Stoemp weekend #1

Bij wijze van aperitief van een Summer Stoemp die niet minder dan gastronomisch belooft te worden, kan je een reeks korte films zien, die vaak met humor bereid zijn, om niet te zeggen prettig gestoord zijn. Videoclips, onwaarschijnlijke TV-vondsten, en andere cult-artefacten... Kortom, een verrassende smeltkroes die sober, gekruid en verteerbaar belooft te worden. Hoewel, we kunnen deze audiovisuele mix niet zonder conserveringsmiddelen of kunstmatige smaakstoffen garanderen. Sommige bobijnen zijn zelfs de vervaldatum ver voorbij. Maar maak je geen zorgen, ons vrijwilligersteam van fijnproevers heeft de grootste twijfelgevallen eruit gehaald. Alleen mensen die allergisch zijn voor bepaalde cinematografische specerijen wordt gevraagd niets te consumeren. Ofwel met een biertje in elke hand, kwestie van de films vlotjes binnen te gieten. Voor de anderen volstaat één pintje.

Kies een recept,
we zullen het luidkeels zingen in alle talen,
We zullen het je influisteren zonder falen,
We zullen het uitschreeuwen zonder dralen.
Jukebox recepten in de bokaal.
Want ons plezier is voor alles oraal.

(Breng je favoriete recepten mee, we lezen ze, beloofd!)

In de Bokaal aan de ingang van Nova

Opgericht door AXOSO (Atelier de Création Sonore et Sauvage) opereren onder de naam GAML zes Brusselaars die de inspiratie voor hun muziek halen uit de Indonesische gamelan. Behalve de voor onze contreien exotische klanken, ligt de bijzonderheid van GAML in de instrumenten: gebruikte potten en pannen. Het uitgebreide instrumentele kookgerei is het resultaat van jutten op de rommelmarkt van het Vossenplein. De kasserollen zijn zorgvuldig geselecteerd op hun melodisch potentieel en hun verwante klank met de traditionele Balinese en Javaanse bronzen percussie-instrumenten. Uit de dichotomie "muziek" en "kookpan" ontstaat de experimentele essentie van hun project. Vanaf de eerste maten transmuteren de "casserolgeluiden" naar cyclische melodieën die specifiek zijn voor de gamelan. Van een authentieke gong ageng (de grootste van de gongen), over de ritmes van de oude kookpotten en gedeukte blikken kommen tot ouderwetse geblutste geëmailleerde potten, betoveren ze hun publiek tot de trance volgt.... waar we elkaar weer ontmoeten voor een concert op Bali, Java of Sunda, tijdens een heilige ceremonie in een mysterieuze tempel vol eeuwenoude goden.

Als een huis clos, een afgesloten plaats buiten tijd en ruimte, vormt het restaurant in “The Cook the Thief his Wife and her Lover” het decor voor een orgie van wreedheid met een waaier aan verlokkingen voor zintuigen en geest. De bergen voedsel, de weelderige decors en de haarfijne mise-en-scene komen recht uit een 17e eeuws stilleven, met een beschuldigende vinger naar onze politiek van overproductie. De film is één groot superlatief: lange travellings langs eindeloos bedrijvige personages, hypnotiserende muziek van Michael Nyman, brede cinemascope-glorie alsof het tot leven gewekte Vlaamse meesters betreft, uitgebreide symboliek, en feestelijk en creatief gebruik van kleur. En dan hebben we het nog niet gehad over het vreselijke Franse accent van Richard Bohringer. Het lichaam wordt getoond in vol bedrijf: eten, drinken, kakken, neuken, boeren, kotsen, bloeden, huilen, zingen... De grandeur verwordt tot vulgariteit, barbarij, maar ook delicatesse, tot de apotheose volgt. In dit pompeuze barokke ballet wordt het keukenpersoneel vertolkt door echte koks om de messen zo authentiek mogelijk te laten klinken en zwaaien. Dit Greenaway- huzarenstukje wordt slechts zelden op groot scherm getoond. Een buitenkans dus, op 35 mm!

