Moussem Cities : Damascus

De documentairemaakster Reem Al-Ghazzi hield tussen 2012 en 2014 een dagboek bij bestaande uit erg korte films die ze maakte op het moment dat een golf van aanhoudingen het land overspoelde en toen de aanhoudende bombardementen op steden en regio’s die aan de controle van het regime ontsnapten, begonnen. Syriërs ontvluchtten met duizenden het land, door het geweld, maar ook door het tekort aan water, stroom en voedsel. Haar ‘dagboeken’ getuigen van deze tragedie.

• Music Box, zonder dialogen, 1’, 2013
• Waiting For You, zonder dialogen, 2’, 2013
• Dewdrops, zonder dialogen, 1’, 2014
• Sound and Fury, zonder dialogen, 3’, 2013
• Fragile and Brittle, zonder dialogen, 2’, 2012
• One Year Ago – Tsunami of Freedom, 6’, 2013

Het collectief Peace Lens probeert sinds 2015 bij te dragen aan de wederopbouw van de Syrische visuele identiteit door middel van workshops rond documentaire film.
Tien regisseurs in de dop vertellen hoe het momenteel is om in Syrië een film te draaien. Het was onmogelijk om hun film op het einde van de workshop te draaien, dus werden ze zelf het thema van de film. Voor de camera vertellen ze over de dagelijkse obstakels en hun gestrande dromen. Ze kijken ons recht in de ogen om over hun wereld te vertellen. Het zijn blikken vol wanhoop, maar ook vol levens- en creatieve drang.

Ammar al-Beik is een autodidactische conceptueel kunstenaar die niet in een bepaalde categorie is onder te brengen. Hij woont momenteel in Berlijn en is een cinefiel in hart en nieren. Een groot deel van zijn werk is een hommage aan de cineasten en films die zijn fantasie en zijn visie op de wereld hebben gevormd, een hommage die ook tot doel heeft een spiegeleffect te creëren tussen de realiteit en de kunst, die voor hem een instrument is om grenzen te doorbreken en om intellectuele kritiek te leveren. Dat is wellicht het enige dat nog voor echte verandering kan zorgen in onze tijd. In "La Dolce Siria" gaat al-Beik een dialoog aan met Fellini om het barbaarse circus dat Syrië vandaag is geworden aan te klagen.

Zien met onze oren. Videomateriaal, clips, gezichten, klanken en geluiden vormen voor de kunstenaar het bewijs van de onmogelijkheid om licht te horen. Deze opeenvolging van stemmen en beelden die op ons verbrokkelde bestaan lijken, is niets anders dan een oproep tot vrijheid. Ammar al-Beik creëert een hallucinante metafoor voor het gebruik dat Syrische artiesten en intellectuelen maken van duistere codes en symbolen om de echte betekenis van hun werk onder de dictatuur te verbergen.

Montage van familievideo’s met een mannelijke commentaarstem die een poëtische monoloog uitspreekt op basis van meerdere teksten en woorden die de kunstenaar bijeensprokkelde. "identity: other" exploreert het thema van identiteit door middel van haar persoonlijke ervaringen bij het vastleggen van de breekbare momenten van een a priori onbeduidend leven. Anna Banout is plastisch kunstenaar en conceptueel videast, en woont en werkt in Berlijn.

‘In 1987 ging de eerste Syrische astronaut de ruimte in; 100 jaar later keert Syria 2087 terug naar de sterren.’ Terwijl de mensheid een expeditie naar de planeet Mars voorbereidt, begint Syrië aan het 7de jaar van het gewapende conflict dat aan honderdduizenden het leven kostte en het historisch erfgoed van het land vernietigt. Syria 2087 is opgevat als een werk op lange termijn en maakt deel uit van een project dat ijvert voor de bewaring van het Syrische erfgoed door middel van een reeks speciaal voor dit doel gecreëerde werken.

"The Boot" werd in 2013 gedraaid door het anonieme collectief Waw Al Wassel, op basis van amateurvideo’s die op YouTube gepost werden. Het is een montage van oorlogsbeelden op het moment dat die de beelden van de revolutie hebben verdrongen. Deze video die door duizenden werd bekeken, geeft onder het mom van een clip een portret van de absurditeit of zelfs het surrealisme van de oorlog en zijn symbolen.