Offscreenings

Een jaarlijkse jachtpartij tussen drie mannen wordt bemoeilijkt wanneer één van hen zijn maîtresse meeneemt en het meisje, een seksbom van formaat, het hoofd op hol brengt van één van de andere leden van het gezelschap. Tegen alle verwachtingen in, kan ze na een dramatische episode niet rekenen op de steun van haar geliefde, maar zweren de mannen tegen haar samen en maken ze haar het doelwit van hun jacht. Maar het slachtoffer toont zich een stuk weerbaarder dan gedacht en laat zich niet zomaar klein krijgen. “Revenge” een hommage noemen aan de notoire rape-and-revenge thrillers uit het verleden (“I Spit On Your Grave”) is één manier om het werk van regisseuse Coralie Forgeat te benaderen, maar daarmee is niet alles gezegd. Los van haar revisionistische insteek, focust ze zich vooral op het indrukwekkende doorzettingsvermogen van haar heldin, die net zoals een personage uit een film van Nicolas Winding Refn koelbloedig blijft gaan voor wat ze wil – overleven. De imposante en desolate woestijnsetting (prachtig in beeld gebracht door cinematograaf Robrecht Heyvaert), tesamen met de vastberadenheid van de karakters, maken van het geheel een bijna spirituele queeste naar vergelding.

Los Angeles in de nabije toekomst: een aardbeving verwoest de stad, inclusief de lokale kerncentrale. Of was het een chemische fabriek? Een etterende herpes verovert de lichamen. Harige golems zitten ineengezakt voor de televisie. Een geek in een korte short en met een boekentas gaat op zoek naar de uitgang van de anus. George Clinton speelt een voodoo chirurg. En een opblaasbare pop is de receptioniste. Dit alles komt samen in deze onwaarschijnlijke visuele extase vol chromakey, weerzinwekkende makeup en dolle copro filie. Voor zijn eerste cinematogra fische probeersel schotelt electro-rapper Flying Lotus ons verontrustende horror(s) voor. Hij recycleert gedeeltelijk een Takashi Miike-achtige energie en importeert dit naar eigen zeggen in de Afro-American exploitation film. Is "Kuso" eigenlijk wel een film? Dit is niet zeker. Maar een onvergetelijke visuele ervaring is het zeker. Instant cult.

Hoe geef je een nieuwe draai aan de spoken film? In "A Ghost Story" stelt David Lowery ons een terugkeer naar de basis voor: een wit laken met daarin twee gaten. Het personage van Casey Affleck sterft tijdens een auto-ongeval. Met wit linnen over zijn hoofd herrijst hij in het mortuarium. Hij is vrij om te gaan waar hij wil, maar stervelingen de stuipen op het lijf jagen interesseert hem niet. Hij verlangt enkel terug te keren naar zijn vroegere woning om er bij zijn geliefde (Rooney Mara) te zijn. Zij kan hem echter niet zien, waardoor hij voortdurend geconfronteerd wordt met zijn onmacht ten opzichte van haar verdriet. Wanneer de vrouw er na verloop van tijd in slaagt om haar leven op een andere plaats te hervatten, blijft het spook in huis achter en ziet er tientallen andere levens de revue passeren.
"A Ghost Story" is een delicate meditatie over rouw en tijd. De low-budget regie doet denken aan het oeuvre van Terrence Malick en werd bekroond op de festivals Fantasia, Sitges en Deauville.

In een heidens dorp in Estland waar weerwolven, de pest en geesten rondzwerven, is het grootste probleem van de dorpelingen hoe ze de koude, donkere winter moeten overleven. En daarvoor is niets taboe. Mensen stelen van elkaar, van hun Duitse kasteelheren en, als ze de kans ertoe krijgen, zelf van geesten of de duivel. Om hen hierbij te helpen beroepen de dorpelingen zich op Kratts, mysterieuze wezens gemaakt van hout en metaal, die tot alles bereid zijn voor hun meesters. Te midden van deze chaos wordt een jong boerenmeisje hopeloos verliefd op een dorpsjongen. “November”, gebaseerd op de Estse bestseller “Rehepapp” van Andrus Kivirähk, dompelt ons onder in een bevreemdende magisch-realistische sfeer zoals enkel Oost-Europese films dat kunnen. Gefilmd in een prachtig zwart/wit en zich inspirerend op zowel Estse folklore als Europese christelijke mythologie levert regisseur Rainer Sarnet ons een film die tegelijkertijd poëtisch, beangstigend en grappig is. Estlands inzending voor de Oscars.

