Retro Andrew Kötting

In een burleske openingsscène komen we te weten dat Groot-Brittannië bestaat uit maar liefst 9000 kilometer kust! Voor zijn eerste langspeelfilm maakt Andrew Kötting een uitstapje van drie maanden in zijn mobilhome samen met zijn excentrieke grootmoeder Gladys en zijn vertederend dochtertje Eden die een zeldzame aandoening heeft waardoor ze niet goed kan spreken en lopen. Het wordt een intense reis die deze drie mensen samenbrengt alvorens hun wegen scheiden. Het is ook een gelegenheid om de Britse kust te verkennen met zijn bewoners die er rare tradities en gewoonten op na houden. Kötting blijkt een meesterlijk improviserende verteller te zijn die provocatie en humor inzet om de poëzie van het leven te tonen. Van zijn reislogboek maakt hij een wonderlijke collagefilm waarin hij gebruik maakt van verschillende formaten (16mm, super-8 en foto) en genres (van authentieke western tot nepnieuwsberichten). Een straffe film die twintig jaar na datum nog niets aan frisheid heeft ingeboet!

Elk jaar zondert de familie Kötting zich enkele maanden af in Louyre in een oud bouwvallig huis aan een pelgrimsweg in het hart van een bos in de Pyreneeën. "Een schrikwekkend oord, maar rustgevend ondanks de ruwheid ervan", beweert Kötting. Dit ballingsoord om te mediteren en tot rust te komen, inspireert hem paradoxaal genoeg om onophoudelijk beelden te schieten. Twintig jaar lang heeft hij er fragmenten van zijn dagelijks leven vastgelegd, met zijn camera die frenetiek alles wat beweegt (of niet) filmt: Voorwerpen, relikwieën, huishoudapparaten, landschappen, garnalen, grotten, besneeuwde bergtoppen, de stilte van de bergen, wilde bloemen, schimmels, insecten en slakken... "Louyre" is een home movie in de letterlijke zin van het woord, een eerbetoon aan de plek, een patchwork van emoties en indrukken. Veel aandacht gaat naar zijn dochter Eden die getroffen is door het Joubertsyndroom, en die net als Louyre elke dag strijdt tegen het verval. We zien haar tekenen, schilderen, met haar ouders spelen, "Love me Tender" zingen... Ze heeft het leven van Kötting sterk beïnvloed: "Het geduld, de nederigheid, de zachtheid, het lijden, de liefde voor de volharding: dit heb ik allemaal aan Eden te danken".

Het dolle avontuur van twee Engelsmannen die gedurende vier weken meer dan 230 km afleggen op een waterfiets in de vorm van een zwaan. Dat kan alleen maar Andrew Kötting zijn met zijn kompaan Ian Sinclair, schrijver en psychogeograaf. "Niemand neemt je ernstig wanneer je aan boord bent van een reuzenzwaan", stelt Kötting vast. Onderweg maken beide mannen kennis met de bewoners van het kanaal, de toeristen, en verstotenen en de refuzniks, met een speciaal oor voor de echo’s van de Britse historische, litteraire en politieke cultuur. Na deze odyssee die eindigen moet in Londen op de site van de Olympische Spelen 2012, zullen de mannen 84 liter water hebben gedrongen, 2 flessen whisky, 4 flessen wijn en 24 blikjes bier, en hebben ze 8 zonnebrillen versleten, een maatpak, een paar wandelschoenen en een kampeerwagen. Als echte geluids-, woord- en beeldatleten brengen ze hulde aan de Olympische geest van diversiteit en ambitie op een wijze die het Olympisch Comité niet voor mogelijk had gehouden. Een dadaïstische performance en een culturele exploratie, en een exuberant artistiek antwoord op de corporatieve geest die over Londen heerst tijdens dat Olympische jaar...

Twee zussen delen een armzalige boerderij. Ze slijten een rustige oude dag, tot de dag dat hun leven verstoord wordt door twee mannen. Kath wordt ten huwelijk gevraagd door een listige landbouwer die op haar gronden aast. Francine op haar beurt vat sympathie op voor een joviale boerenknecht van vreemde afkomst. Het lijkt alsof hij beladen wordt met alle spanningen van deze kleine gemeenschap die sinds mensenheugenis voor haar overleven van de aarde afhangt. Deze naturalistische herinterpretatie van "La Terre" van Zola schildert een rauw en poëtisch beeld tot de slotscène toe die pure Jeroen Bosch lijkt. De vuile aarde, daar gaat deze film letterlijk over. De natuur, hoe vrijgevig ook, is meedogenloos, en zo ook de boeren die zo sterk vergroeid zijn met de aarde dat elke mens wel lijkt gemaakt van leem en modder. "Het is een eerbetoon aan de mensen die daar leven en aan het landschap dat het centrale personage is van de film, en dat ik tracht te tonen in al zijn schoonheid en meedogenloosheid."

Het verhaal van de jonge Alex die, weggestuurd door zijn excentrieke vader, op het dak van het huis klimt en zweert dat hij nooit meer een voet op aarde zal zetten, terwijl hij vanuit zijn hoge koninkrijk een wereld observeert die uit elkaar valt en een familie waarvan hij houdt… In een fictievorm die klassieker is dan zijn vorige films en met een kleine ploeg beroeps- en amateuracteurs, creëert Andrew Kötting een wereld waarin het magisch-realisme geworteld is in de macht van de alledaagsheid. Een film die hij hoog in de bomen bedacht. “Als kind bracht ik vele uren door met me te verstoppen in de bomen, ver van de moeilijke relatie met mijn vader. De bomen waren een veilig toevluchtsoord. Vanuit de hoogte leek de wereld minder onrustwekkend. Ik kon in alle veiligheid Tarzan of Robin Hood spelen, gerustgesteld dat de bomen me verborgen en beschermden. De smaak van het boomklimmen heeft me nooit verlaten, en als volwassene breng ik nog zalige uren door in de Pyrenese bossen waar ik de wereld observeer die zich ontrolt aan mijn voeten. Geïnspireerd door mijn jeugdherinneringen wilde ik het verhaal vertellen van een jongen die zijn huis verlaat, om alleen en hoog boven de grond te leven, ver van zijn familie.”