Fernand Melgar-Tariq Teguia

In "Le monde est comme ça" volgt Fernand Melgar vijf protagonisten uit zijn voorgaande film "Vol Spécial" uit 2011, kort na hun gedwongen uitzetting uit het detentiecentrum Frambois in Zwitserland richting ‘land van herkomst’ – respectievelijk Senegal, Kosovo, Gambia en Kameroen.
"Deze lange onderdompeling in het centrum (in Zwitserland zijn er achtentwintig) liet hen toe het ongelooflijke raffinement van een apparaat te decoderen dat als basiskenmerk heeft dat de meest attente "zorg" en de schandelijkste doelstellingen onontwarbaar worden – namelijk de genadeloze uitzetting van asielzoekers of bewoners die men als irregulier bestempelt en waarvan er een aantal reeds zo lang in Zwitserland leven dat ze quasi niets weten over het land waar men hen naar terugsturen wil".

Gevolgd door een ontmoeting tussen Fernand Melgar en Alain Brossat.

Fernand Melgar schetst het portret van zijn ouders en hun immigratieparcours. Vader en moeder Melgar waren Spaanse syndicalisten die voor Franco zijn gevlucht en deel zijn gaan uitmaken van de duizenden buitenlandse (Italiaanse, Portugese, Spaanse) werknemers die Zwitserland in de jaren 1950 en 1960 in het zuiden van Europa is gaan halen om ze in te zetten bij de grote werken aan de ruimtelijke ordening.
In de vroege jaren 1990 probeert de filmmaker de Zwitserse nationaliteit te verwerven. Hij is dus van Spaanse origine, maar werd geboren in Tanger en woont in Zwitserland sinds hij twee is. Zijn ouders ondersteunen hem helemaal niet bij zijn poging om genaturaliseerd te raken, ze zijn zelfs een beetje teleurgesteld... Zelf keerden ze, eens met pensioen, naar Spanje terug, maar toch brachten ze 27 jaar van hun leven in Zwitserland door. Een periode waaraan ze slechts weinig goede herinneringen hebben. Ze kijken er erg kritisch op terug, er vallen harde woorden over hun "thuis" land, de levensvoorwaarden, het werk, de stigmatisering, en die langzame, verraderlijke innerlijke verandering, die hen beetje bij beetje getransformeerd, gecontamineerd heeft. Gelukkig hebben ze niets van hun intensiteit of zelfs hun humor verloren...

Tijdens een reportage over communautaire confrontaties in het zuiden van Algerije bevindt de journalist Ibn Battuta zich in het spoor van de vergeten Zendj-opstand tegen het Abbasidenkalifaat in het Irak van de achtste en negende eeuw. Aanvang negende eeuw brokkelt het Abbasidenimperium af onder het gewicht van corruptie, sociaal onrecht en religieuze spanningen. Deze slaven, oorspronkelijk afkomstig uit zwart Afrika, scharen zich achter de Perzische leider Ali ibn Mohammed en brengen zo het prestigieuze Arabisch-Perzische Rijk van Bagdad in gevaar.
"De film had eigenlijk Ibn Battuta moeten heten, naar het hoofdpersonage, deze journalist, een beetje een dichter, een beetje afwezig, hij die elders op zoek gaat naar een bestaan – het zijne, in dit geval. Het is ook een mooie man, een mooi personage. Teguia houdt van hem. Dat zie je" (Samir Ardjoum).
Drie jaar opnames voor een film die ontstond voordat de regimes in Tunesië, Egypte en Jemen omver werden geworpen, en voor de oorlog in Syrië. "Daarin ligt de paradox. We begonnen iets [...] terwijl het in Beiroet voor onze ogen vorm begon aan te nemen. De film die de mogelijkheid onderzocht van het afwijzen van onderdrukking [...] werd ingehaald door wat er op het achterplan gebeurde" (Tariq Teguia).

Gevolgd door een ontmoeting tussen Tariq Teguia en Alain Brossat.

"Classe d’accueil" brengt het portret van zes leerlingen tussen 11 en 17 jaar in een klas voor nieuwkomers in Zwitserland. Ze zijn Koerd, Bosniër, Portugees, Braziliaan. Allen kennen ze onderling zeer verschillende migratie-achtergronden. Toch delen ze met de jongeren van hun generatie dezelfde kijk op de toekomst, eerder onzeker en zonder veel beroepsperspectieven. Hun kijk op Zwitserland is vermengd met beelden van vergezochte dromen en een realiteit die heel wat minder utopisch is. "Classe d’accueil" schetst het universum van deze adolescenten, die laveren tussen de herinnering aan hun thuisland en hun droom en wens om elders hun leven op te bouwen. Deze kinderen, drager van een veelzijdige identiteit en complexe geschiedenis, ontplooien zich in de context van een land en een Europa dat steeds meer op zichzelf terugplooit, op hun nationale, eurocentrische geschiedenis.

"Rome plutôt que vous" reconstrueert een somber hoofdstuk uit de geschiedenis van Algerije, de onverklaarbare oorlog tussen de staat en de islamisten, op de meest treffende wijze. Geen woord wordt er aan vuilgemaakt, en nog minder wordt er getoond. Maar deze oorlog zonder naam en frontlinie doordrenkt elk beeld, elke scene, elk woord, elk personage. De angst sijpelt door de muren, het geweld is af te lezen van de gezichten – het geweld van een politierazzia in burger in een café, of dat van een hinderlaag in de vroege ochtend. De personages zitten vast als ratten in de val, en ze beseffen het maar al te goed. Ballingschap is een valse nooduitgang, en blijven is geen optie. In deze wetenschap cultiveren ze wanhoop op beleefde wijze - gitzwarte humor - en nemen ze elke gelegenheid te baat om zich lazarus te drinken.
"Rome plutôt que vous" is een veelzeggende film over de burgeroorlog, zonder expliciet te zijn: het is het absolute tegendeel van een propagandafilm, en vertelt daarom net een uiterst krachtig verhaal.

Malek is landmeter en wordt naar het westen van Algerije gezonden om een onbeëindigde opdracht te voltooien in de bergen van Daïa. Hij werkt in stilte aan de elektriciteitsaansluiting van een dorp dat op 30 kilometer ten zuiden van Saïda ligt, tot op de dag dat hij in zijn caravan een jonge illegale emigrante uit Zwart Afrika ontdekt. Een ontmoeting die zijn plannen door elkaar schudt.
Een poëtisch verhaal, een road movie, een bende, corruptie. Teguia pluist uit, legt droog, ontdoet zich van beperkingen die tijd en ruimte hem opleggen om innerlijke grenzen op te schuiven. Daar waar de personages in "Rome plutôt que vous" gevangen zaten zonder uitweg, opent "Inland" een doorgangsweg. Reizen worden vluchtlijnen, ook voor hen die ze opsporen. Een omgekeerde reis: hij helpt niet om de grens over te steken, maar brengt haar naar het territorium dat hij ontdekt. De grens met Mali, een territorium waar de limieten amper te onderscheiden zijn. Opnieuw toont Teguia niet, hij wist uit, lost op.