João Vladimiro

Een jongen zit op een rots en lijkt te aarzelen of hij zou duiken. Hij heeft niet echt schrik. Of toch een beetje, misschien. Zo verdoet hij zijn tijd. Dan duiken we samen met hem in een film die ons uitnodigt op een reis. Een reis die tot het uiterste gaat, in het gezelschap van Schubert, traditionele, experimentele en hedendaagse muziek, of gewoon omgevingsgeluiden van het verheerlijkte platteland.
"Lacrau" is een warmhartige film die experimenteert, die evenzeer documenteert als ronddwaalt. Lacrau is een jeugdige film. Vrolijke bespiegelingen waarin eenvoudige dingen tegenover elkaar geplaatst worden, zoals de stad en het platteland, zonder te doen alsof het over iets anders gaat. Je kan er gemakkelijk verwijzingen naar Chris Marker of naar Paradjanov in zien, zonder in de val van doorgewinterde cinefiel of oplettende festivalganger te trappen. Uit deze jeugdigheid komt een blik tevoorschijn die het moet hebben van gratie en verfijning, net als een spijbelaar die zich verveelt in de lessen en toch goede punten behaalt, ervoor kiest om te doen waar hij zin in heeft. Lacrau staat voor een organische benadering die zich vertaalt in het gebruik van 16mm-pellicule, in een fijnzinnige relatie tot licht, geluid, beweging. Een op en top Portugese film van zijn tijd, die met lichtheid, poëzie en pertinentie het noorden van Portugal en zijn levendige ruraliteit oproept. Niet voor niets ging de film op Doclisboa editie 2013 met een prijs aan de haal.
Geen twijfel dat deze lumineuze en koppige film in staat is om de grijze dufheid van de Brusselse winter te verdrijven!