Amer & Giallo

Anna wordt op drie sleutelmomenten in haar leven met lichamelijkheid en verlangen geconfronteerd. Haar lijfelijke queeste is een reis van realiteit naar kleurrijke, steeds meer beklemmende waanvoorstellingen. Een hand van zwarte kant verhindert haar te schreeuwen. De wind tilt haar jurk op en streelt haar dijen. Een scheermesje beroert haar lichaam: zal zij aan het einde van haar chaotische en verscheurende traject het genot vinden? De film "Amer" is opgebouwd uit drie bedrijven, drie etappes uit het leven van zijn intrigerende hoofdrolspeelster: de kinderjaren (kinderangsten, dood van de grootvader, een oude, angstaanjagende bediende, een te grote en koude villa, verscheurde ouders), de adolescentie (seksueel ontluiken en het verlangen dat een meisje bij mediterrane mannen kan opwekken), de volwassenheid (de terugkeer naar de plaatsen van de kindertijd). Een gekweld leven, tussen verlangens, realiteit en fantasie...
De tandem Hélène Cattet-Bruno Forzani, twee jonge filmmakers uit Brussel, tekent hier voor de regie van hun eerste langspeelfilm. "Amer", een Belgisch-Franse low budget-coproductie werd gemaakt volgens de voorschriften van Dario Argento. Voor "L’uccello dalle piume di cristallo" ("The Bird with the Crystal Plumage"), wou Argento alleen met mensen werken voor wie het eveneens hun eerste speelfilm was... "omdat iedereen hem anders op zijn zenuwen zou gewerkt hebben door hem zijn mening proberen op te leggen!" Ook voor het team van "Amer" (van techniek tot productie), gold dit: voor hen was het een eerste ervaring. En niet de eerste de beste...
"Amer" is een verbazingwekkende zintuiglijke ervaring, met een geraffineerd sonoor universum, een inventieve en minutieuze visuele uitwerking, en een somptueuze fotografie (in scope, alstublieft!). De muziek dompelt je onder in de beangstigende sfeer van de oorspronkelijke gialli. Het verhaal, even minimalistisch als de dialogen, ontwikkelt zich elliptisch, en ruimt heel veel plaats voor de prikkelende kracht van het beeld. Gevoelige close-ups, doordringende blikken. Men voelt de liefkozingen en de rillingen, de verleiding en de angst, de erotiek en de dood.
Het roept de taal en de codes op van de Italiaanse gothic, van de pinku-eiga (de Japanse "roze cinema") - en natuurlijk van de giallo. Stijlfiguren die deel uitmaken van het collectieve geheugen van de bioscoopbezoeker, in zoverre ze universele fantasmen incarneren: een oog dat door een slot kijkt, een jonge wellustige vrouw, een scheermesje dat de huid streelt, schaduwen, dieren, zwartleren handschoenen... Maar "Amer" is meer dan een stijloefening, meer dan een liefdesverklaring aan subgenres, die de film met brio herinterpreteert. Het is een volwaardige film, verwezenlijkt door deskundige handen... in zwarte handschoenen.

Met: Cassandra Forêt, Charlotte Eugène-Guibbaut, Marie Bos, Bianca Maria d’Amato, Harry Cleven e.a. | Productie: Anonymes Films (België), Tobina Film (Frankrijk). | Distributie: CNC.

www.amer-film.com

"Amer is een beknopt handboek voor de ontleding van misdaad en van de cinema van het seksuele misdrijf, een soort fragmenten van een cinematografisch-sadistisch discours. (...) Het geloof in de cinema is helemaal nog niet uitgedoofd. Dat is het goede nieuws van deze terugkeer naar de wortels van de horrorfilm - of men daar nu fan van is of niet." - Les Inrockuptibles, 01.03.2010

"Een fantastisch werk volgens principe, inhoud en stijl. (...) Een buitengewone ervaring, een hallucinerende reis doorheen het land van horror en fantasmen. Je komt niet zonder kleerscheuren buiten." - L’Humanité, 03.03.2010

Op 29.04, première in aanwezigheid van Hélène Cattet, Bruno Forzani en andere leden van de filmploeg.

Sinds een tiental jaren brengen Helene Cattet en Bruno Forzani de fans van giallo en B-films in hogere sferen. Ze schuimen daarbij internationale festivals af met kortfilms die voor het merendeel thuis in elkaar werden gestoken. Alvorens "Amer" te draaien, hebben ze met hun tweetjes verschillende "mini-gialli" gerealiseerd, over onderwerpen als zelfdestructie of de relaties binnen koppels... Vijf experimentele variaties op een genre.

Projectie in aanwezigheid van Hélène Cattet & Bruno Forzani... en gevolgd door een verrassingsfilm.