Paella was oorspronkelijk voedsel voor de armen en voor wie op zwart zaad zat (al zit dat er niet in). Het werd het toeristenmenu bij uitstek in de Costa del Sol. Nu eten de rijken het uit een bord met een vork. Met Eat The Rich op het scherm stellen we je back-to-basics paella voor. Onder de oksels van een vrouw, tussen de dijen van een minnaar, achter de nek van een echtgenoot, koken wij rijst voor een moordpaella! Tussen twee films door, wij zweren het, kan je onze zigeunerarmen druk bezig zien met snijden. En wie weet parfumeren drie druppels bloed het donkere bouillon van dit aardse gerecht met zijn zoete Mocarabische geur. We bereiden het bitter en korrelig, kruidig en warmhartig. Maar we dienen het je niet op. Als het vlees (van tarwe) is geflambeerd, de boon gebarsten en de peper gerookt, is het tijd om samen te gaan zitten, met de hele familie, de hele clan, de hele kliek rond de pan. En versmaad in ieder geval niet de "socarat" (zoek dat maar eens op!).

Het is al jaren dat we “Eat the rich” wilden vertonen, maar de kopieën van deze geweldige Engelse komedie zijn zeldzaam… Maar eindelijk is het gelukt! Volgens de maker is het een kruising tussen de Marx Brothers en Dallas. Het werd een trashy en subversief sprookje, oorspronkelijk gemaakt voor televisie met daarna niet meer dan een mini-carrière in de cinema ondanks een ongelofelijke cast: Shane MacGowan van de Pogues, Lemmy en de andere leden van Motörhead (die voor de titelsong zorgden), Hugh Cornwell van The Stranglers, Bill Wyman van The Rolling Stones, en Paul Mc Cartney… De figuur van Alex – gay en radicaal gekant tegen systeem – staat voor een burleske interpretatie van de klassenstrijd. Na zijn ontslag als ober in het restaurant Bastards, gaat Alex op pad en komt andere opstandelingen tegen waarmee hij een revolutionaire bende vormt. Samen gaan ze wraak nemen op de baas van Bastards door er de meest snobistische plek van Londen van te maken waar de rijkelui zich zonder het te weten storten op filet americain van mensenvlees. Come on baby, eat the rich!

Dank aan Cinémathèque de Toulouse voor de 35mm kopij.

Er waren eens drie doortrapte rovers, met lange mantels en hoge zwarte hoeden. Op een nacht bij helder maanlicht houden ze zich verborgen aan de rand van de weg. De eerste met een donderbus om de reizigers te misleiden, de tweede met een balg om peper in de neusgaten van paarden te blazen, de derde zwaaiend met een enorme rode bijl om de wielen van de postkoetsen kapot te slaan. Iedereen was bevreesd voor hen…Tot op de dag dat ze Tiffany tegenkomen. Een klein meisje op weg naar een vreselijk weeshuis.
De verfilming van dit sprookje van Tomi Ungerer uit 1961 kreeg de publieksprijs op het internationale animatiefilmfestival van Annecy in 2008. Het oorspronkelijk verhaal heeft het weinig over eten, maar de animatieversie corrigeert dat euvel met het personage van de directrice van het weeshuis, een suikerverslaafde snoepverkoopster. Deze verrijking van het oorspronkelijke scenario gebeurde samen met Tomi Ungerer, die nauw betrokken was bij deze film en ook zijn stem als verteller leende. Dit diepgaand en verkwikkend juweeltje is een must voor de kleintjes en voor de volwassenen die tijdens hun kindertijd werden in slaap gewiegd met de sprookjes van Tomi Ungerer. En voor wie het nog niet kent, mag zich gelukkig prijzen het te kunnen ontdekken op ons scherm!

Kuikengeel, Jonagoldrood of helder grasgroen. De kleuren spatten van het scherm in deze ode aan de voedingsmiddelenindustrie. De beelden zijn namelijk goed uitgewerkt tot op de millimeter. Allez, laten we het woord gebruiken: met chirurgische precisie. Op het traject van ei tot kip of van appelboom tot Round Up, Nikolaus Geyrhalter bespaart ons niets. “Our Daily Bread” confronteert ons direct met harteloze werkers in een massieve stroom van kuikens en met het ondraaglijke wachten van rundkwekers op zoek naar sperma. En dat is met opzet zo gedaan – zelden heeft het beeld zoveel moeite gehad een beetje menselijkheid te tonen. Deze film is een depressie-triggerende spelbreker die gemakkelijk de grote prijs van de tafeldiscussie wint: na deze film (die het festivalcircuit is rondgegaan) gezien te hebben, is het moeilijk de industrie te verdedigen. Jammer voor de agrobusinesslobby, want de fascinerende esthetiek van “Our Daily Bread” – koud maar kleurig – zou bij hen ten zeerste in de smaak zijn gevallen.