Hashtag Fake

De helden van "Perchés" en "Rémy" zijn vergelijkbaar. In "Perchés" vertelt een lifter zijn levensverhaal aan de chauffeurs die hem oppikken: een depressie bracht hem naar een medisch-psychologisch centrum waar hij andere gekke mensen ontmoette. De film laveert, letterlijk, tussen een passie voor auto’s en vogels, als symbolen van een bepaalde verhouding tot de wereld. In "Rémy" zondert de held zich vrijwillig af in het buitenverblijf van zijn ouders. Ook hij verlangt naar rust en vrede tussen de dieren, maar de hardheid van de wereld, in de vorm van schulden, haalt hem in. De twee helden lijken hun vreemde dagelijkse leven met humor te filmen en de eigenaardigheid vast te leggen van de maatschappij die hen in deze vreemde toestand heeft gebracht. Maar de aftiteling onthult de valstrik (spoiler alert): de beelden zijn niet die van Remy of de lifter, maar een reeks foto’s gevonden op het internet. Het syndroom dat de personages achtervolgt is eerder dat van de wereld dan dat van een ietwat verdwaalde jongeman. Als het leed dat door Lillo’s films loopt een beetje cliché lijkt, dan is dat juist omdat het bestaat uit een globale beeldtaal: zijn films tonen vooral het beeld dat de maatschappij van zichzelf geeft en daardoor aan zichzelf, met aan de ene kant de foto’s in de tijdschriften en aan de andere kant de kilometerslange natte wegen.

Guillaume Lillo komt zijn eerste film voorstellen, die meestal niet te zien is. Deze korte film, gemaakt tijdens zijn studie, is het laboratorium voor de vorm die hij later ontwikkelde in zijn twee andere werken, eerder op de avond gepresenteerd. In Pôle Nord vertelt een jongen het verhaal van zijn familie, met een broer die naar Syrië is vertrokken en een zus naar een eiland van een reality tv-show. Hij kijkt naar de beelden die de Franse arbeidersklasse achtervolgen, van autoreclames tot VHS-cassetten uit zijn kindertijd.