*In Frankrijk is er de Série Noir. "La noire" voor de kenners. In Italië zegt men "giallo", want dat is de kleur van de omslag van politieromans: geel! En dit sinds 1929, toen de Milanese uitgever Mondadori deze verhalen over mysteries en politie-onderzoeken begon te publiceren, in het zog van Angelsaksische schrijvers - erfgenamen van Edgar Allan Poe en Arthur Conan Doyle.
In de Italiaans exploitatiecinema is giallo het equivalent van het detectivegenre, met een gestileerde, zelfs opera-achtige, regie. Maestro Mario Bava vergoot het eerste bloed in "La Ragazza che sapeva troppo" (Het meisje dat teveel wist, 1963), vervolgens in "Sei donne per un assassino" (Zes vrouwen voor één moordenaar, 1964). Jonge, overspannen vrouwen, moordenaars in zwartleren handschoenen, bonte verlichting, hyperbolische moorden: de dobbelsteen is geworpen. Vanaf nu zal giallo zijn gif gedurende een vijftiental jaren verspreiden. Filmmakers als Dario Argento, Sergio Martino of Lucio Fulci steken elkaar de loef af met visuele durf, en onderwerpen het publiek aan een reeks wrede of wellustige elektroshocks. De titels van hun films, in het Italiaanse origineel tenminste, klinken als toverspreuken: "L’uccello di piume di cristallo" (De vogel met de kristallen veren), "Il tuo vizio è una stanza chiusa e solo io ne ho la chiave" (Jouw ondeugd is een gesloten deur en ik alleen heb de sleutel), "Una lucertola con la pelle di donna" (Een hagedis met de huid van een vrouw). Giallo weerstaat aan uniformiteit en besmet andere genres zoals het melodrama, de fantastic gothic en zelfs het sociale drama. De wapens? Scherp. De intriges? Kronkelend. Het design? Vaak pop, zoals de tijd het voorschrijft. Het geheime wapen? Freud! Het is de echte specificiteit van giallo om als vergaarbak te dienen voor de verwardste onbewuste driften: voyeurisme, sadomasochisme, fetisjisme, exhibitionisme. Een decennium lang zal de Italiaanse film zich overgeven aan een seance onkuise psychoanalyse, die met zuchten begint en afsluit met een laatste gereutel. Op het scherm dereguleren zwarte koninginnen zoals Edwige Fenech of Florinda Bolkan het libido van grijzende playboys en transmuteert de bevrijdende moord zich in verliefd ritueel, waarbij het scheermes Eros ruw van Thanatos scheidt. Tussendoor profiteert Ennio Morricone er zelfs van om zijn meest gewaagde muziek te componeren.
Bijna 20 jaar na zijn effectieve verdwijning, telt giallo nog steeds enkele roestvrije chefs-d’oeuvre ("Profondo rosso" van Dario Argento), niet weinig fascinerende prestaties (het godardiaanse "La morte ha fatto l’uovo" of De dood heeft een ei gelegd, van Giulio Questi), en een hele hoop kluchten ook, waarbij het gissen is naar het motief en de modus operandi van de moordenaars.
Maar het genre kent vooral onvermoeibare aanbidders, die zijn visuele handtekening nog steeds in minder dan drie shots kunnen herkennen. Want giallo is geen genre, het is een unieke stijl. Uiterst neurotoxisch.*

 François Cognard, Tobina Film (coproducent van "Amer")

In een gerenommeerd kledinghuis hangt een lugubere sfeer nadat een van de modellen er dood wordt teruggevonden. Haar in beslag genomen dagboeken onthullen het bestaan van een geheime minnaar en voor we het weten bevinden we ons in een typische "huis clos", waarbij de cirkel zich langzaam rond de personages sluit, terwijl het mysterie onopgehelderd blijft... Als fotograaf voor films van onder meer Roberto Rossellini, G. W. Pabst, Raoul Walsh, e.a. is Mario Bava een van de grote meesters van de erotische film alsmede van de suspensfilm. Met "Sei donne per l’assassino" is hij op zijn best en toont ons niet minder dan een echte "slasher" (genrefilm waarin vrouwen aan allerhande gewelddaden worden blootgesteld). "Sei donne per l’assassino" is tevens een sleutelfilm in Bava’s filmografie, waar de grote moordmachine zonder scrupules wordt ingezet... Ondertussen geven de kleuren van de beelden en de verzorgde kadrering de film een heel eigen consistentie, die de toeschouwer naar andere cultureel en politiek geladen sferen leidt.

Sam Dalmas, een Amerikaanse schrijver, woont in Rome en maakt zich gereed om met zijn vriendin terug te keren naar zijn geboorteland. Op een avond is hij getuige van een gewelddaad: in een galerij voor moderne kunst wordt een jonge vrouw voor zijn ogen doodgestoken door een seriemoordenaar die erin slaagt te ontsnappen. Inspecteur Morosini legt Sam uit dat het een seriemoordenaar betreft die Rome terroriseert door vrouwen aan te vallen...
Deze eerste film van Dario Argento is de eerste episode van de dierentrilogie (voor "The Cat O’Nine Tails" en "Four Flies on Velvet"), "The Bird with the Crystal Plumage" en ook één van de eerste giallio films na die van Mario Bava ("La ragazza che sapeva troppo" en "Sei donne per l’assassino") waarop hij zich inspireerde. Toch drukte hij in het genre ook een heel persoonlijke stempel. De muziek van Ennio Morricone geeft een extra toets aan deze film die symbool kan staan voor het genre.

Mimsy Farmer speelt een jonge doctorandus in de geneeskunde, geobsedeerd door haar thesis over een zelfmoordgolf. Ze lijdt aan hallucinaties waarin de lichamen in het mortuarium weer tot leven komen. Ze onderzoekt haar onlangs overleden vader, die altijd een onvermoeibare rokkenjager was geweest, en probeert haar seksuele remmingen en frustraties te aanvaarden. Bovendien wordt ze verscheurd tussen twee mannen, waarvan de ene haar goed wil doen en de andere kwaad, alleen - wie is wie?
Armando Crispino geeft ons een gestoorde Giallo met een overdaad aan angstwekkende scènes en camera-effecten. Typisch voor de jaren ’70 is het sterk aanwezige erotisch-psychoanalytische aspect, en een reeks originele en ziekelijke situaties geven aan de film een bijzondere toon. Het is misschien ook de film waar de muziek van Ennio Morricone het minst opvalt...