Vampires Suck !

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: "Ganja and Hess" is een vergeten en miskend meesterwerk! Toen regisseur Bill Gunn in 1973 de opdracht kreeg een film te maken die even succesvol zou zijn dan ‘Blackula’ leverde hij met deze experimenteel gefilmde, psychedelische horrorallegorie over de botsing tussen christendom en Afrikaanse religies, liefde en seks, niet meteen wat de producenten in gedachten hadden. Ook al viel de film in de prijzen op het film festival van Cannes, hij zou in de jaren nadien enkel in een kortere en gehermonteerde versie te zien zijn. Pas decennia later, na Gunn’s dood, werd de film door het MoMa weer tot z’n volle glorie gerestaureerd.
Dr. Hess (Duane Jones uit “Night of the Living Dead”, hier met baard), een vermaard antropoloog van Afro-Amerikaanse komaf, reist af naar het moederland om zijn onderzoek af te ronden naar de Myrthia, een verdwenen Afrikaans volk dat bekend stond om zijn bloedrituelen. Aan zijn zijde bevindt zich de psychisch labiele assistent George, die de professor aanvalt met een Myrthiaanse ceremoniële dolk, met bizarre gevolgen.

Martin is een ongewone jongeman. Gehuld in het zwart springt hij uit de schaduw om zijn slachtoffers te ontdoen van het bloed waarmee hij zich voedt. Een vampier? Dat is niet zeker, ondanks de fantasieën van de religieuzen en de oude generatie die eind jaren zeventig (zei het verdeeld) nog steeds geloofden in demonen en bezetenheid. Met "Season of the Witch" moderniseerde George A. Romero, de specialist van horror films met een sociaal-metaforisch kantje, de mythe van de heks in het licht van het post-psychedelisme. Met "Martin" keert hij terug naar de klassieke archetypes en dus meer bepaald naar de mythe van de vampier en refereert hierbij naar de seriemoordenaars die op dat moment overal in de Verenigde Staten floreerden (de arrestatie van "son of Sam" speelde zich rond deze periode af). Romero ruilt de 19de eeuwse gotiek echter in voor een hedendaagse, kille en cynische benadering. Let ook op de cameo van de vorig jaar overleden Romero als een weinig sceptische priester die "The Exorcist" citeert.

In “Mr. Vampire” maken we kennis met de jiangshi, de Chinese ‘huppelende’ vampier. Idee hier is dat door rigor mortis de ledematen van de teruggekeerden zo stijf zijn dat ze zich enkel nog met kleine sprongetjes kunnen voortbewegen, hun armen wijd voor hen uitgestrekt houdend. Ook origineel: deze Qi –of levensessentie- zuigers kunnen gecontroleerd worden door magisch perkament met Taoïstische bezweringen op hun voorhoofd te plakken en als je je adem inhoudt wordt je voor hen onzichtbaar. Ook hebben ze niets tegen knoflook, plakkerige rijst daarentegen...
“Mr. Vampire” was een zodanig groot succes bij zijn release in Hongkong dat hij meteen tot een franchise leidde, waarvan regisseur Ricky Lau zelf vier vervolgen zou regisseren tussen 1986 en 1992. De film is een knotsgekke horror kungfu komedie die traditionele Chinese folklore mengt met slapstick en een waar festijn van griezelige spoken, vechtende monniken, magische wapens en vliegende hoofden!

Een oude antiquair ontdekt in de sokkel van een oud standbeeld dat een aartsengel afbeeld een mechanische spin. Het vreemde voorwerp, de Cronos, werd in 1535 gebouwd door een alchemist en zou het eeuwige leven verschaffen aan diegene die het in z’n bezit heeft. Al snel is de antiquair in de ban van de sinistere en verslavende kracht van het voorwerp, terwijl een oude miljardair en zijn handlanger (vaste del Toro medewerker Ron Perlman, hier heerlijk gestoord) hem op het spoor komen. De 28-jarige Guillermo del Toro (het Oscar genomineerde “The Shape of Water”) brak meteen internationaal door met dit langspeelfilm debuut dat al alle elementen bevat die zijn later werk zouden typeren. De film is een donker, visueel somptueus en beklemmend modern sprookje, en biedt bovendien een zeer originele variatie op de mythe van de vampier, die hier zijn oorsprong vindt in de alchemie.

Kathleen, studente filosofie in New York, wordt op een nacht het slachtoffer van een vreemde aanval. Een elegante jongedame pakt haar beet, trekt haar een donkere steeg in en bijt in haar nek. De dagen daarna merkt Kathleen dat ze een virus heeft opgelopen dat niet alleen haar lichaam, maar ook haar geest aantast. Ze moet vechten om een nieuwe, onbekende bloedzucht te bedwingen. Uiteindelijk geeft ze toe aan haar behoefte en zwerft de straten van New York door, op zoek naar slachtoffers. In "Vampyr" zijn roman uit 1921 koppelde auteur Hanns Heinz Ewers reeds vampirisme aan cynisme en onmenselijkheid, deze versie van Abel Ferrara is daar een perfecte update van. Gedraaid in twintig dagen te New York, reeds het decor van eerdere films zoals "MS.45", "The King of New York” of “Bad Lieutenant”, bevat de film alle ingrediënten van de cultregisseur: geweld, religieuze iconografieën en een fascinatie voor beschadigde en zelfdestructieve personages.

Een module ‘Vampires Suck!’ zou niet volledig kunnen zijn zonder een film van onze goede vriend Jess Franco. De keuze die we uit zijn oeuvre hadden is dan ook enorm rijk. Toch leek deze “La Comtesse aux seins nus” ons vanzelfsprekend. Het is niet alleen de eerste hoofdrol voor Franco’s muse, Lina Romay, die hem vergezelde toen hij bij ons te gast was in 2010. De film draagt ook een stuk geschiedenis van Cinema Nova in zich mee omdat een groot geschilderd bord, dat een scène uit de film herneemt, al jaren aan de ingang van ons balkon hangt. Romay vertolkt een bi-seksuele, sadistische vampier-gravin die haar slachtoffers via hun geslachtsorganen uitzuigt! (Vampires suck, dus) Gedrenkt in een hypnagogische sfeer, is deze Belgische coproductie één van Franco’s meest transgressieve films. Uitgebracht onder een verbijsterende hoeveelheid titels en versies, waaronder “Erotikill”, “Jacula”, “Les Avaleuses” of “Sicarius - The Midnight Party”, vertonen wij hier de erotische en ongeknipte Franstalige versie!