Édouard Luntz – intro

“Les Coeurs verts”, tweede akte. We staan te keuvelen in de gang van Nova, en een toeschouwer fluistert ons in dat het moment is aangebroken om “Les Coeurs Verts” te vertonen. Onze toeschouwer heeft deze verdoken film nooit gezien, maar kijkt er halsreikend naar uit om hem bij ons te ontdekken. In jeans en zwarte jekker gehuld hangen de jonge nozems van Édouard Luntz eenzaam rond en zoeken elkaar op tussen de onmetelijke loodrechte gevels van hun woonwijk. Het is 1965 en dit is de eerste film ooit die opgenomen is in de Parijse banlieues. Allemaal goed en wel, maar “Édouard Wie?” horen we je vragen...
In 1966 won hij de Zilveren Beer – de prijs van de Kritiek op de Berlinale – met “Les Coeurs Verts”, en zijn twee volgende speelfilms werden in de officiële selectie van Cannes en Venetië opgenomen. Vanaf het begin scheerde Luntz hoge toppen met films die de brug maakten tussen het Italiaanse neorealisme en de Franse nouvelle vague met een onzichtbare generatie in de hoofdrol. Of hij nu jongeren volgt die het nut van de legerdienst in vraag stellen, een portret maakt van de Parijse sloppenwijken, werkt met jongeren uit sociale woonwijken, een romance in beeld brengt tussen een arme zwarte jongen en een blanke Braziliaanse aristocrate, een man volgt die op zoek is naar sociaal contact of een portret schetst van een onbekende streek, het is de marge en de rijkdom ervan waartoe Luntz wordt aangetrokken en die hij koestert.
De enorme versplintering van rechten en kopieën her en der over allerlei tussenpersonen (onder andere distributeurs) die niet bepaald welwillend zijn, zorgden ervoor dat deze filmografie nagenoeg ongezien gebleven is. De eerste keer dat we deze films wilden programmeren, tien jaar geleden, botsten we nog op een muur, ondanks ons enthousiasme. We konden helemaal niks vinden. Maar dankzij het zoekwerk van Julien Frey en Nadar, de tips van Thomas Luntz (zoon van), en de inspanningen en het aanstekelijke enthousiasme van zijn vroegere medewerkers Gérard Zimmermann en Monique Prim, kunnen we je met veel plezier het meest compleet mogelijke retrospectief van het werk van Édouard Luntz voorstellen. Een ongelooflijk karwei om weer een deel filmgeschiedenis bloot te leggen. Tenminste gedurende drie weken... Men zegge het voort!