Offscreenings

Vijf jaar na "A Pigeon Sat On A Branch Reflecting on Existence" – het sluitstuk van een drieluik dat ook "Songs from the Second Floor" en "You, the Living" omhelst – is Zweeds filmmaker Roy Andersson terug met een existentiële vertelling in zijn kenmerkende idiosyncratische stijl. Een sprookjesachtige vrouwelijke stem – een soort Scheherazade – neemt de kijker mee doorheen een reeks van strak gekadreerde tableaux vivants die de trivialiteit van het menselijke bestaan in al zijn pracht en wreedheid weet te vatten. Een koppel zweeft over een door oorlog verscheurde stad; in de stromende regen bindt een vader de veters van zijn dochtertje, tienermeiden dansen buiten een café; een verslagen leger marcheert door een sneeuwlandschap. Deze bij wijlen ontroerende film – waarbij Andersson op het filmfestival van Venetië de Zilveren Leeuw voor de Beste Regie won – staat garant voor een adembenemende kijkervaring die nog lang zal blijven nazinderen.
 

De Britse regisseur van "Paperhouse" en "Candyman" waagt zich met deze adaptatie van een roman van Akihiro Dobashi aan Jidaigeki, een Japanse genre dat zich afspeelt tijdens de Edoperiode tussen 1603 en 1866 en dat het leven van de samurai, boeren, koop- en ambachtslieden beschrijft. Het jaar is 1855. Amerikaanse imperialisten zetten voet aan wal in Japan. Omdat zijn onderdanen de afgelopen 260 jaar zonder conflict hebben geleefd, gelooft de krijgsheer van de Annaka-samurai-clan dat zijn krijgers soft zijn geworden en hij organiseert een slopende marathon van 35 mijl om ze weer in vorm te krijgen. Helaas gelooft de Shogun van Japan, ’s lands feitelijke alleenheerser, dat de marathon een gecamoufleerde staatsgreep is en hij stuurt een troep moordenaars om de clan uit te roeien... Wat volgt zijn eclatante zwaardgevechten in adembenemende landschappen, samengebald in een meeslepend historisch spektakelstuk dat zijn wortels vindt in waargebeurde feiten. Tot op de dag van vandaag wordt de beruchte marathon immers nog steeds gelopen in Japan. Hoewel regisseur Bernard Rose trouw blijft aan het Jidaigeki genre, injecteert hij zijn film met een aantal westerse elementen, waaronder de somptueuze muziek van Philip Glass.

Net toen we dachten dat het zombie-genre niets nieuws meer te bieden had, zorgt deze feministische folk horror adaptatie van Olivia Vieweg’s Duitse graphic novel voor nieuw leven onder de ondoden. De overwegend vrouwelijke cast en crew, evenals de ecologische ondertoon, dompelt al het intrinsieke bloedvergieten van dit horror subgenre onder in een tijdloze gothic en feeërieke sfeer. De setting is een dystopisch Europa in de nabije toekomst, twee jaar nadat een razende zombieplaag het grootste deel van de mensheid heeft weggevaagd. Slechts twee steden in Oost-Duitsland, Weimar en Jena, blijven een veilige haven voor de laatste overlevenden. Twee heel verschillende jonge vrouwen worden metgezellen tegen wil en dank in een tumultueuze tocht tussen de twee steden die voert door een met zombies bezaaid niemandsland dat zich ontvouwt als een weelderig, zonnig en bedrieglijk idyllisch landschap. De in Berlijn gevestigde Zweedse filmmaakster Carolina Hellsgard die haar film persoonlijk komt voorstellen, creëert hiermee een subtekst die het dreigende uitsterven van de mensheid voorstelt als de vereffening van de rekening door de Natuur aan het adres van deze hebzuchtige, parasitaire soort. De originele filmtitel "Endzeit" dekt dan ook perfect de apocalyptische lading van deze intelligente en stijlvolle genrefilm met twee boeiende en emotioneel geladen vertolkingen en een rits aan frisse ideeën.

