op zij die zich schamen, zij die schrik hebben. Elke coming out is uniek, en samengebracht in een film creëert dit een politieke en beschermende gemeenschap.

➞ vertoningen gevolgd door een ontmoeting met Denis Parrot

Kurt is een loser in de digitale wereld: een VTC-rijder op de Spree-applicatie, hij maakt de ene video en na de andere story die nauwelijks tien views halen. Om zijn publiek te vergroten, bereidt hij een speciale avond voor: gefilmd in zijn auto door verschillende camera’s live op het internet, vermoordt Kurt één voor één zijn passagiers. We zijn getuige van zijn moorddadige waanzin als toeschouwer van een live uitzending, inclusief interface en commentaren. Evgeniy Kotlyarenko begon zijn carrière met twee screen capture films ("0’s &1’s" en "Skydiver"). Na eerder klassieke films keert hij terug naar internetbeelden voor een bloederige en spottende fictie, kritisch over het gebruik van netwerken, en sterk geïnspireerd door Elliot Rodger, die beschouwd wordt als de eerste moordenaar van de incel-beweging, involuntary celibate.

De beelden die deze film vorm geven, zijn niet door de filmmaakster zelf gefilmd, maar door thermische camera’s uit militaire helikopters. De zogenaamde "thermische" technologie doet niets af aan de kilte van de beelden, waarin mensen in koelen bloede worden doodgeschoten door soldaten die vanuit hun helikopters over hen heen vliegen. De stemmen van de soldaten becommentariëren deze beelden live, maar in plaats van er wat menselijke warmte aan te geven, zijn ze even afstandelijk over hun daden als de fysieke afstand tussen hen en de grond. Vanuit hun standpunt, vanwaaruit wij de film zien, is het alsof het om een eenvoudig videospelletje gaat. De thermische camera van de helikopter wordt geleid door de hoofdbewegingen van de soldaat-piloot, en het geweer viseert in functie daarvan. Degene die ziet is degene die doodt. Dit roept vragen op, want deze soldaten leren ons dat ze met hun thermische camera’s nauwelijks een boer met een hark op zijn schouder kunnen onderscheiden van een strijder met een kalasjnikov. De getuigenis van Pierre V., een Franse soldaat die vertrouwd is met dit soort militaire operaties, zet deze harde momenten kracht bij. Zonder dat hij dit soort praktijken veroordeelt, tracht hij afstand te nemen van deze beelden, die zijn collega’s lijken te missen in de onmiddellijke nasleep van hun operaties. Het perspectief dat Éléonore Weber in haar film biedt, brengt ons daarentegen weer met beide voeten op de grond.

Productrice Gaëlle Jones is aanwezig voor de eerste vertoning van de film op vrijdag 14 mei. Samen met regisseuse Éléonore Weber is ze opnieuw aanwezig op zaterdag 4 juni voor een gesprek over de realisatie van deze film.

2014, de stad Lugansk. Tijdens de burgeroorlog in Oost-Oekraïne deelt Gennady Gorin op YouTube zijn kookplannen, zijn liefde voor de audio-cassette van De kleine prins van Saint Exupéry en zijn ontmoeting met twee aliens. Met zijn webcam verzekert hij ons dat hij sinds deze ontmoeting het vuur beheerst, het kan ontsteken en het ons graag wil laten zien. Buiten vallen mannen onder de kogels bij bushaltes en het het bloed van deze lichamen druipt van het bioscoopscherm. Na "No Place for Fools", dat we in 2016 programmeerden in de nasleep van het Tsjechische documentairefestival van Jihlava, brengt Oleg Mavromatti een nieuwe filmische uitdaging. Dit webcamportret van een door oorlog getergde man is een krachtige en viscerale aanklacht tegen de wreedheden waarvan mensen het slachtoffer zijn in conflicten die hen niet aangaan.

Oleg Mavromatti en Boryana Rossa, de productrice, zullen na elk van de twee vertoningen per videoconferentie aanwezig zijn om de totstandkoming van deze film te bespreken.