In 1858 trekt gerespecteerd Frans advocaat Antoine de Tounens de jungle van Patagonië in om er zijn eigen Mapuche staat op te richten en er koning van te worden. Terugblikkend op deze vergeten episode van de Chileense geschiedenis levert Niles Atallah ons een dromerig filmisch avontuur met fantastische accenten dat op verassende wijze het geheugen verkent. Zelfs al zijn de feiten van dit verhaal authentiek, de details ervan blijven vaag en onsamenhangend. De tegenstrijdigheden in zowel de verschillende versies op een bepaalde gebeurtenis als het moeilijk te achterhalen karakter van de Franse advocaat verhinderen een historische waarheid te achterhalen. Het is juist die schemerzone tussen feit en fictie die Atallah, van wie we u in 2010 het met zijn kompanen Cristóbal León en Joaquín Cociña gedraaide “Lucía, Luis y el Lobo” presenteerden, inspireert. Zijn film is niet alleen echt historisch onderzoekswerk, maar biedt ons tevens een unieke en radicale esthetische ervaring.

S. Craig Zahler ("Bone Tomawhawk") behandelt zijn genres met respect, humor en extreem geweld, hierbij gebruik makend van een uiterst persoonlijk tempo en gevoel voor stijl. In "Brawl in Cell Block 99" maken we kennis met een opvliegende Vince Vaughn, een Amerikaan die ondanks zijn huwelijk met Jennifer Carpenter op het slechte pad is beland en zijn geld verdient met rommelige drugshandel. Het eerste deel van het verhaal neemt zijn tijd voor het uitwerken van dit personage – een soort 80s Bruce Willis in het kwadraat die zich uitdrukt via sarcastische one-liners.
Maar de eigenlijke biotoop van deze film is de gevangenis. De ene is realistisch en is de werkplaats van gevangenisbewaker Mustafa Shakir (de briljante Big Mike uit "The Deuce"); de andere is eenabsolute fantasie waar Don Johnson zich in zijn element voelt. De kers op de taart is een onberispelijke Udo Kier.
P.S. Zahlers volgende film, "Dragged Across Concrete", is momenteel in postproductie en mag Mel Gibson bij de cast rekenen.

Het regisseursduo Justin Benson en Aaron Moorhead, enkele jaren geleden verantwoordelijk voor de opgemerkte monsterfilm “Spring”, nemen zelf de hoofdrollen voor hun rekening in dit verhaal van twee broers die terugkeren naar de sekte waar ze opgroeiden en jaren geleden uit ontsnapten. Aanvankelijk worden ze warm en vergevensgezind ontvangen door de overblijvende sekteleden wiens levensstijl hen abnormaal jong schijnt te houden, maar al snel merkt de oudste broer dat er iets niet pluis is. Mogelijk zijn er bovennatuurlijke krachten aan het werk. Met deze ambitieuze derde film bevestigen Justin Benson en Aaron Moorhead hun reputatie als vindingrijke onafhankelijke Amerikaanse regisseurs die het maximum uit een microbudget weten te halen. De film loopt over van originaliteit en is een complex, heerlijk Lovecraftiaans mysterie dat maar geleidelijk aan zijn geheimen prijsgeeft. Unheimliche sci-fi en een soort mumblecore versie van een aflevering van “The Twilight Zone”.