In tegenstelling tot de populaire documentairereeks "My Strange Addiction", waarin compulsief gedrag op sensationele wijze in beeld wordt gebracht, kiest "Swallow" resoluut voor een empathische en begripvolle aanpak van deze aandoening. Centraal in het verhaal staat de brave huisvrouw Hunter (een magistrale Haley Bennet). Voor mannen begiftigd met een stevige dosis toxic masculinity is ze de voorbeeldige echtgenote – mooi en gehoorzaam. "Ik ben zo gelukkig," zegt ze tegen haar man en schoonfamilie, maar de droeve blik in haar ogen doet anders bevroeden. Haar huwelijk kluistert het meisje in een veel te grote villa, een gouden kooi geconstrueerd door haar dominante echtgenoot. Omdat ze niet hoeft te werken, zit ze hele dagen thuis, met niets om handen. Haar enige toevlucht vindt ze in het inslikken van allerlei kleine gebruiksvoorwerpen. Aanvankelijk weet ze haar vreemde gewoonte voor haar omgeving geheim te houden, maar wanneer de vele objecten in haar lichaam haar in het ziekenhuis doen belanden, wordt haar nare geheim via een scan aan het licht gebracht. Op de steun van haar echtgenoot en diens rijke familie zal ze echter niet kunnen rekenen. "Swallow" is superbe psychologische body horror met een feministische inslag. Niet te missen.

Een Noors kinderliedje, "Vår tupp är död (Onze Haan is Dood)", dat met de "Koko-Di, Koko-Da" strofen de titel van de film levert, vormt het leidmotief van deze omineuze prent. Het deuntje speelt op de blikken muziekdoos van het overleden dochtertje van een rouwend koppel, Elin en Tobias, die drie jaar na de tragische gebeurtenis hun relatie weer op de rails willen zetten tijdens een kampeervakantie in de bossen. Een vreemde witte kat luidt het begin in van een reeks gebeurtenissen die de trip doet ontaarden in een schokkende nachtmerrie waarbij ze oog in oog komen te staan met een aantal excentrieke snuiters en circusartiesten die het bos onveilig maken. Bovendien raken ze verstrikt in een soort van time loop waardoor ze de gruwel telkens opnieuw moeten herbeleven. "Koko-Di Koko-Da" is een sinistere fabel die survival horror, psychologisch drama en slapstick op beklijvende wijze met elkaar vermengt. Bovendien injecteert regisseur Johannes Nyholm zijn langspeler met opmerkelijke animatietechnieken (zoals gebruikt in zijn korte film "Dreams From the Woods" die we hiervoor vertonen) die de unheimische sfeer van de film – zwevend tussen droom en werkelijkheid, slapen en waken – intensifiëren.

+ kortfilm "Dreams From the Woods" (Johannes Nyholm, 2009, 8’)

In de nabije toekomst krijgen CIA-agenten Palmer en Gagano de opdracht een computervirus te bestrijden en raken gevangen in een virtuele wereld die bevolkt wordt door Sovjetleiders, vintage superhelden en een dubbelganger van Jezus Christus. Het resultaat is een bizar retro-futuristisch blijspel dat de elementen van verschillende genres in de blender gooit: Filipijnse exploitation, Afrofuturistisch techno fantasy, kung fu, Eurospy, cheesy retro sci-fi... Om het geheel nog excentrieker te maken werd de film gedraaid met allerhande camera’s op verschillende formaten (waaronder 16mm) en op een soundtrack gaande van free jazz tot ouderwetse elektronica. Bovendien is het geheel gewild idioot, met inclusief over-energieke acteerprestaties, bewust slechte nasynchronisatie, gedateerde technologie (computers uit de jaren ’80, telefoontoestellen uit de jaren ’70), vintage Z-movie kleren en een overmatig gebruik van archiefmateriaal. Een onmisbare WTF-film van de regisseur van het in 2016 op het Offscreen Film Festival vertoonde "Crumbs".

