Let the Corpses Tan

Het is 11 uur in de voormiddag. Een zomerdag aan de Middellandse Zeekust, laf en heet. De zee is azuurblauw, de zon een koperen ploert. Een kunstenares en haar mannelijke alter ego – allebei lijdend aan een gebrek aan inspiratie- zijn naar een verlaten dorpje getrokken, geïsoleerd van de bewoonde wereld. Het lijkt Rhino en zijn bende de perfecte schuilplaats om even onder te duiken met 250 kilo vers gestolen goud. Helaas hebben ze niet gerekend op enkele ongenode gasten die hun plan danig verstoren. Het paradijselijke oord, eerder nog het toneel voor orgies en wilde happenings, wordt op een paar uur tijd getransformeerd tot een meedogenloos en hallucinant slagveld.

Na "Amer" en "L’étrange couleur des larmes de ton corps" realiseren Hélène Cattet en Bruno Forzani (H&B) met hun derde langspeelfilm een lang gekoesterde droom: de verfilming van de gelijknamige roman (uitgegeven door Gallimard in 1971) van Jean-Patrick Manchette en Jean-Pierre Bastid, twee auteurs met anarchistische inslag. Deze detectiveroman, die bulkt van de cinematografische invloeden, en waarin het verhaal in realtime verteld wordt, vormt de gedroomde grondstof voor het regisseurskoppel dat gekend staat voor hun zorgvuldige werk, hun voorliefde voor genrefilms en hun geflipte DIY-aanpak van het filmen. Ook dit keer stellen ze niet teleur: letterlijk elk beeld in "Laissez bronzer les cadavres" is een lust voor het oog. De film, gedraaid in S16mm, is een festijn van cinematografische ideeën en stijlfiguren, wild bewegend tussen spaghettiwestern en giallo (Italiaanse horrorthrillers), waarin elk element in het decor (een verlaten dorpje in het dorre landschap van de Corsicaanse kust) en de minste oogbeweging van de personages (Elina Löwensohn, de ster in de films van Hal Hartley; Stéphane Ferrara, een ex-bokser die in "Détective" van Godard verscheen en in verschillende politiefilms aan de zijde van Jean-Paul Belmondo gespeeld heeft; en Bernie Bonvoisin, zanger van de hardrockband Trust, maar ook acteur en regisseur) een element wordt in de caleidoscoop van deze psychedelische nachtmerrie. Een absolute must om op het grote scherm te zien!

We schrijven zomer 1970. De zon priemt genadeloos neer op het Provençaalse gehucht ergens hoog in de Cevennen, niet ver van Pont-Saint-Esprit, het plaatsje waar 20 jaar eerder een deel van de bevolking elkaar in een moorddadige vlaag van waanzin doodde onder invloed van lsd uitgedeeld door de CIA of onder invloed van met moederkoorn besmet graan, afhankelijk van wie je gelooft.
Twee jonge mensen zitten buiten in de volle hitte aan een grote houten tafel te typen op een Hermes. Er is geen stromend water in het dorp – water moet je in een lager gelegen put gaan halen, maar het is eenvoudiger (en stimulerender) om tussen twee Gauloises door een paar flesjes bier te drinken.
Ze zijn beiden rond de twintig en ze hebben een plan.
Ze gaan de wereld veroveren met hun boeken. De roman die ze nu aan het schrijven zijn, "Les cadavres bronzent avec indifférence", is energiek en wild, soms chaotisch en soms zeer precies. Het moet een Série noire worden, en een goede! Samen met twee of drie andere romans zal het ook, zonder dat iemand het ziet aankomen, de basis vormen voor de hoogtij van een nieuw Frans detectivegenre.
Vijfenveertig jaar later straalt de film van Hélène Cattet en Bruno Forzani dezelfde gedementeerde energie, dezelfde maniakale precisie, dezelfde overvloed aan uitgelaten van de pot gerukte ideeën uit.

Het is een geweldig en opwindend zicht om dit bizarre duo hun eigenzinnige postmoderne stijl, die zich eerder uitte in hun kortfilms en in "Amer" en "L’étrange couleur…" te zien toepassen op een roman geschreven door Manchette en Bastid tijdens het toppunt van de Europese western. "Cadavres" is immers bovenal een western vertaald in detectivestijl, een verhaal van een roversbende die zich schuil houdt in een poststation waar ze de inzittenden van de postkoets gijzelen en vechten tegen een moedige sheriff. Een Budd Boetticher geïnterpreteerd door Randolph Scott, zeg maar.

Cattet & Forzani, grote liefhebbers van Italiaanse genrefilms, vonden in dit verhaal de inspiratie die ze nodig hadden om hun passie, hun invloeden en hun stoutmoedigheid op bot te vieren.

Eerdere verfilmingen van de romans van mijn vader waren banaal en conventioneel, gezichtsloze politiefilms die eender wanneer gemaakt hadden kunnen worden. Het is precies daarom dat ik zo enthousiast ben over deze bewerking van het duo Manchette-Bastid, die met hun volstrekt originele visie op cinematografie spelen met conventies en zo een ongeziene zintuiglijke ervaring creëren.

Mijn vader was zelf altijd een Einzelgänger, een anomalie in het Franstalige literaire en cinematografische landschap. Hij had zich niets liever kunnen wensen dan dat zijn boeken overleven dankzij het enthousiasme dat ze genereren in briljante jonge filmmakers.

Doug Headline