Dissidences

We situeren de befaamde sociale documentaire "Misère au Borinage" van Henri Storck en Joris Ivens in de politieke en culturele context van de jaren 30, in België en Europa, dankzij de film van Jean Fonteyne, een communistisch advocaat die Storck en Ivens vergezelde naar de Borinage. Wat betekende het om communist te zijn in die beruchte jaren 30? Hoe de arbeidersklasse en zijn ontvoogdingsstrijd in beeld brengen? Een uitnodiging om terug te reizen naar een tijdperk van crisis en strijd, om de persoonlijkheid van Fonteyne te ontdekken, en om de film van Storck en Ivens in een nieuw licht te bekijken.

+ Debat met:
· José Gotovitch, specialist van het Belgisch communisme en auteur van o.a. “Du communisme et des communistes en Belgique. Approches critiques”, Brussel, 2012, Aden
· Jean Lemaître, auteur van “C’est un joli nom, camarade. Jean Fonteyne, avocat de l’Internationale communiste”, Brussel, 2012, Aden

Een studie over revolutionaire extreem-linkse bewegingen, en de artistiek-politieke avant-garde. Momenteel duiken in het Europese syndicalisme actievormen op die doen terugdenken aan het revolutionaire syndicalisme of zelfs aan de luddisten. Tegelijkertijd verschuiven de grote vakbondscentrales almaar verder naar het reformisme. In het licht van deze paradox komen we terug op de kleurrijke geschiedenis van het syndicalisme. Het meest recente nummer van het tijdschrift "Dissidences" gaat over het hoe en waarom van de syndicale strijd in het perspectief van de revolutionaire 20ste eeuw.

+ Debat met :
· Vincent Chambarlhac en David Hamelin, Dissidences
· Francine Bolle, Assistente aan de ULB, medewerkster

In samenwerking met Métices (Migrations, Espaces, Travail, Institutions, Citoyenneté, Épistémologie, Santé - ULB).

Een Amerikaanse journaliste (Jane Fonda) en een cineast in volle identiteitscrisis (Yves Montand) houden van elkaar. Ze doen een onderzoek naar het Franse patronaat en bezoeken zo de Salumi-fabriek. Een staking barst uit, en gewelddadige confrontaties blijven niet uit. De arbeiders gijzelen het koppel, maar ze laten hen vrij na een tijdje. Dit verandert hun relatie: hun liefdesverhaal is voortaan in de greep van de klassenstrijd.
“Tout va bien”, de meest bekende film van het duo Gorin en Godard. Na hun maoïstische periode in de Dziga Vertov-groep, keren ze terug naar een meer “commerciële” benadering. Toch gaat het nog steeds om “op politieke wijze politieke films maken”, zelfs al is het anders dan voorheen. Met travellings en lange beeldsequenties opent “Tout va bien” het offensief op de filmindustrie van binnenuit. Het is een geëngageerd en ironisch werk, dat door zijn kritiek op de spektakelmaatschappij ten prooi aan consumptie, nog steeds verbazend actueel is.