Partners in crime Steve Driver en Tom Dong (gespeeld door Nathan Stewart-Jarrett uit de TV-reeks "Misfits" en Kelly Sry uit de serie "Awkward") trachten samen carrière te maken als porno-acteur. Ambitieus en naïef als ze zijn noemen ze zichzelf "The Jackie Chan and Chris Tucker of Porn", maar helaas lukt het hen niet om verder te geraken dan de positie van ’mope’. Deze term is slang uit de porno-industrie voor tweederangsacteurs die voor bijna geen geld ondergeschikte taken verrichten op de set of incidentele seksscènes draaien voor de camera, maar niet over het talent of het nodige "gereedschap" beschikken om hogerop te komen. Tom is realistisch genoeg om te beseffen dat ze hun dromen nooit zullen kunnen waarmaken en schikt zich in zijn rol. Steve blijft echter, ondanks de vele tegenslagen en afwijzingen, rotsvast overtuigd van zijn kunnen en wil bij een ‘bottom-of-the-barrel’ productiemaatschappij, die zich o.a. specialiseert in pijnlijke SM-praktijken, een doorbraak forceren. Zijn fragiele psyche, behoorlijk vieze lichaamsgeur en verstorend gedrag maken hem ook hier onmogelijk en dit brengt de kameraadschap met Tom onder druk. "Mope" biedt een onbeschroomde en ontluisterende kijk achter de schermen van de Hollywood seksindustrie en is gebaseerd op waargebeurde feiten. Controversieel en confronterend, mis vooral de sensationele openingsscène niet!

Hoewel "Blind Spot" (Franse titel: "L’angle mort ") zich de fantastische thematiek van Ralph Ellison’s roman "Invisible Man" of M. Night Shyamalan’s film "Unbreakable" (2000) eigen maakt, getuigt deze nieuwe Franse productie van genoeg originaliteit en persoonlijkheid om zich van deze illustere voorgangers te onderscheiden. Meer nog, "L’angle mort" is zonder twijfel één van de meest opmerkelijke genrefilms die Frankrijk de afgelopen jaren heeft voortgebracht. Het verhaal draait rond Dominick (Jean-Christophe Folly) die zich al van bij zijn geboorte onzichtbaar kan maken. Ondanks dat hij enkele goede vrienden, een vaste relatie en een job heeft, leidt hij toch een eenzaam en teruggetrokken bestaan. Zijn "gave" kan hij gemakkelijk voor de buitenwereld verborgen houden door zich even terug te trekken wanneer hij een imminente verdwijning voelt opkomen. Stilaan begint hij echter de controle over dit talent te verliezen, met verstrekkende gevolgen voor zijn vriendschappen en liefdesleven. Een intimistische, melancholische en originele twist op het thema van de onzichtbare superheld.

Gemma (Imogen Poots) en Tom (Jesse Eisenberg) zijn op zoek naar hun droomhuis en de gemaniëreerde en geveinsd goedlachse makelaar Martin voert hen mee naar een afgelegen voorsteedse enclave van, zover het oog reikt identiek uitziende en ingerichte eengezinswoningen, geschilderd in een levenloos groen en met perfect onderhouden tuintjes. Het koppel heeft al snel door dat ze er niet thuishoren, maar wanneer ze het domein willen verlaten, blijkt de makelaar spoorloos verdwenen en zijn zij de weg kwijt. Welke richting ze ook inslaan, telkens komen ze uit voor huis nummer negen. Andere bewoners blijken er ook al niet te zijn in de labyrintische modelwijk. Wanneer ze uiteindelijk zonder benzine vallen, beslissen ze om in de bewuste woning te overnachten. De volgende ochtend vinden ze een mysterieus pakket voor de deur dat hen doet beseffen dat ze gevangen zitten in suburbia. "Vivarium" is een sardonische en super gestileerde metafoor voor het zielloze leven in de voorstad dat wordt voorgesteld als een permanent existentiële crisis inclusief huwelijk, ongewenst ouderschap en ouder worden. Deze Belgische coproductie van de Ierse filmmaker Lorcan Finnegan ("Without Name") speelt als een superieure "Black Mirror" en "The Twilight Zone" episode met enkele huiveringwekkende sequenties in een vege, beklemmende en mysterieuze setting.

"Jallikattu" is zevende langspeler van de onconventionele Indiase regisseur Lijo Jose Pellissery, een exponent van de Malayalaamse filmindustrie, de vierde grootste van het land, gesitueerd in Kerala, een deelstaat in het uiterste zuidwesten. Ook wel bekend onder de naam "Mollywood", worden de filmproducties hier geroemd om hun superieure cinematografie en verhaalgestuurde plots. Dit geldt zeker voor Pellissery’s nieuwste film die zijn inspiratie haalt uit de inheemse Jallikattu praktijk, waarbij een buffel in een menigte wordt losgelaten en de deelnemers het dier tot stilstand moeten brengen. De regisseur verwerkt deze vaak gruwelijke traditie in een heel rechtlijnig verhaal, maar hoe! In een afgelegen dorpje ontsnapt een buffel uit het slachthuis. De bevolking probeert het beest te vangen, maar de achtervolging ontaardt al snel in een afdaling naar primitieve razernij waarbij het laatste laagje beschaving van de mens wordt weggekrabd. Door gebruik te maken van snelle jump cut montage, harde geluiden en extreem gedetailleerde close-ups wordt de kijker midden in de actie geplaatst. De film baadt in een omni-presente dreiging van geweld, hetgeen de spanning voor de toeschouwer letterlijk voelbaar maakt. Het resultaat is een fysieke, zintuiglijke, ja zelfs traumatische filmervaring die nog lang aan je ribben blijft plakken.

