First (Off)screenings

Een eigenzinnige selectie van ongewone, onuitgegeven en nieuwe films die zich situeren langs de "cutting edge" van de hedendaagse cinema: wars van conformisme, gerealiseerd in een onafhankelijke artistieke en economische context en radicaal naar vorm én inhoud.

Eenzame kelner Hideo verlicht zijn eenzaamheid in het gezelschap van Nozomi, zijn opblaasbare sex pop. Hij vertelt haar alles, kleed haar, wast haar, vrijt met haar en wenst haar elke ochtend een prettige dag. Wanneer hij naar zijn werk is vertrokken komt Nozomi tot leven. Ze trekt het dienster outfit aan dat haar baasje voor haar gekocht heeft en gaat de buurt verkennen met een kinderlijke verwondering.
"Air Doll" is een poëtisch en ontroerend stedelijk sprookje over eenzaamheid en wat het betekent om mens te zijn. Deze moderne versie van Pinocchio met een otaku-sausje is van de hand van Japanse topregisseur Hirokazu Kore-Eda die eerder al tekende voor pareltjes als "After-Life", "Nobody Knows" en "Still Walking". Koreaanse actrice Bae Du-Na ("Sympathy for Mr. Vengeance", "The Host") is perfect gecast als Nozomi de opblaas pop. De prachtige fotografie is van de hand van Mark Lee, vaste medewerker van Hsiao-hsien Hou ("Three Times").

In het diepe zuiden van West-Virginia wordt Jesco White geboren als zoon van de befaamde ’mountain dancer’ D Ray White. De streng gelovige D Ray hoopt zijn benzinesnuivende zoon op het rechte pad te houden door hem deze traditionele vorm van tapdansen bij te brengen. Maar de jongen kan zijn demonen niet de baas en vliegt van de ene instelling in de andere. Terwijl hij weer eens weg van huis is wordt zijn vader op een laffe en brutale manier vermoord. Eenmaal volwassen trekt Jesco als eerbetoon aan zijn vader al dansend van bar naar bar met zijn grote liefde Enid. Maar de stemmen in zijn hoofd komen niet tot bedaring en de drang naar wraak blijft onderhuids sluimeren tot een frontale confrontatie zich voordoet. Met een scenario dat werd gebaseerd op het leven van de echte ’dancing outlaw’ Jesco White neemt regisseur Dominic Murphy je mee naar een leven op de rand van de hel, begeleid door de koortsige country muziek van Hasil Adkins, vol heftige banjo’s.

Wanneer Krister wakker wordt kleeft er bloed aan zijn lichaam. Alsof er niets aan de hand is, frist de kalende dertiger zich op en zet zich aan zijn dagelijkse routine als rij-instructeur, terwijl hij aanhoudend telefoneert met zijn moeder. De camera volgt hem tijdens deze gitzwarte dag waarin de dagdagelijkse frustraties van een veeleisende samenleving zich toevoegen bij de totale wanhoop die dit nerveuze en prikkelbare personage tentoonspreidt. De toenemende beklemmende en ongemakkelijke sfeer geeft de kijker steeds meer het gevoel dat er iets verschrikkelijks gebeurd is. Het scenario koos er wijselijk voor zich te concentreren op de aftermath van een ramp nadat elke grens doorbroken is en niets nog zin heeft. De typisch scandinavische, donkere benadering van het onderwerp dompelt je meedogenloos onder in een bikkelharde en ongemakkelijke blik op de samenleving waar een ontspoord en ziek individu er niet langer in slaagt de schijn van normaliteit hoog te houden. De nieuwe film van Jesper Ganslandt (regisseur van "Falkenberg Farewell").

Na "Blue Spring" (2001) et "Nine Souls" (2003) is regisseur Toshiaki Toyoda weer terug met deze fantastische fabel geïnspireerd op een kabuki legende. In een gestileerde middeleeuwse sfeer "in de tijd dat de demonen over de mensen heersten", ziet een befaamd masseur zich gedwongen in dienst te treden van een meedogenloze en waanzinnige tiran, het ultieme kwaad. Er volgt een gevecht voorbij leven en dood vol psychedelische en verrassende scènes. De dialogen en atmosfeer die schippert tussen Japanse zwaardfilms, Conan en Xena, zetten je meer dan eens op het verkeerde been. Een waar curiosum met een serieuze twist die de liefhebbers van het genre zeker en vast zal bekoren. Met de muziek van Twin Tail en de radicale esthetiek is het alles of niets.