Omgeven door het oerwoud en de oceaan ziet het hotel eruit als een toeristisch walhalla met de allures van een koloniaal paleis. Het onthaal is er warm en gecontroleerd, het eten ideaal (het soort dat je terugvindt in alle resorts) en de activiteiten spannend (het zingen van volksliederen, aerobics voor groot en klein). En dan komt Mike aan. Deze statige man die zich tussen twee leeftijden bevindt, markeert onmiddellijk zijn territorium dankzij zijn magnetische aanwezigheid. Vreedzaam wandelt hij doorheen het vakantieverblijf. Hij ontmoet een pratende inktvis met wie hij ideeën uitwisselt over het leven en de dood en peuzelt alles op wat het buffet hem te bieden heeft. Of verorbert hij eigenlijk het heelal?
De Canadees-Cubaanse coproductie "All You Can Eat Buddha" is een van de meest verrassende films uit de selectie. Achter de beeldenstormende reïncarnatie van een bloemenhemd-dragende Buddha verbergt zich een beheerste en bittere film die het gemeenschappelijk verlangen om het hoofd te ledigen linkt aan de catastrofale hunkering naar existentiële leegte.

Een afgelegen bergstreek in 15de eeuws Oostenrijk. In verschillende hoofdstukken en seizoenen volgen we het levensverhaal van Albrun. Nadat haar van hekserij beschuldigde moeder sterft, blijft Albrun verweesd achter. Decennia later leeft ze als paria in een kleine schuur aan de rand van het bos, gepest en verstoten door haar dorpsgenoten. Getraumatiseerd en eenzaam hoort ze in het diepst van de nacht de stem van haar moeder die haar roept. Wanneer Albrun moeder wordt van een vaderloos kind dreigt de geschiedenis zich te herhalen. “Hagazussa – A Heathen’s Curse” is sfeervolle folk-horror die op geslaagde wijze een continu gevoel van angst combineert met een hypnotiserende gotische visuele stijl. Met zijn opmerkelijk debuut zorgt regisseur Lukas Feigelfeld, die de film als zijn afstudeerproject draaide, voor een beklemmende kijkervaring die naar de abstracte en lyrische benadering van Tarkovski refereert. Een afdaling in de donkerste periode van een tijdperk dat de moderne mens al lang vergeten is.

Issei Sagawa werd in 1981 in Parijs gearresteerd voor de moord op een studente die hij gedeeltelijk opat. Na een verblijf van twee jaar in een Franse kliniek mocht hij terug naar Japan. Daar schreef hij een boek over zijn daad, tekende er een manga over en trad op in kookprogramma’s en pornofilms. De filmende antropologen Véréna Paravel en Lucien Castaing-Taylor (het immersieve “Leviathan”) schetsen een confronterend en verontrustend portret van Sagawa die nu, na een beroerte gedeeltelijk verlamd, samenleeft met zijn broer. Die laatste houdt er zo zijn eigen extreme seksuele behoeften op na. In extreme close-ups – tot in de poriën – wordt de hechte band tussen beiden broers in beeld gebracht en trachten de makers de beweegredenen achter Sagawa’s kannibalisme te begrijpen. Het contrast tussen zijn gruwelijke daden en de hulpeloze staat waarin hij nu verkeert is groot. En wat te denken van de voorliefde voor knuffelbeesten die de broers koesteren? Een beklemmende film die niet voor iedereen even draaglijk zal zijn.

Vorig jaar schotelden we jullie de gekke, Finse moordpartij van "Samouraï Rauni" voor. Dit jaar keren we terug naar het binnenland van Finland in het gezelschap van een andere moordenaar: Veijo, een man die op de zwarte markt dieren laat inslapen. Omdat hij minder duur is dan de dierenklinieken heeft hij hiervan zijn job kunnen maken. Hij verlost de dieren uit hun lijden, maar niet zonder de baasjes eerst op hun zwakheden te wijzen of door ze aan hetzelfde denigrerende gedrag te onderwerpen waarmee ze hun huisdieren hebben behandeld. Op een dag krijgt Veijo het niet over zijn hart een hond te doden en adopteert het dier zonder medeweten van zijn baasje - een beslissing die hem duur zal komen te staan.
"Euthanizer" werd gemaakt in de stijl van een grungy jaren zeventig B-film en is een sociale satire met respect voor dieren, het leven op het platteland en de dood.

