Offscreenings

Op een geïsoleerd eiland leven enkel vrouwen en kleine jongens. Elke vrouw heeft een jongen onder haar hoede in een kille maternale relatie. Tijdens een zwempartij meent de tienjarige Nicolas het lijk te zien van een jongen op de zeebodem. Wanneer hij dat aan zijn moeder vertelt, reageert ze afwijzend en zelfs agressief. Hij gaat zelf op onderzoek. De antwoorden op zijn vragen leggen een huiveringwekkende symbiose bloot tussen de eilandbewoners... De bodyhorror van David Cronenberg krijgt een verontrustend Lovecraftiaans accent in deze elegante, nachtmerrieachtige fantasie vol enigmatische symboliek. Lucile Hadzihalilovic vindt poëzie in het groteske – adembenemend mooi in beeld gebracht door het Belgische camerawonder Manuel Dacosse (o.a. “L’Etrange Couleur des Larmes de ton Corps”).

De 77-jarige Jerzy Skolimowski (“Deep End”, “The Shout”, “Essential Killing”) geeft blijk van een benijdenswaardige jeugdige energie in deze elegante en strak-gemonteerde thriller. De actie vindt plaats in de elf minuten van de titel, wanneer verschillende levens elkaar kruisen. Een mooie actrice zit voor een interview alleen met een louche regisseur in zijn luxueuze hotelkamer. Haar jaloerse echtgenoot ijsbeert ondertussen in de gang van het hotel. Een coked-up drugkoerier bevoorraadt zijn klanten en vindt tijd om met sommige naar bed te gaan. Een pedofiele ex-gedetineerde is aan de slag als hotdogverkoper. Een team ambulanciers moet vechten om een gebouw binnen te raken, voorbij een agressieve skinhead. Een verveeld koppel kijkt in bed naar porno op televisie. Stadsbewoners wiens levens op elf minuten tijd helemaal veranderen.

Guy Maddin werd lang de Canadese David Lynch genoemd. Gemakshalve is die titel blijven plakken, maar ondertussen klinkt het haast oneerbiedig voor dit visuele genie en het persoonlijke filmische universum dat hij de voorbije drie decennia creëerde. Een fascinatie voor de transitieperiode tussen stille en geluidsfilm van eind jaren 1920 levert hypnotische, cryptische films op vol transgressieve seksualiteit, als perverse liefdesbrieven aan deze vroege periode van cinema. Ontdek de filmmaker en zijn onnavolgbare, surreële en zelfbewust anachronistische stijl via setbeelden en interviews met o.a. Isabella Rossellini, Kenneth Anger, John Waters, de Quay broers en Udo Kier. Op het afgelopen filmfestival van Venetië won de Franse maker Yves Montmayeur hiermee de prijs voor beste documentaire.

Guy Maddin levert vier jaar na “Keyhole” een cinematografische grand cru af. In het complex geconstrueerde “The Forbidden Room” klutst hij niet enkel een dozijn verhaallijnen door elkaar, hij hanteert ook voor elk een uitgesproken verschillende visuele stijl. Gooi dus alle verwachtingen op een samenhangende vertelling overboord, om dan aangenaam verloren te lopen in Maddins fantastische wereld. Een wereld die steeds verandert terwijl fragmenten zich op fragmenten stapelen, krullend en kronkelend door elkaar als pellicule die van de spoel rolt. Een cinefiele koortsdroom waarin bonte kleuren en verweerde celluloid haasje over spelen met visuele inventiviteit en pure slapstick. Een absoluut genot om als toeschouwer mee te kolken in deze multi-narratieve wervelwind van hallucinante extravaganza.

De Amerikaanse avant-garde muzikante Laurie Anderson (die in de vroege jaren 80 een verrassende wereldhit scoorde met “O Superman”) maakt een portret van haar overleden terriër Lolabelle. Ze haalt herinneringen op aan de artistiek getalenteerde hond die piano speelde, schilderde en boetseerde. Maar geleidelijk en ongeforceerd neemt Anderson ons mee op een spirituele tocht, en volgen we haar zoete stem wanneer die, als een gemoedelijk stromend beekje, ons doorheen haar overpeinzingen leidt. Over de huidige Orwelliaanse post 9/11 samenleving, haar problematische jeugd, sterfelijkheid, het Tibetaanse boeddhisme, om dan stil te staan bij het overlijden van haar levenspartner Lou Reed. Een meditatieve ervaring vol impressionistische beelden – afwisselend grappig, hartverwarmend, ontroerend en diepzinnig.

