Bure, Meuse

"De wereld is besmet. Het bedrijf Alicabure heeft zijn toevlucht gezocht in de ondergrondse. De wetenschappers verzamelen gegevens over de levenden en de doden. Aan de oppervlakte is de autonome productie van voedsel verboden."
Zo begint de vijfde film van de Scotcheuses, een filmcollectief (en meer...) dat opnieuw zijn super8-camera’s opstelt op een slagveld, in dit geval Bure, in het oosten van Frankrijk, waar de overheid van plan is kernafval te begraven.
In de lijn van rampen- en toekomstfilms verweven de nieuwe avonturen van de scotcheuses zich met die van de activisten die zich - op alle mogelijke manieren - verzetten tegen dit faraonische project. Een bezet bos wordt een verhalend element en een filmset, en de boerderijschuur van een van de historische tegenstanders van het kernafvalproject wordt omgetoverd tot een heuse studio, in de stijl van "Burelywood".
Hoewel sedert de oprichting (2013) het collectief al enkele gedaanteverwisselingen onderging, en zelfs tijdens de vier jaar waarin Après les nuages werd gemaakt, herkennen we de "scotchy" stijl, met minimale middelen zonder serieuze onderwerpen uit de weg te gaan, om zo te proberen op een andere manier de verbeelding van strijd en autonomie te voeden.

"De laatste dode van de Eerste Wereldoorlog is nog niet geboren." De granaten die Europa in de vorige eeuw verscheurden, zijn niet allemaal ontploft, en sommige blijven slachtoffers eisen in de landschappen van Noordoost-Frankrijk, die ooit een slagveld waren. Het filmonderzoek van Isabelle Masson-Loodts pakt dit probleem vanaf de openingsscène aan, wanneer we een boer de nieuwe "vruchten" van zijn oogst zien deponeren op een stapel granaten langs de kant van de weg. Van Oostende tot Verdun onderzoekt de regisseuse het (verlies van) geheugen rond de Grote Oorlog. De film neemt een zeer actuele en militante wending wanneer de journaliste op briljante wijze de vergeten kwestie van honderd jaar dodelijk "afval" koppelt aan het nucleaire afval dat de Franse staat in Bure wil begraven en dat (minstens) de komende honderdduizend jaar gevaarlijk zal blijven. Beetje bij beetje begrijpen we waarom de Maas weer is uitgekozen om tunnels te graven... Spoiler alert: er is geen geldige geologische reden.