Keiharde afdaling in de hel van één van Thailands meest beruchte gevangenissen (waar de film ook echt werd opgenomen): Klong Prem Prison. Gebaseerd op de gelijknamige memoires en bestseller van Billy Moore, die als jonge drugsverslaafde bokser tussen de muren van de gevangenis niet alleen moest vechten voor zijn leven maar het ook moest opnemen tegen zijn innerlijke demonen. Regisseur Jean-Stéphane Sauvaire (“Johnny Mad Dog”) zit zijn hoofdpersonage (de indrukwekkende jonge Britse acteur Joe Cole) dicht op de huid en toont op comprisloze wijze hoe deze aan zijn menselijkheid probeert vast te houden in een omgeving waar je best alle gevoelens laat varen indien je wilt overleven. Luidruchtig en meedogenloos raast de film over je heen. De golven van ultragewelddadige beelden die constant op je inbeuken zorgen voor een fysieke ervaring. Een film waar u een paar blauwe plekken aan zal overhouden!

Een Duitse zwerver gaat op zoek naar werk op het veld en komt terecht in een vreemde gemeenschap in Luxemburg. Noch afgewezen noch aanvaard wordt dit zwijgzame personage geconfronteerd met de harde morele wetten van het dorp, het vreemde karakter van zijn minnares, zijn eigen verleden dat hij tracht te ontvluchten en te verbergen en de duistere geheimen van de hem omringende gemeenschap. Een van deze geheimen betreft de verdwijning van een man die zijn huis achterliet en die vreemde verhoudingen met de lokale vrouwen zou hebben gehad.
Gutland", een Belgische coproductie en de eerste langspeel film van Govinda van Maele, duikt met een mengeling van realisme en duistere fantastiek in een doolhof van sociale angsten en symbolisch geweld, van erotische fantasieën en dodelijke mysteries. Een deskundige productie die met intelligentie onze streken filmt en er de spanning en het mysterie van een hedendaagse thriller aan toevoegt.

Kiya is een roekeloze jonge vrouw die door de straten van de stad slentert om willekeurige vreemden lastig te vallen en hun reacties met haar digitale camera te filmen. Ze is op zoek naar een vorm van ‘echt’ menselijk contact in een digitaal tijdperk waar ze zich niet op haar plaats voelt. Na het uploaden van een video op haar videokanaal waarin ze een supermarkt berooft, krijgt Kiya er een heleboel volgers bij. Als reactie op de brutale provocaties van één van hen besluit Kiya een zielige hoteleigenaar (Larry Fessenden, tevens regisseur van “Habit”, tijdens Offscreen te zien in CINEMATEK) te kidnappen en te martelen. “Like Me”, een hallucinatoire, in neonkleuren gedrenkte koortsdroom, is het langspeeldebuut van regisseur Robert Mockler die hier een uiterst gestileerd visitekaartje afgeeft. Tegenover Fessenden, als de jonge Kiya, ontdekken we een indrukwekkende Addison Timlin.

De kakkerlak is te laat, de parasiet slaapt en Mevrouw Larve is meer met haar breiwerk begaan dan met de instructies van de regisseur. Het zijn slechts enkele problemen waarmee een amateurgezelschap te maken krijgt bij het op de planken brengen van "Pictures from the Insects’Life", het misantropische stuk van de gebroeders Capec waarin insecten menselijk gedrag zoals egoïsme, gulzigheid en jaloezie uitbeelden.
"Insects" markeert niet enkel de sluiting van het festival maar ook het einde van de carrière van een van ’s werelds belangrijkste animatiegrootmeesters: de Tsjechische Jan Svankmajer ("Alice", "Surviving Life", "Faust" en "Sileni"). Naast de adaptatie van het toneelstuk regisseert Svankmajer zijn eigen creatieve procedures, een gebaar dat je kan vergelijken met een goochelaar die zijn geheimen onthult of, om het nederig uit te drukken, een overdracht van kennis. Sinds zijn ontstaan heeft Cinema Nova alle films van Svankmajer uitgebracht. Het is dus een eer om zijn allerlaatste creatie in 35mm aan jullie te kunnen voorstellen.