Images révoltantes, Images de révoltes

Zoals Peter Snowdon regelmatig zegt, maakte hij "The Uprising" met beelden die werden gefilmd door de opstandelingen tijdens de Arabische Lente, in de eerste plaats zodat de kijkers deze video’s zouden zien. Als artiest moest hij ze omhullen, opnieuw ensceneren en dus zijn plaats van auteur opnemen. Dit was onvermijdelijk, maar één van zijn frustraties is dat de gesprekken na de vertoningen van deze film – die sommigen beschouwen als een van de meesterwerken van de screenshotcinema – stelselmatig over het maakproces gaan. Peter Snowdon zal helaas niet aanwezig zijn bij de vertoning van "The Uprising". Wel stelt hij voor om terug te keren naar de oorsprong van de film met een selectie video’s die hem gemarkeerd hebben en waarmee hij de historiek van de film toont. Het zijn video’s die vrienden van hem of vrienden van vrienden hebben gemaakt. Door ze te bekijken voor wat ze zijn, wordt het creatieproces op een andere manier gereconstrueerd.

➞ Vertoning begeleid door Peter Snowdon

In 2009, na de presidentsverkiezingen, kwam Iran in opstand. Sommigen noemden het de "Twitterrevolutie" omdat de netwerken er zo’n prominente rol in speelden. De regisseuse van deze film is Iraanse, maar ze woont in Frankrijk. Uit Teheran ontvangt zij de sporen van de opstand: video’s die haar vrienden haar per e-mail toesturen, die worden gedeeld op forums, die op YouTube worden geplaatst. De film schetst de verschillende stadia van de volksopstand, maar vertelt ook over het gevoel dat ze die revolutie plaatsvervangend beleeft, de angst voor haar familie ter plaatse en voor wie illegaal beelden uit het land meeneemt. De regisseuse stelt zich niet tevreden met de video’s die zij ontvangt. Zij filmt het scherm van haar computer waar de bestanden zich opstapelen, en ook Frankrijk gezien vanuit haar raam, een ander scherm, een andere reflectie. Na de deconstructie van "The Uprising" gaat de avond verder rond opstanden die op afstand worden beleefd, en de schaduw die dat werpt op ons dagelijks leven.

➞ Vertoningen gevolgd door een gesprek met Peter Snowdon.

Antoine Schirer is een motion designer die regisseur en journalist is geworden. Hij maakt gebruik van design, 3D-beeldmateriaal, tijdlijnen en beeld- en metadata-analyse om audiovisuel onderzoek te produceren. Hij werkt samen met Médiapart, Le Monde en de BBC. In een interactieve workshop ontleedt hij een van zijn video’s waarin smartphone-beelden het basismateriaal vormen voor een tegenonderzoek.

"Sand and Blood" stelt Iraakse en Syrische vluchtelingen voor om video’s van hun land te bekijken en er commentaar op te geven in voice-over. Met de gepixelde beelden en de uitspraken van de hoofdrolspelers traceert de film de geschiedenis van de regio, van de val van Saddam Hoessein tot de Islamitische Staat, via de Syrische demonstraties en de oorlog van Bashar el Assad tegen zijn volk. Ook al is deze film eveneens gemaakt met online gevonden beelden, is "Sand and Blood" het tegenovergestelde uiterste van "The Uprising". De romantiek van de opstand contrasteert met de geopolitieke achtergronden van de protesten en de nasleep van de burgeroorlog. In plaats van video’s zonder context te gebruiken, situeren de vluchtelingen beelden die zij goed kennen. Ver van de wervelwind van de opstand, biedt het regisseursduo een scherpe en precieze film.