Pierre-André en zijn vrienden leven vlakbij de CERN Large Hadron Collider, een krachtige deeltjesversneller aan de Frans-Zwitserse grens. Wanneer één van hen tijdens een kampeertrip verdwijnt, begint Pierre-André te vermoeden dat de Large Hadron Collider wel eens de oorzaak zou kunnen zijn, vooral wanneer ieder van zijn vrienden zich de beruchte avond helemaal anders lijken te herinneren. De politie daarentegen ziet in drugs en hormonen een meer plausibele verklaring, maar is die verklaring wel voldoende om de vele andere bizarre gebeurtenissen een plaats te geven? Eén ding is echter zeker... de deeltjesversneller zal de wereld van deze doelloze jongeren net zo ingrijpend veranderen als hun eerste liefdes, vriendschappen en hormonale schommelingen. Blaise Harrison’s langspeelfilmdebuut is sfeervol, mysterieus, vertederend maar vooral ook heel herkenbaar. Een bevreemdende en intimistische kijk op de adolescentie, op een soundtrack van de Belgische muzikant Elg.

De tragische verdrinkingsdood van zijn vrouw heeft cardioloog Yuha (Pekka Strang uit "Tom of Finland") emotioneel verlamd. Op een dag vergezelt hij zijn tienerdochter Elli naar een piercing shop. Terwijl hij op haar wacht, wandelt hij toevallig de werkruimte van dominatrix Mona (Krista Kasonen) binnen en een nieuwe wereld gaat voor hem open. Dankzij Mona’s extreme BDSM-praktijken heeft Yuha eindelijk iets gevonden dat de intensiteit van zijn verdriet overtreft. "Wat je wil, vereist meer pijn dan je ooit zal kunnen verdragen," waarschuwt Mona hem, maar Yuha bijt door en krijgt zo stilaan terug contact met zijn gevoelens. Dit zorgt niet enkel voor een sterkere band met zijn dochter, maar – dankzij zijn emotionele openheid – ook met Mona zelf, al wil Yuha vaak verder gaan dan wat zijn ervaren dominatrix gewoon is. "Dogs Don’t Wear Pants" is een psychologisch complexe tragedie vol pikzwarte humor en voor de niet-adepten onder ons enkele pijnlijke ineenkrimpmomenten. De slappe en voorverpakte zweepjes- en tepelklemromantiek van een "Fifty Shades of Grey" valt in het niets in vergelijking met dit straf shot BDSM cinema...

Hideki post op zijn blog foto’s van zijn kersverse gezinnetje. Hij lijkt perfect gelukkig, maar in werkelijkheid moet hij zijn dochtertje beschermen tegen het Bogiwan monster. "It Comes" bestaat eigenlijk uit twee verschillende films die naadloos in elkaar overvloeien. Aan de ene kant is het een folkloristisch spookverhaal over een demon die zich aan bepaalde personen vasthecht, aan de andere kant een relatiedrama dat zich beetje bij beetje van zijn lelijke kant laat zien. Het begin van de film lijkt wel een doordeweekse, bovennatuurlijke J-horror, maar - net zoals bij de blog van Hideki- gaat het hier maar om de schone schijn. Deze bovennatuurlijke thriller van Tetsuya Nakashima ("Kamikaze Girls", "Memories of Matsuko", "The World of Kanako") – een adaptatie van Ichi Sawamura’s bekroonde horrorroman "Bogiwan Ga, Kuru" – is ronduit geschift en extravagant en trakteert de kijker op poltergeistactiviteiten, J-pop idool Jun’ichi Okada in een bijrol, een onvergetelijke rijstomeletscène, meer bloed dan in de lift van "The Shining" en één van de meest spectaculaire duiveluitdrijving ooit gezien op het witte doek.