I’m Afro

Albert Ayler, John en Alice Coltrane, Pharoah Sanders, Don Cherry, Sun Ra, Art Ensemble of Chicago... Via een verkenning van de spirituele jazz van de jaren ’60 en ’70, belanden we bij een innige ervaring in het muzikale samenspel: “to play in the spirit”. Waarom spreken we hier van iets spiritueels? Wat is het verband tussen geest(en) en muziek? En de sterren in dit alles?
We onderzoeken de vele mythes over het verband tussen muziek, sterren en geest(en), waaronder Griekse, Afrikaanse, Sumerische en Bijbelse, en trekken parallellen met de spirituele Amerikaanse jazz. Deze episode verdiept muzikaalgewijs onze band met de kosmos, en ondervraagt onze "inspiratiebron".
Tijdens deze poëtische luistersessie, waar we onszelf onderdompelen in een dialoog tussen astronomie en muziek, wordt het duidelijk hoe Afro-Amerikaanse muzikanten en hun kosmische muziek een generator werden van "empowerment".

"We must stop confusing religion and spirituality. Religion is a set of rules, regulations and rituals created by humans, which was supposed to help people grow spiritually. Due to human imperfection religion has become corrupt, political, divisive and a tool for power struggle. Spirituality is not theology or ideology. It is simply a way of life, pure and original as was given by the Most High of Creation. Spirituality is a network linking us to the Most High, the universe, and each other…"
- Haile Selassie I

"Orfeu Negro" is een bewerking van de klassieke oud-Griekse Orpheus-mythe, getransponeerd naar de Braziliaanse favela’s, waar carnaval spirituele dimensies aanneemt en waar de aanhoudende ritmische drumpatronen garant staan voor een kosmische ervaring... Camus’ bewerking van Orpheus is gebaseerd op een stuk van de dichter Vinicius de Moraes. De film zelf werd, hoe kan het ook anders, heel muzikaal, met nummers geschreven door Antônio Carlos Jobim en Luiz Bonfa, die de westerse oren lieten kennismaken met de bossanova en de samba.
Ondanks de vertoning van de film in het Portugees zonder ondertitels, won hij toch de Gouden Palm op het festival van Cannes! Net zoals Orpheus zelf veroverde Camus met zijn levenslustige film vol prachtige beelden, muziek en humor de harten van het publiek. We schrijven eind jaren ’50 – kleurlingen waren haast onbestaande op het witte doek, en zedigheid vierde hoogtij. Het was dan ook niet zo verbazend dat de censuur de schaar zette in sommige scenes.

"Dankzij zijn lier en zijn betoverende stem wist Orpheus iedereen te ontroeren. Hij durfde dan ook op de wondermacht van zijn lier te vertrouwen ten einde Hades, de god van de onderwereld te smeken, hem zijn geliefde gade Eurydice terug te geven, die hem door een noodlottig toeval vroegtijdig ontrukt, en met wier dood hem alle levensvreugde ontnomen was. Orpheus speelde op zijn lier en ontroerde Hades zo dat hij er mee instemde. Er was slechts een addertje onder het gras, hij mocht niet omkijken naar Eurydice tot dat zij uit de onderwereld waren. Onderweg vroeg Orpheus de hele tijd aan Eurydice: Ben je daar nog? Zij antwoordde keer op keer met: Ja, liefste, ik ben er nog. Op een keer kwam er geen antwoord. Daarom keek Orpheus om en zo verloor hij zijn eeuwige liefde Eurydice".

FEVer, SpIriTs SOuFfle, FEU RAinBow, cOlorS, HYPNOSIS
DRUMS D R U M S D R U M S Talk ! LuiSter, lève toi En wANDel
ManA, MOjo, LET’s gEt reBoRN !
Dj’s: Greg Erwin / Pierre Deruisseau.

25.07 > 19:30