Thomas is agorafoob en komt al 8 jaar niet meer buiten. Zijn computerscherm is zijn enige communicatiemiddel geworden met de de buitenwereld. Hij heeft het beheer over zijn leven uitbesteed aan Globale, een verzekeringsmaatschappij die zorgt voor zijn materieel en psychologisch welzijn. Maar Thomas voelt zich eenzamer dan ooit sinds hij niet meer genoeg heeft aan zijn virtuele partner Clara. Zijn verzekeraar stelt hem de diensten voor van een prostituee voor gehandicapten en zijn psycholoog dwingt hem deel te nemen aan een virtuele datingclub.
Deze Belgische film is briljant kitscherig en is historisch de eerste fictie in zijn genre, opgenomen met subjectieve camera. Na jaren in de vergetelheid te zijn geraakt, komt deze vreemde film opnieuw op het scherm van Nova, 21 jaar na de grote prijs op het Festival International du Film Fantastique de Gérardmer.

➞Vertoningen gevolgd door een ontmoeting met de film crew.

2016 was in China het jaar van de opkomst van livestreams met meer dan 400 miljoen gebruikers. In 2017 voerde de staat een wet in om dit vrolijk oncontroleerbare fenomeen aan banden te leggen. Via deze micro-tv-zenders eisen mensen hun bestaansrecht op, en vanuit de vier hoeken van het land worden vooral zeldzame woorden gesproken, gedreven door het eenvoudige verlangen om zich te tonen en te leven. Zoals bij veel van de screen capture films heeft de regisseur belangstelling voor de streamers in de schaduw, die, hoewel ze slechts een handvol volgelingen hebben, verborgen aspecten van het sociale leven ter plaatse onthullen. Een textielarbeidster vertelt over haar arbeidsomstandigheden en haar leven als jonge vrouw terwijl ze aan de lopende band slipjes fabriceert. Een danser slingert niet synchroon met de muziek door anonieme straten. Een dwerg met verschrompelde ledematen vertelt over zijn dagelijkse leven van bedelen, dit alles met een grote beheersing van het kader en een totale afwezigheid van miserabilisme. "Present. Perfect." biedt een zeldzame duik in de ingewanden van China, en won in 2019 de Grote Prijs op het International Film Festival van Rotterdam (IFFR).

Lina Mannheimer maakt een documentaire over twintigers, maar stelt zichzelf de volgende regel: ze zal ze nooit ontmoeten. Zij zal toegang hebben tot hun sociale netwerken, hen per videogesprek interviewen en beelden verzamelen die zij willen filmen. Door een gelukkig toeval ontmoeten twee jonge mensen elkaar, en het verlangen is geboren: de film verandert van een sociologische studie in een liefdesverhaal. Zelden is intimiteit zo eenvoudig verfilmd: van een generatie die gewend is zichzelf te ensceneren en te documenteren, integreert het stel, dat zowel filmt als gefilmd wordt, de camera in hun liefdesrelatie. Door hun verhaal zweeft de film tussen romantische komedie en realistische kroniek, waartussen de avonturen zich afspelen. In "Parning" (‘paring’ in het Nederlands) is het een komen en gaan van verlangens, medeplichtigheid houdt geen relatie in en vriendschap is geen mislukking.

De slaapkamer als podium, omdat dit een belangrijke plek is, omwille van de narratieve densiteit, of gewoon omwille van het bestaan ervan zelf. Dit is niet anders in het tijdperk van YouTube. "In My Room" neemt ons mee naar de vrijwillig onthulde intimiteit van 6 westerse tieners. Elk uniek en bijzonder verhaal heeft twee gemeenschappelijke noemers met de andere verhalen: de puberteit en de slaapkamer. Of zij het nu hebben over hun geslachts- en gendertransitie, over de schoonheidsnormen of over normatieve gendergebondenheid, deze tieners vertellen hun verhalen over make-up, muziek, pesterijen, liefde en zwangerschap vanuit de ik-persoon in de tijd en ruimte die hun slaapkamer is. Ze verlenen toegang tot hun verhaal waar interactie mogelijk is door het te delen op een online platform.