Périphéries (En ville !)

Samuel House was de laatste grote sociale woonwijk in de Londense Hackneywijk. Andrea Luka Zimmerman woonde er 17 jaar, in een tijd dat de site en de bewoners door de overheid in de steek waren gelaten, zowel architectonisch als sociaal. Toch was het steeds een thuis voor de regisseuse en vele anderen die door de maatschappij als ongeschikt en uitgesloten werden bestempeld. Zeven jaar lang, voordat de gebouwen in 2014 werden gesloopt, filmde ze intieme portretten van de bewoners, historische reconstructies die samen met hen werden ontworpen, evenals landschaps- en architectuurstudies en gedramatiseerde scènes. Het resultaat is een ontroerend portret van een gemeenschap die worstelt om te overleven in een tot sloop gedoemde ruimte, tegen de achtergrond van deze vraag: hoe kunnen we vechten tegen wat ons uitsluitend op basis van klasse, geslacht, capaciteiten of handicap, en zelfs geografie categoriseert?

Voorstelling ingeleid en gevolgd door een gesprek met Andrea Luka Zimmerman.

Terwijl Andrea Luka Zimmerman zich in haar films interesseert voor thema’s zoals geheugen en sociale rechtvaardigheid voor gemarginaliseerde groepen, beoefent Adrian Jackson het theater van de onderdrukten. Voor deze film hebben ze samengewerkt met tien ongedisciplineerde Londenaren die een ongedisciplineerd leven leiden in de marge van de kapitalistische maatschappij die hun stad transformeert, waardoor huisvesting onbetaalbaar wordt, de openbare ruimte krimpt en gemeenschappen versnipperen. Gedeeltelijk gefilmd in een stadstuin op een voormalige vuilnisbelt tussen twee spoorlijnen, toont "Here for Life" met urgentie en gracieus de mozaïek van hun ervaringen, verlies en verwondering. Als een volksverhaal tegen de dictatuur van de normaliteit, waarin de collectieve dimensie nodig is voor verandering, zonder de individuele stemmen te minimaliseren.
Deze film werd reeds getoond tijdens ons zomerprogramma, en won de grote prijs van het filmfestival ’En Ville!’.

Voorstelling ingeleid en gevolgd door een gesprek met Andrea Luka Zimmerman.

Hoe kun je over liefde praten als je een jongen bent en in een cité woont? Dat is de vraag waarmee Alice Diop worstelt in "Vers la tendresse". De film is een intieme verkenning van het mannelijk territorium in de buitenwijken, en toont vier jonge mannen met wie de regisseur spreekt over hun liefdesrelaties: "In Montreuil hangen jongens van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat rond voor mijn huis. Ik dacht dat ze misschien wilden praten en ik ging naar ze toe. Ik bood hen aan om met mij te werken en ik organiseerde een workshop met vier van hen. Toen ze hoorden wat ik gefilmd had, deden ze alsof ze zichzelf er niet in herkenden, maar ze spraken er anders over toen we elkaar persoonlijk ontmoetten." (Alice Diop)

Na een kortfilm, een documentaire, twee middellange films (waaronder "Une si jolie vallée", in de vorm van een muzikale komedie in de Tarn), gaat "Seuls les pirates" rustig verder, in de strijd die een paar zachtaardige dromers, vrijbuiters en oplichters op straat voeren tegen de voortschrijdende gentrificatie in hun stad. Tussen stadspaviljoens, winkelcentra en nieuwe ecowijken beweegt de film zich voort in taferelen, waarbij genres worden vermengd en wordt gezworven tussen sociale kroniek, thriller en romantiek. De film permitteert zich uitstapjes en gaat op zoek naar het dagelijks leven van dappere gewone mensen, met humor en melancholie. Dit mengsel, deze fantasie, is wat "Seuls les pirates" kruidt. Met tedere humor wordt de bescheiden wereld van deze kleine mensen in scene gezet. En de strijd die op het spel staat is net zoals de film zelf: niet alleen een territorium dat gered moet worden, maar ook een ruimte waarin je jezelf ontmoet, een gedroomde horizon, verbeelding.

Vertoning ingeleid en gevolgd door een gespek met Gaël Lépingle