Indoor

"Een idee van de zee" brengt ons naar een internaat in Oostende waar enkele honderden jongens tussen 6 en 16 jaar leven. De school IBIS bestaat sinds 1906, en had oorspronkelijk als missie weeskinderen opvangen. Vandaag geeft ze een maritieme opleiding aan kinderen uit gezinnen in moeilijkheden. Hoe word je matroos-visser ? De zee wordt eerst bestudeerd met kaarten, wordt dan beleefd in simulators met de allure van een videogame, en wordt ook opgeroepen door de verslagen uit het scheepsjournaal van vroegere matrozen, Want tijd noch technologie hebben veel vat op de school. De zee lezen is een kwestie van gevoel voor de elementen die er heersen. Je moet de immensiteit ervan respecteren. Nina de Vroome kijkt naar dit stukje universum waar ouderwetsheid vermengd is met ecologie-problematiek. Ze vat subtiel de poëzie van de toekomst van deze jongens, nauw verbonden met de (veranderende) toestand op zee, de ontembare geest van de vrijheid. Een cineaste om niet uit het oog te verliezen.

→ In aanwezigheid van Nina de Vroome die de vragen van het publiek beantwoordt.

"Ik had geen keus," zegt Jean-Bernard. Een huur te betalen, geen baan, geen dop, en zo raak je op je veertigste verzeild in de genadeloze wereld van de "flexbanen": Jean-Bernard werd koerier voor Deliveroo. "Shift" is het gefilmde dagboek van deze voormalige fietskoerier met meer dan 20.000 km op de teller, die twee jaar lang dagelijks, 35 uur per week, een algoritme heeft trachten te verslaan. Meer dan 5.000 ritten per jaar slijten niet alleen je kuiten als je een precaire werknemer bent, en zelfs als je bedrijf je uitroept tot "beste koerier van het jaar". Op een dag besloot Deliveroo dat zijn werknemers per klus zouden worden betaald en Jean-Bernard zei nee. Net als haar hoofdpersoon, is Pauline Beugnies buiten adem. De film schetst zijn verhaal, dat van een persoonlijke transformatie, van een strijd tegen de arbeidsomstandigheden in het platformkapitalisme, deze machine voor de vernietiging van sociale rechten, die in tijden van pandemie fenomenale proporties heeft aangenomen.

→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Pauline Beugnies (regisseuse), Jean-Bernard Robillard (hoofdpersonage van de documentaire) en Anne Dufresne (socioloog, lid van GRESEA, co-auteur van “Travailleurs de plateforme : la lutte pour les droits dans l’économie numérique”…).

→ Voorverkoop: click hier.

Sedert het prille begin van Cinema Nova kan je met je eigen films op ons scherm terecht. Of het nu gaat om de vrucht van je eerste probeersels of van je jarenlange ervaring, alles vertonen we, zolang het niet langer duurt dan 15 minuten. Deze gratis toegankelijke formule bestaat al 24 jaar en in al de tijd werden voor een talrijk publiek de meest gevarieerde films vertoond. Dus waag je kans en stuur ons liefst een week op voorhand je film met een technische fiche naar openscreen@nova-cinema.org.

Eerste bedrijf: Zet beide voeten in betonblokken en ga ravotten aan het kanaal. Tweede bedrijf: Vernietig het concept van "White Cube" door naakt te branden in een "White Igloo". Derde bedrijf: je lichaam platknijpen met klemmen en drukplaten.
"Hou moed, vlucht" is het motto van deze adembenemende film bestaande uit zeven performances van Laurent d’Ursel op zijn best die volhardt in de Militante Hedendaagse Kunst, "het meest democratische symptoom van een uitstekende gezondheid", waarvan we de diepgang zullen kunnen vatten aangezien we worden uitgenodigd om te begrijpen waar het bij deze militante hedendaagse kunst werkelijk om gaat. Naast de "kinderlijke durf die grinnikt" die d’Ursel perfect belichaamt (en wat is het leuk om getuig te mogen zijn van deze durf!), is het een boodschap van openbaar nut die een geëngageerd mens (mede-oprichter en drijvende kracht achter het prachtige Douche Flux)project) ons brengt zonder angst of complexen, door moed in het middelpunt van het debat te plaatsen. Dat doet deugd tegenwoord! "Avoir lieu" is een verkwikkende film, vol intriges, waarna je tevreden buiten komt. Waar Laurent d’Ursel ons in onderdompelt, zwemmen, drijven of waden we, maar verdrinken we nooit. Om te zien en nog eens te zien zonder beperkingen.

