Oh boy!

Deze zomer is Georges onverwacht gestorven...
Als je soms in Nova komt dan ben je hem zeker al eens tegen het (imposante) lijf gelopen wanneer hij tickets verkocht. In de schemering van de gang, bij het schijnsel van een lampje, wachtte hij je op met zijn bril op het puntje van zijn neus, en een sudoku in de hand. Nog voor je aan de kassa was, had hij al een grapje voor je klaar, een boutade, een maffe woordspeling of een soms net niet ongepaste opmerking, monkelend in zijn baard. Of misschien ben je hem tegengekomen in de bar waar hij, met zijn pretogen, hoog op een barkruk gezeten met een Cecemel in de hand, de een of andere anekdote over Nova of over zijn eigen leven uit de mouw schudde, of een teder verhaaltje vertelde over het roodborstje in zijn moestuin, waarop jullie ongetwijfeld glazen klonken...
Georges was al van in het prille begin bij Nova, nog voor de plek openging. Samen met zijn kinderen stak hij de handen uit de mouwen bij de verbouwingswerken. In totaal 20 jaar lang maakte hij hoogten en laagten mee in Nova, net zoals in zijn eigen leven. Al die tijd gaf hij mee kleur aan de plek met zijn aanwezigheid en zijn tegelijk warme en barse basstem. Deze zomer hebben we onze opa verloren, een brombeer met een hart van goud, een vrijwilliger uit de duizend die heel wat nieuwelingen wegwijs maakte, een dierbare vriend en werkmakker...
Je mankeert ons, Georges!