De grappige tv-serie “Message à Caractère Informatif” is bij Franstaligen een absoluut cultfenomeen. De twee makers, Nicolas Charlet en Bruno Lavaine, voorzagen in die Canal+ productie diverse film- en televisiefragmenten van hilarische nasynchronisatie. Vijftien jaar later zijn deze komische talenten er opnieuw. Stukjes uit de Italiaanse miskleun “La Bestia nello Spazio” en de Z-grade trash van “Samurai Cop” zorgen voor een idioot verhaaltje: een groepje astronauten kijkt machteloos toe vanuit een ruimteschip hoe een pandemie de volledige wereldbevolking in seksbeluste gekken verandert. Voor de overige clips zitten we met een kriebelende neus in de genereus behaarde jaren zeventig, want Charlet en Lavaine maakten er een bijzonder geestige, pikante clipshow van, vol fragmenten uit oude pornofilms!

Hoog in de lucht hangt een gigantisch ruimtetuig dat zo het desolate Afrikaanse landschap domineert na een nucleaire apocalyps. De gebochelde dwerg Candy leeft met zijn vriendin Birdy in een vervallen bowlingcenter. In een door rommel bezaaide Tarkovski-eske zone zoekt hij overdag naar een gouden ticket waarmee hij toegang hoopt te krijgen tot het ruimteschip. Begeleid door broze maar onheilspellende muziek, brengen de mooi gefotografeerde weidse panorama’s je in deze unieke afrofuturistische SF-film via Nazi’s, Ninja Turtles en Michael Jackson naar een bevreemdende contemplatie van Afrikaans spiritualisme, Westerse wegwerpcultuur en mondiale ongelijkheid. Het bizarre liefdesverhaal wordt gelinkt aan politiek geladen surrealisme en voert je mee naar een zelden bezochte plek: post-apocalyptisch Ethiopië.

Of de onverwachte – maar heel “Offscreense” – kruising tussen een western van Monte Hellman en een kannibalenfilm van Ruggero Deodato. In de jaren 1890, ergens tussen Texas en New Mexico: het vreedzame dorpje Bright Hope staat in rep en roer nadat een mysterieuze bende kannibalistische indianen twee dorpsbewoners ontvoerde. Er wordt vlug een rescue party achteraan gestuurd, onder leiding van sheriff Kurt Russell...
Debuterende regisseur S. Craig Zahler was al bekend als schrijver van gitzwarte en bikkelharde westernromans. Aan de prachtige cast die hij rond zich wist te verzamelen, is te zien dat iedereen stond te springen om met hem in de boot te gaan: Kurt Russell, Matthew Fox, Patrick Wilson, Richard Jenkins, David Arquette, Fred Melamed, Sid Haig... Zahlers schrijverschap toont zich in de sterke dialogen. De personages worden treffend neergezet als mensen van vlees en bloed, alvorens de kannibalen er de tanden in zetten!

Gebaseerd op de dagboeken van twee Westerse natuurwetenschappers, stromen twee verhalen samen in het modderbruine water van de Amazone. In 1909 roept een doodzieke Theodor Koch-Grunberg (Jan Bijvoet) de hulp in van Karamakate, een sjamaan en enige overlevende van zijn indianenstam. De zieke Duitser is op zoek naar zijn laatste hoop op herstel: een zeldzame geneeskundige plant diep in het Amazonewoud. Dertig jaar later duikt bij Karamakate opnieuw een westerling op. De Amerikaan Richard Evans Schultes zoekt ook naar de plant, maar hem is het enkel om geldbejag te doen. Bloedmooie zwart-wit fotografie in een hypnotiserende en esoterische ervaring die zowel Werner Herzogs “Aguirre” en “Fitzcarraldo”, Miguel Gomes’ “Tabu”, als Francis Ford Coppola’s “Apocalypse Now” oproept.

De jonge dokter Robert (Tom Hiddleston) betrekt zijn nieuwe appartement in een torenflat. In het enorme gebouw broeit het van de seksuele intriges en dronken feestjes. Persoonlijke status verdien je door je plek in het gebouw: de arme bewoners leven op de benedenverdiepingen en de rijkelui zitten bovenaan, met helemaal aan de top de oude architect (Jeremy Irons) in een reusachtige, decadente loft. Robert probeert zijn plaats te vinden in de hiërarchie, maar ondertussen groeit de spanning tussen de bewoners en een gewelddadige klassenstrijd breekt los. Een film waar reikhalzend naar wordt uitgekeken – het Britse enfant terrible Ben Wheatley (“A Field in England”, “Sightseers”) verfilmt de dystopische cultroman van J.G. Ballard (auteur van David Cronenbergs “Crash”) tot een hypergestileerde zwart-komische satire.