Dominic Gagnon - The Man Who Saved Footage

In 2019 keerde George terug naar Frankrijk. De jaren ervoor bracht hij door in de sindsdien berucht geworden Chinese provincie Wuhan. Hij gaf er Engels en leefde van korte jobs die perfect op maat gesneden zijn van witte expats. Maar vooral breidde hij zijn YouTube-kanaal uit, een dagboek dat hij deelde met wie dan ook die de weg vond naar zijn kanaal George Non Stop.
In het begin hield hij het op schuine moppen en consumentenadvies. Maar de vlam doofde langzaam uit. George zag zich als de erfgenaam van het onovertroffen gedachtegoed van de Verlichting en de universaliteit van haar waarden, en raakte gedesillusioneerd na enkele jaren in China. Gevoed door paranoïde reflexen en wederzijds racisme, vervalt hij tot persona non grata voor de staat wegens de inhoud van zijn video’s.
Twee jaar lang heeft Dominic Gagnon de meer dan tweeduizend video’s van Georges in zich opgenomen om dit explosieve portret te maken van een persoonlijkheid die, afgezien van zijn duidelijke verwarring, de onvrijwillige getuige wordt van de uitbreiding van de controle over iedereen door middel van digitale technologie. En terwijl Georges vertelt over zijn tegenslagen, kunnen we tot onze verbazing op zijn alomtegenwoordige gezicht het China in volle verandering aanschouwen.

In 2012 was Joe Talk 100 razend. In zijn auto deelt hij via zijn dashcam zijn colère tegen de hebberigheid van ‘die speculanten die geen zak doen’ of de ‘fuckin’ Islam’. Alle ’pretty pretty pretty’ knappe meisjes ten spijt gaat alles naar de donder door de regering die verantwoordelijk is voor de dood van miljoenen kinderen. Kortom, Joe is witheet van woede.
Voor zijn derde saved footage film put Dominc Gagnon voor het eerst uit slechts een YouTube-kanaal. “Big Kiss Goodnight” is een nieuwe variatie op het portret van rechtsgezinde complottheoretici, wier uitspraken hij al bundelde in zijn twee eerste saved footage films “RIP” en “Pieces of love all to hell”. Deze uur lang durende uppercut van een brullende Joe maakt dat je je vreemd bekend voelt met deze schreeuwlelijk. Een stijloefening die de preambule vormde voor “Big in China. Georges and the Vision Machine".

In 2008 deelden amateur-videasten hun strategieën om het hoofd te bieden aan het nakende failliet van de Amerikaanse staat. Ze waren gewapend, beslagen in militaire rantsoenering en wilden ons er vooral allemaal van overtuigen dat ze de waarheid in pacht hadden. Of ze nu gemaskerd waren, met vervormde stem spraken of zich open en bloot toonden, ze hadden het allemaal over die grote Andere, de kiem van de ontsporing van onze tijd: de Illulinati, nieuwe wereldorde of de autoritaire media.
Kortom, deze mannen hadden het toen al over de inmiddels welbekende paranoia die zich op dat moment nog ophield in de duistere krochten van het internet. Door deze mannen achter elkaar voor de camera aan het woord te laten, maakt Dominic Gagnon de evolutie zichtbaar van een gedachte die uit het diepste van de Noors-Amerikaanse psyche komt. Tien jaar later zegevierde het Trumpisme. "Wees gewaarschuwd. Er zullen veel mensen zijn zoals zij," waarschuwde een man vanachter zijn zonnebril.

In 2012 houdt de aarde op te bestaan. Tien jaar later kunnen we moeilijk nog enige geloofwaardigheid aan deze bewering hechten. Herinner je de selffulfilling prophecy: als de pijnlijk nauwkeurige Mayakalender in 2012 na Christus wordt onderbroken, kan dat niet zonder reden zijn! Geloofden de tieners het? Geen idee, maar er is geen leuker spel dan elkaar schrik aan te jagen. Zo gezegd, zo gedaan. In 2012 zwermden de doemdenkers van de apocalyps uit over de videoplatforms. De leeftijdsgroep ligt wat lager dan die van de survivalists uit “RIP”, maar tussen de tirades, pertinente leugens en het gezwaai met wapens valt er wel een zekere gezamenlijke afkomst te bespeuren. Fysieke oefeningen, laatste wensen alvorens het einde der tijden aanbreekt en overlevingstechnieken trekken voorbij aan de onvermijdelijke webcams van deze tieners die, terwijl de ouders even niet kijken, de apocalyps in scène zetten.
Allemaal goed en wel, maar als de jeugdige onbezonnenheid sterft, kan het hele universum net zo goed mee op de schop.

In 2005 accepteerde Dominic Gagnon, die toen totaal blut was, de eerste de beste baan die op zijn pad kwam. Vanaf dat moment noemde hij zich Bob De Bouwer en lanceerde hij het collectief "au travail/at work". Het project bestond erin zijn werkplek om te vormen tot een plaats voor experiment, spel en artistieke residentie. Het collectief verwelkomde 200 mensen in 2010. DATA is de naam van hun manifest. Beelden van oneigenlijk gebruik van fabrieksmachines lossen af met interviews met getuigenissen. We ontdekken bijvoorbeeld het verhaal van een bezorger van kunstwerken die onderweg de kunstwerken uit hun kristallen verpakking haalde om hun aanwezigheid langs de snelweg te vereeuwigen. Geef een mens gereedschap en hij zal ermee spelen. Deze slogan vat een van de aspecten van dit film-manifest samen, dat arbeiders en bedienden oproept met hun machines-fabrieken en andere open kantoren te spelen. Niet om zich goed te voelen maar om fuck it te zeggen, om te overleven en deze momenten van vreugde en afleiding met de wereld te delen.

2015, Dominic Gagnon begint een zeer persoonlijke mentale mapping met "of the North". Voor het eerst baseert hij zich niet op getuigenissen voor de camera, en filmt hij in buitendecors met meer geraffineerde amateur-settings. Het doel is het noorden, maar bij nader inzien neemt zijn film ons op sleeptouw naar zowel Arctica (Noordpool) als naar Antarctica (Zuidpool).
In de tropen is zijn idee van het Zuiden te vinden. Zon, ontspanning maar ook storm en spel. Going South is een populaire uitdrukking voor een situatie die verslechtert, die het noorden kwijt is. Deze caleidoscopische film alterneert een reeks portretten, waaronder een oma die haar sessies paleolithisch online videospelletjes deelt of een man die het heeft over de Flat Earth theorie, met sequenties van feestjes, zware katers en rampen. Een reis naar het hart van de tropen voor een schokkende ervaring, kortom, het Zuiden!

In 2022 creëert het technologisch vernuft van onze digitale camera’s voortdurend nieuwe amateurbeelden die een paar jaar geleden nog ondenkbaar waren. Beelden van met Go Pro uitgeruste parachutisten of onverwachte wereldbollen die het resultaat zijn van de vervlakking van 360°-beeldmateriaal maken allemaal deel uit van het materiaal van Gagnons film-in-progress. We waren onder de indruk van de versie van tien minuten; we kijken uit naar deze nieuwe versie!