Ji.hlava

Gedreven een stuwend ritme, camera op de schouder, geeft "The Blockade" een uniek beeld van de binnenkant van het grootste, langste en politiek meest veelzeggende studentenprotest dat Kroatië gekend heeft sinds 1971. Het begon in april 2009 in de faculteit van Sociale wetenschappen in Zagreb. De strijd ging tegen de commercialisering van het hoger onderwijs. De blokkade van de universiteit duurde 34 dagen en leidde naar een beweging die actief was op meer dan 20 faculteiten in het hele land, alvorens weer uit te doven. Tijdens deze periode hebben de studenten geëxperimenteerd met een soort van autonomie en horizontale democratie, en zijn ze in aanraking gekomen met macht die veel sterker was dan de hunne.
Samen met de regisseur nemen we letterlijk een duik in de mobilisatie van de studenten. Maar de film stelt ook universele vragen. Op een zelden getoonde manier levert de film een portret van een collectief en een sociale beweging, de organisatie, de dagelijkse bijeenkomsten, de strategieën, bevragingen, ommezwaaien, mislukte allianties en het verraad.

Speciale vermelding van de jury Between the Seas (Beste documentaire Centraal- en Oost-Europa), 2012.

Het duale karakter van Korea blijft na 64 jaar het leven van de inwoners van Noord-Korea en Zuid-Korea beïnvloeden. Ontvoering, afpersing en mensenhandel maken deel uit van hun dagelijks leven. Jero Yun, een Zuid-Koreaan die de helft van zijn leven in Frankrijk doorbracht, begint aan een solo-oversteek van de Gele Zee, het decor van vele bloederige veldslagen sinds de scheiding van de twee Korea’s. In Dandong (China), de grensstad, gaat hij op zoek naar Noord-Koreaanse vluchtelingen die levenslange opsluiting riskeren indien de Chinese politie hen arresteert. Dan, vanaf Incheon (Zuid-Korea), doorkruist hij de Chinese steden Dandong, Qingdao, Shanghai, en verkent hij de grijze zone tussen deze politieke tweelingbroers en verzamelt hij schrijnende getuigenissen van ontsnapte Noord-Koreanen en slachtoffers van mensenhandel.
Gefilmd met een mobiele telefoon (maar dat is niet te zien), is deze intimistische film de eerste stap in een groter project dat later zal uitmonden in een tv-documentaire en een website.

In aanwezigheid van Jero Yun.
Selectie Opus Bonum, 2012.

"Kuichisan" toont op verbluffende manier op 16mm film (in kleur en in zwart-wit) een verzameling beelden die geen verhalende logica volgen, maar wel de sensaties die het ritme van de geluidsband oproept. Op het eerste zicht lijkt het een denkbeeldig portret van Okinawa, een Japans eiland dat tot begin jaren 1970 door de Verenigde Staten gecontroleerd werd. De camera volgt een tienjarige jongen die op de rand van de samenleving lijkt te leven, dwalend door de straten, alles wat op zich afkomt observerend en nog meer verbeeldend. Doorheen deze documentaire beelden, verschijnen fragmenten van een verhaal, met scènes met de actrice Eleonore Hendricks.
"Kuichisan" werd gedurende 5 weken gefilmd en gedurende bijna 2 jaar gemonteerd. Het resultaat is compact, fascinerend en mysterieus. De regisseuse is Maiko Endo, een in Finland geboren Japanse, die Tokio in 2000 achterliet om zich in New York te vestigen. Ze is violiste, achtergrondzangeres van de groep Battles en componiste voor filmmuziek. "Kuichisan" is haar eerste film. Het is een van die films die onmogelijk na te vertellen zijn, maar die op je netvlies gebrand blijven.

Prix Opus Bonum (Beste internationale documentaire), 2012.

De film begint met een tekst die uitlegt dat sommige scènes zeer reëel zijn, terwijl andere het misschien minder zijn. Eens de twijfel gezaaid bij de kijker, kan de documentaire beginnen. We worden ondergedompeld in de zwerftochten van een groep radicale artiesten die Vojna heet. De leden, die hun levenswijze afstemmen op hun actiemiddelen, hebben de oorlog verklaard aan het Rusland van Poutin en zijn waarden. Oorlog? Eerder een guerrilla, met gebrekkige middelen en met een voorkeur voor risico’s en vindingrijkheid. Voor Vojna zijn deze acties, die de regering als hooliganisme en terrorisme bestempelt, niets meer dan artistieke performance en plezier. Onafgezien van de semantiek is het resultaat hetzelfde: de onderdrukking slaat meedogenloos toe. Maar niets of niemand houdt de leden van Vojna tegen...
"Tomorrow" werd gedraaid werd met een lichte camera en zonder budget, oorspronkelijk met de bedoeling om de performances van de groep te documenteren. Het werd een film die het dagelijkse leven van de oprichters van Vojna toont, het koppel Vor (Thief) en Koza (Goat), en hun kind Kasper. Een ongewoon beeld van het undergroundactivisme in Rusland.

Selectie Between the Seas, 2012.

Terwijl de film begint met de voorbereidingen van een verjaardag van een Bengaals kind, brengt een flashback ons naar de jeugd van de vader, Sarthak Roychowdhary. De documentaire volgt dit personage gedurende een twintigtal jaren. We zien Sarthak als jonge student, ambitieus, gecultiveerd, verwaand, een praatgrage lanterfanter, omringd door zijn familie die onder de knoet ligt van een dominante moeder. Hun huis is het middelpunt van het familieleven dat zich afspeelt in de stedelijke chaos van Calcutta. Door de jaren heen evolueren de videofragmenten, en registreren ze van dichtbij zijn evolutie naar volwassenheid. Sarthak wordt een gevoelige poëet en een alerte leraar, en voldoet zo aan het Bengaalse intellectuele schema: gevormd door de communistische cultuur en structuralistische theorieën, maar ook verbaal en grappig. Tijdens zijn studies ontmoet hij een nieuwsgierige, levendige, liefhebbende en kritische vrouw die zijn leven richting geeft. Ze is buitengewoon persoon die aan sterke en fascinerende vrouwelijke personages doet denken uit de films van Stvajit Ray of Ritwik Ghatak, van wie de geest door meerdere scènes van deze film spookt. Een aangrijpende ervaring, een universele "nostalgie van het heden".

Selectie Opus Bonum, 2012.