→ In aanwezigheid van Laurent d’Ursel die de vragen van het publiek beantwoordt.
→ In aanwezigheid van (o.v.) de 7 bestemmelingen van de film : Carine Fol (directrice de Centrale), Denis Gielen (artistiek directeur MAC’s), Adrien Grimmeau (directeur Iselp), Jérôme Mayer (curator Les Brasseurs), Grégory Thirion (directeur Botanique), Pierre-Olivier Rollin (directeur BPS22) en Dirk Snauwaert (directeur WIELS).

Vanaf 7 juli kunnen we in de foyer de eerste spontane tekeningen bewonderen van Papy Cosmic, DJ in zijn vrije tijd, maar ook een fervent vrijwilliger bij Nova en Magasin 4. Papy, een neofiet in plastische kunsten, bekende onmiddellijk bij zijn eerste les levend model dat hij niet eens een koe kon tekenen. Zijn leraar zei hem dat het een goed begin was. Een jaar later is het resultaat meer dan bemoedigend. Zijn naïeve naakttekeningen zijn vrolijk en levendig in hun expressiviteit, en weerspiegelen meer illustere werken. Een vijftigtal tekeningen houden Candide gezelschap, de grote geschilderde erotische poster die sinds eind juni helemaal alleen achteraan in de bar hangt, van Studio Ray, van wie andere affiches en kleurrijke posters te ontdekken zijn in Mima in het kader van onze tentoonstelling over de ABC-archieven, "Het ABC van de pornofilm".

Speciaal voor jullie kozen we een film om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen. Zomerse cinema met een beetje spektakel, mooie beelden, wat avontuur. Dus vanavond wordt het Sorcerer van William Friedkin. Niet helemaal een remake van het (onovertroffen) "Le Salaire de la peur" van H.-G. Clouzot , maar wel een andere bewerking van een roman van Georges Arnaud. We kennen de vloek rond de film, de casting, de opnames en de release een week na Star Wars, wat niets hielp en de film deed lijken op een film uit een ander tijdperk.

Maar in zekere zin luidde die film een ander tijdperk in, een van "jungle"-films met waanzinnig mooie beeldregie, een ‘age d’or’ tot 1986 met “Gorillas in the Mist” en vooral “Mosquito Coast”. Die hadden we je vanavond willen laten zien, maar de Majors blokkeren hun eigen catalogus... Zeer frustrerend, net als de aankondigingen van de 4e golf en een zoveelste lockdown.

Apocalypse Now, Southern Comfort, The Emerald Forest, Greystoke,... Films van wisselende waarde en kwaliteit, maar allemaal bieden ze een ontsnapping naar de uithoeken van de bosmatrix die misloopt. We vluchten uit de betonnen westerse maatschappij, maar niets verloopt zoals verwacht. Frustratie bestond al voor de Covid-maatregelen.

Bij Friedkin is de fotografie inderdaad opmerkelijk en de film indrukwekkend. Hij geeft elk van de vier hoofdpersonages een verhaal voordat hij hen en ons in de vijandige jungle onderdompelt, die zo mooi is op het scherm. Springstof, doodenge bruggen, waterhozen, alles is gevaarlijk, de prijs van de dingen is immens, en net als in Chance belooft een vrachtwagen redding.

Net als andere pornobioscopen toonde de ABC ook niet-pornofilms. Wij vertonen er vanavond twee waarvan het promotiemateriaal te zien is in de ABC-tentoonstelling in MIMA. Van Vernon Sewell, Engels regisseur gespecialiseerd in thriller- en horrorfilms in Hammer-achtige producties, zien we zijn laatste film. Burke en Hare, leveranciers van lijken in Edinburgh in de 19e eeuw, zijn bekende figuren aan de andere kant van het Kanaal. Als inspiratiebron voor heel wat boeken en films, lijkt deze film de geschiedenis in te willen gaan door zijn tijdgeest te etaleren, want alles in deze film schreeuwt 1972! De titelsong, de grove humor, de toonwisselingen, het macabere en sexy aspect dat toentertijd nieuw was in films. Het bordeel waarin de protagonisten zich bevinden en waar ze hun potentiële prooien ontmoeten is het uitgangspunt. In 2021 lijkt dat allemaal heel braafjes, maar de Britse capriolen van de acteurs die hun best doen om Ierse en Schotse accenten na te doen blijven amusant, net als een hilarische Harry Andrews die de chirurg met ooglapje speelt. De film werd vertoond in Nova tijdens de “nacht van cinema bis” in zijn allereerste jaar! Ongetwijfeld treedt deze film nooit buiten de marge van de filmgeschiedenis, maar als Double Bill in een bioscoop keren we zo terug in de tijd tijdens een mooie zomeravond!

