Ruggero Deodato

In deze fascinerende en doorwerkte documentaire wordt "Cannibal Holocaust" in een breder kader geplaatst door filmtheoreticus en cultspecialist Xavier Mendik. De docu wordt gevolgd door een Q&A met Deodato.

Gefolterde en vermoorde dieren, gespieste lichamen, verkrachtingen en brandende dorpen – door zijn shockerende scènes kreeg Deodato’s bekendste film een haast demonische reputatie. De introductie van het ‘found footage’-genre, de aanklacht tegen sensatiebeluste media, de definitieve afrekening met Rousseau’s beeld van de nobele wilde, de snor van Robert Kerman (een pornoacteur die erg actief was in de kannibalenfilms) en de onbezorgde deuntjes van Riz Ortolani vervolmaken deze reis naar de hel. De film deed al veel inkt vloeien - zo werd hij bestempeld als een ‘snuff movie’ en betichtte men Deodato zelfs van doodslag! "Cannibal Holocaust" en zijn genregenoten kan je zien als de ultieme opflakkering van de Italiaanse exploitation cinema, die haar laatste kaart trok door veel brutaler en extremer te zijn dan de Amerikaanse films. Ze gaan tot het uiterste, en hanteren daarbij een - weliswaar discutabele - vrijheid die enkele jaren later ondenkbaar zou worden.

David en Peter Paul, bodybuildende tweelingbroers en tijdens de jaren tachtig verantwoordelijk voor zowat de helft van het mondiale steroïdenverbruik, spelen de gedeelde hoofdrol in deze hoogst amusante "Conan the Barbarian" rip-off. Het verhaaltje mag dan volslagen infantiel zijn – de dwaze one-liners zijn de twee sympathieke beefcakes op het lijf geschreven. Gedragen door de twee kolossen dendert alles voort met een aanstekelijke energie, terwijl we hen zien worstelen met lachwekkend in mekaar geknutselde draken, met Richard Lynch (de archetypische B-film schurk van de 80’s), Michael Berryman ("The Hills Have Eyes") en vooral – met hun dialooglijnen. Het moet gezegd – als Arnold "Conan" Schwarzenegger het tot gouverneur van Californië wist te schoppen, dan verdienen collega-barbaren David en Peter Paul voor hun inspanning ook elk een eigen Amerikaanse staat. Liefst met een zacht klimaat, zodat ze iedere dag van het jaar in hun ondergoed door de gangen van de ambtswoning kunnen rennen.

Exploitation pur sang in deze verontrustende en smerige "home invasion" film die meteen opent met een brutale verkrachtingsscène. In de hoofdrol cultacteur David Hess (die hier zowat dezelfde rol speelt als in Wes Craven’s "Last House on the Left") als een psychopatische sadist met Giovanni Radice (o.a. bekend van Lucio Fulci’s "City of the Living Dead") als zijn debiele maatje. Ze worden uitgenodigd op een feestje in het huis van een bende rijkelui, en alles loopt volledig uit de hand... Het dwaze verhaal maakt de film er niet minder afschrikwekkend op wanneer de stoppen volledig doorslaan. Zelfs in exploitationcinema leidden geweldscènes zelden tot meer controverse dan in deze beestachtige en grimmige wraakfilm. Deodato kreeg veel kritiek omdat hij in sommige verkrachtingsscènes liet uitschijnen dat de slachtoffers opgewonden raakten van de seksuele agressie. Er kan echter geargumenteerd worden dat het verrassende einde dit alles in een ander daglicht stelt, dus - oordeel zelf in deze zieke shocker.

Ruggero Deodato maakte deze poliziesco enkele jaren voor zijn grote succes met "Cannibal Holocaust", toen de harde politiefilms in Italië voor overvolle zalen zorgden. Door velen gezien als één van de beste films in dat genre, opent hij bijzonder spectaculair met een ondertussen legendarische achtervolgingsscène op de motor, die zonder vergunning gefilmd werd tijdens het drukke spitsuur in Rome. In de hoofdrollen twee jonge acteurs - Ray Lovelock (o.a. "The Living Dead at the Manchester Morgue") en Marc Porel (o.a. "Don’t Torture a Duckling") – als een paar flikken die het niet zo nauw nemen met de regeltjes. En dat is zacht uitgedrukt, want het zijn regelrechte zwijnen. Seksistische, nihilistische zwijnen, die verdachten neerkogelen, verkrachten en in mekaar rammen in de naam van de wet. De relatie van het macho duo krijgt echter een komische campy ondertoon en het geweld is soms lachwekkend over-the-top, terwijl de actiescènes razendsnel op mekaar volgen. Pure fun!