Giovanni Cioni

We beginnen gewoonlijk sprookjes met “Er was eens…”, om aan te geven dat we naar een ander tijdvak verhuizen, weg van het heden. In de laatste film van Giovanni Cioni ‘was er eens’ het heden. De Bloemenrivièra, de grens tussen Vintimille en Menton, een doorgang tussen Italië en Frankrijk waar mensen, van ver, blijkbaar opgedoken uit het niets, alsof ze tot dan onzichtbaar waren voor de wereld, toekomen in de hoop een nieuw leven te beginnen. Aan de Franse grenspost brengen onderschepte migranten de nacht door in containers om daarna terug naar de Italiaanse grens verscheept te worden. Door dit landschap van zee, steile bergen, autostrades en nationale wegen, loopt er een ruw en gevaarlijk pad, het pad des doods of des levens genoemd, afhankelijk van hoe het afloopt met de clandestiene passant. Luxueuze villa’s op de rotsen, omringd door exuberante tuinen. Waaronder de sprookjesachtige villa uit de Belle Epoque waar we verlaten kooien voor chimpansees aantreffen en waterplassen met kikkerkoren. ‘Hier was eens’ Serge Voronoff, een soort dokter Frankenstein, die de eeuwige jeugd meende gevonden te hebben door de transplantatie van de geslachtsorganen van apen. Hier begint het meditatieve parcours van de cineast. Hij verweeft verschillende tijdsvakken, mengt eigen beelden met archiefbeelden van documentaires en fictie uit de jaren 1920-1950, getuigenissen van de migranten en de waanzinnige experiment van Voronoff, grote en kleine verhalen, poëzie en politiek…

Op 4 en 5 december worden de vertoningen gevolgd door een gesprek met de regisseur.

Wat voel je vanbinnen? Dàt is de waarheid. Maar je mag ze niet benoemen, want zodra je ze benoemt, verdwijnt ze. We zijn binnen, in de gevangenis, maar dat zien we later, door de verhalen verteld door de gedetineerden van de gevangenis van Perugia. Giovanni Cioni creëert in deze gevangenis een klein minimalistisch decor met behulp van een ‘blue screen’, als een laboratorium, een filmlocatie waar het woord vrij is. Alles is mogelijk, of je nu zwijgt of fragmenten uit je dagboek voorleest, een personage speelt of je verhaal vertelt, in beeld blijft of het verlaat...
Geïnspireerd door Pier Paolo Pasolini’s "Cosa Sono le Nuvole" en Pedro Calderon de la Barca’s "Het leven is een Droom", maakt de opzet van de regisseur de geboorte van een film binnen een film mogelijk. Het stelt de mensen die deze "binnenkant" buiten het heden bewonen in staat deuren te openen, over te gaan van mens tot mensheid, van de innerlijke naar de uiterlijke wereld, van spreken naar denken, van droom naar leven. Een leven waarvan ze niet meer weten of ze er toe behoren. Een leven waarvan zij tekenen van bestaan verwachten, waarnaar zij berichten sturen, waarnaar zij denken terug te keren.

Op 4 en 5 december worden de vertoningen gevolgd door een gesprek met de regisseur.