Eind jaren ’70 produceerde Duitsland verschillende films waarin de Heimatfilm werd vermengd met sexy komedie. Stoffig en zwaar op de hand maar al bij al niet slecht! Ook hier worden de grenzen van de tijdgeest verkend met de Alpen op de achtergrond. De scenario’s lijken vaak erg op elkaar: een hotel in Beieren, verleidelijke Zweedse vrouwen (nou ja, blonde actrices, bijvoorbeeld Brigitte Lahaie die in één ervan speelt, is niet Zweeds...), idiote maar sympathieke dorpelingen, belachelijke disco-achtige muziek en zowaar traditionele muzikanten aan het eind. Achtervolgingen in fast forward, voedselgevechten, scato-humor staan vanzelfsprekend ook op het programma. Welkom in de seventies! Het sexy aspect is nogal mager, en berust vooral op vrouwelijk naakt (maar met desalniettemin verbazingwekkende mannelijk full frontal!) vermengd met grappen die we nu niet meer aandurven… “Hurra, die Schwedinnen sind da” is ook getiteld "3 schwedinnen in Tyrol teil 2" en kan gezien worden als een vervolg. Sommige van de bijrollen zijn ook betrokken bij de verschillende producties.

Deze Double Bill vraagt wat van de kijker, maar toont de andere kant van deze ondergrondse bioscopen en de curiosa die er te zien waren. De bobijnen werden niet altijd zacht behandeld, hun staat is dus "vintage".

Na een ‘softe’ Double Bill vorige week, zijn we deze week toe aan het ‘harde’ werk, met twee films uit begin jaren 1980. Twee films die al bij al eerder banaal zijn in de Europese productie uit die periode, maar die we vonden in de catalogus van Atlantic Films (het verdeelhuis van de uitbater van de ABC) en waarvan er fragmenten te zien zijn in de ABC-expo in het MIMA.

In beide films is Catherine Ringer te zien van wie geweten is dat ze vóór haar carrière als zangeres bij Les Rita Mitsouko pornoactrice was. Deze twee films die in die tijd aan de lopende band werden gemaakt, bekijken we nu uiteraard met een andere bril wanneer er iemand in opduikt die wij in een andere context "kennen". Iemand die later onthulde hoe vernederend het draaien van deze films was, als een soort onterend militair ontgroeningsritueel. Kortom, een directe kijk op wat wordt voorgesteld als sexy zonder dat het dat is.

Het lijkt paradoxaal om films te vertonen en ze tegelijk te bekritiseren. Maar zoals hierboven geschreven vinden wij het juister om deze films (uitzonderlijk) te vertonen en ze van perspectief te voorzien, dan dit deel van de geschiedenis te negeren, of zich te wagen aan een "geromantiseerde" kijk op de films uit dit tijdperk, de zogenaamde "âge d’or" van de pornofilm en de ABC-programmatie.
Wij vinden het eerder paradoxaal dat dergelijke vertoningen waarschijnlijk onopgemerkt zouden blijven indien wij in onze presentatie niet de nadruk zouden leggen op de onbehaaglijke aard ervan en hoe slecht de opnamen ervan konden verlopen.
Vintage porno avonden om je te vergapen aan kitschfilms zonder er iets over te zeggen met een DJ-set van jarenzeventigmuziek lijken ons nog problematischer…

Het standpunt van een actrice kennen over haar ervaring met de filmopnamen schept zeker ongemak, maar dit ongemak lijkt ons noodzakelijk. Door dit verhaal te vertellen wordt deze dimensie niet uitgewist, Laten we ook niet vergeten dat deze ervaring ongetwijfeld er één is die wordt gedeeld door heel wat anonieme actrices en acteurs die überhaupt nooit de kans hebben gehad om er in het openbaar over te getuigen, of zelfs door meer bekende persoonlijkheden die het vak zijn ontvlucht.
Een vertoning van dit type in Nova blijft uitzonderlijk, en moet gezien worden als een kleine glimp op een archief met een delicate inhoud, die zeker met een kritisch oog benaderd moet worden.

Wij verontschuldigen ons ook voor de eerste aankondiging van deze avond die eerder onhandig was. Door het gebrek aan uitleg leek het alsof het de bedoeling was een bekende naam uit te buiten. Het was niet onze bedoeling om voyeurisme ten aanzien van deze actrice aan te moedigen, maar wel om haar te citeren omdat zij, als publieke figuur, de gelegenheid heeft gehad haar ervaring bekend te maken en zo uit eerste hand deze film te bekritiseren.