Karim Ouelhaj

Enkele maanden geleden ontdekt in Nova voor een eenmalige projectie, verdient het derde luik van de stedelijke trilogie van Karim Ouelhaj meer visibiliteit. De film begint als een documentaire over het leven van junkies, om daarna op verrassende wijze te evolueren en in vol surrealisme te eindigen. Een galerij personages, slachtoffers, verraders of geesten (zoals een kleine gemaskeerde wegloopster) passeren de revue, en de kijker zwerft door de kronkelige straten van Luik, gefilmd vanuit elke hoek in een zeer ambitieuze fotografie. Ondanks een destructieve of overleversfilosofie die doet denken aan de visie van Abel Ferrara, behoudt de film tot op het einde een zacht humanisme. Wat ook de moraal van de film moge zijn, de meest veelzijdige gevoelens komen aan bod: angst, routine, verlangen, frustratie, verslaving, fantasmes... Begeleid door een punchy en strakke soundtrack, bereikt "Une réalité par seconde" de hoogte van films die je altijd zullen bijblijven.

"Parabola" is een hard beeld van de onuitputtelijkheid van menselijk geweld doorheen het portret van een vrouw wiens keuzes en ontmoetingen geleid hebben tot prostitutie om een man te onderhouden die zowel een parasiet als een vloek is. De enige momenten van verademing vindt ze in haar vriendschap met twee vrouwen, wat haar doet inzien dat ze haar situatie wil veranderen. Op basis van zijn ervaringen, ontmoetingen en getuigenissen die hij optekende om zijn scenario te schrijven, bouwt Ouehlaj een omgekeerd verhaal op, met veel getuigenissen voor de camera en lange sequenties met een handcamera, die het realisme nog meer accentueren. Maar de eclatante vorm van de film, de verknipte sequenties, de gestiliseerde zijstappen, het cinematografisch lef maken van deze film een werk dat het miserabelisme overstijgt en het politieke discours tot op het bot afkluift. Geschreven in drie weken en haastig gefilmd in de straten van Luik, werd het een eerste langspeelfilm, tegelijk brutaal en frontaal, fascinerend en razend.

Drugs zijn als een aap op je rug (een uitdrukking die werd gebruikt door de drugsadepten van de beat generation), wanneer het dier iemands schouder verlaat is het moeilijk om hem van je af te houden.
Dit is het tweede luik van een dramatrilogie dat zich afspeelt in Luik en focust op de problemen van twee jonge vrouwen. De ene is een toxicomane die probeert het drugsmilieu te verlaten, de andere maakt brutaal komaf met een kwellende relatie. Hun ontmoeting veroorzaakt een fusie van hun respectievelijke malaise. De apen wisselen van schouder en zoeken eten bij de ene of de andere. Deze fictie is bitter en moeilijk te plaatsen, maar oordeelt niet over de personages, en analyseert heroïneverslaving zonder er moraliserend over te doen. Karim Ouelhaj heeft de gave om in zijn scenario’s het maatschappelijk failliet, de ondergang in een stedelijk, donker en wreed milieu te capteren. Een beeld van de realiteit dat zelden van zo dichtbij in cinema vertoond is.