In het zog van de ongeziene pandemie duiken we tijdens deze editie met de voeten vooruit in de giftige modder van het “anthropoceen”, een term die het tijdperk beschrijft waarin de mensheid al tweehonderdvijftig jaar het klimaat verstoort en het aardse landschap van top tot teen transformeert. Steeds meer zien we de gevolgen van die ontwrichting wild om ons heen grijpen: extreme hitte, ongeziene wateroverlast, onblusbare bosbranden, het verdwijnen van soorten en ecosystemen. Met het thema “Eco Horror & Climate Fiction” verkennen we dit fascinerende subgenre dat uiting geeft aan onze diepste ecologische angsten. Apocalyptische scenario’s over de wraak van de natuur, die enkele decennia geleden nog vergezocht leken, voelen nu maar al te dichtbij, waarbij de werkelijkheid de fictie dreigt in te halen.
Hoewel er enige historische voorlopers zijn - zoals de Japanse filmreeks rond Godzilla - hebben ecologische horrorfilms de bioscoopbezoekers pas goed geterroriseerd sinds de jaren zeventig. De nakende opkomst van de milieubeweging en het ecologisch bewustzijn, maakten dat er steeds meer films werden ingeblikt met de wraak van de natuur als thema. De jaren zeventig zagen een vloedgolf van zogenaamde "Nature Strikes Back!" en "Animal Attack" films, die de milieu-angsten van die dagen linkten bloeddorstig wriemelend gespuis, moorddadige fauna en dito natuurrampen zoals de vogelspinnen uit "Kingdom of the Spiders", het dodelijke virus in "The Andromeda Strain" of de Australische wildvoorraad van "Long Weekend".
Na die eerste ecologische horrorfilm boom van de jaren zeventig duurde het tot de eeuwwisseling eer het genre een terugkeer maakte door de grote poort en dit zowel met blockbuster materiaal als in meer onafhankelijke producties. Vandaag de dag zijn ecologische doemmotieven niet meer weg te denken uit films, series, boeken en games en is “climate fiction” een apart genre geworden. Terwijl de films van de jaren zeventig waarin dieren wraak nemen op de mens nu nogal naïef overkomen, is het genre met de jaren sterk geëvolueerd naar een meer psychologische vorm van horror. Horror die niet alleen inspeelt op onze angsten, maar ook op een veel bredere psychologische malaise. Een overweldigende mix van gevoelens van ongemak, schuld, onmacht en rouw die veroorzaakt word door onze verstoorde relatie met de aarde en die we ontwaren in films als "The Last Winter", "Nausicäa of the Valley of the Wind" of "Annihilation". Zijn we ons eindelijk gaan realiseren dat de mens het gevaarlijkste en meest destructieve dier van allemaal is?