Het is sinds 1985, dus zo goed als 25 jaar geleden, dat Tsjechisch grootmeester Jiri Barta nog een langspeelfilm maakte. Ondanks het succes van zijn eerste film "Krysar" kreeg hij zijn tweede project "Golem", wegens gebrek aan financiële steun, niet van de grond. Maar Jiri Barta heeft talent, al kleurt hij met zijn eigenzinnige animaties, nog méér dan befaamd landgenoot Jan Svankmajer, buiten de lijntjes van het commerciële circuit.
"In the Attic" getuigt van Barta’s verbluffende verbeelding én vastberadenheid om verder te gaan met de Tsjechische animatietraditie: ambachtelijk, maatschappijkritisch én origineel. Oude, versleten poppen en andere speelgoeddingen krijgen een glorieus bestaan door het gebruik van stop-motion (beeld der beeld) animatie én reële video-opnames. Een oud strijkijzer wordt een radiotor, een vergeeld postkaartje een landschap én de pionnen van een schaakbord worden treinpassagiers. Een valies gaat open, speelgoeddingen komen te voorschijn en komen tot leven. Ze gaan op zoek naar de eigenaar, een meisje dat in de handen van het "Hoofd", de leider van het rijk, is gevallen! De verbeeldingskracht, gelaagdheid en esthetiek van "In the Attic" maken dat zowel kinderen als volwassen er hun gading in zullen vinden.

Nadat hij op spectaculaire wijze zijn saaie kantoorbaan is kwijtgeraakt wordt Dory conciërge in een groot kantoorgebouw. Hij profiteert ervan om zichzelf een nieuwe lossere levensstijl aan te meten. Zijn collega’s zijn een zootje ongeregeld die hem gretig inwijden in hun vreemde levensfilosofieën en conciërge-wijsheden. Nadat Dory en zijn collega’s een grote hoeveelheid koekjes te proeven krijgen van een bedrijf in het gebouw doen zich vreemde bijverschijnselen voor, gaande van oncontroleerbare hallucinaties tot mannelijke (schijn)zwangerschappen. Deze debuutfilm is een absurde en visueel gedurfde komedie met geslaagde effecten en een leuke punky soundtrack. Een waar delirium van absurde situaties waar een jonge beloftevolle cast zich met veel enthousiasme en een grote hoeveelheid dettol doorheen poetst.

"Stringray Sam is not a hero, but he does do the things that folks don’t do that need to be done"

Je hebt westerns, space operas, muzikale komedies en dan is er... "Stingray Sam", een filmisch buitenbeentje geregisseerd door Cory Mcabee ("The American Astronaut") omringd door zijn vriendenclubje van de Billy Nayer Show. Deze burleske fabel vertelt het verhaal van twee veroordeelden: de space-cowboys Stingray Sam (Cory McAbee) en zijn partner in crime, de Quasar Kid (Crugie). Om hun schuld aan de samenleving af te leggen en hun vrijheid te herwinnen ondernemen ze een intergalactische tocht om een ontvoerd meisje te redden. Opgedeeld in zes hoofdstukken wordt de film gestuctureerd door vrolijke liedjes en inventieve geanimeerde tussenscènes die doen denken aan Terry Gilliam’s werk voor Monty Python. Zet u schrap voor een fantastische reis in dit doldwaze universum.

"Amer" vertelt in een puur cinematografische taal het leven van een meisje in drie episodes: als kind, adolescente en vervolgens als volwassen vrouw. Op fragmentarische en elliptische wijze zet de minimale plot zich verder zonder te verzanden in overbodige scènes en zelfs zonder gebruik van dialogen. "Amer" is dan ook in de eerste plaats een zintuiglijke ervaring. Zonder de schijn van een narratief verhaal te willen ophouden is dit een film die je beleeft met je ogen en oren. Qua stijl en atmosfeer plaatst de film zich pal in de traditie van de giallo, de Italiaanse psycho-thrillers uit de jaren ’70 van o.a. Dario Argento, Mario Bava en Sergio Martino (waar Offscreen vorig jaar nog een uitgebreide retrospectieve aan wijdde). Eerder dan een flauw afkooksel presenteert "Amer" zich als een hommage en beheerste stijloefening in de codes van het genre. Deze adembenemende audiovisuele ervaring neemt je met zijn broeierige sfeer en verzorgde regie mee in de gevoelswereld van het hoofdpersonage met close ups die dicht op de huid zitten en doordringende blikken. We voelen de strelingen en huiveringen, de verleiding en de angst, de erotiek en de dood. Een verrassende debuutfilm gemaakt door bekwame handen, gehuld in zwarte handschoenen...

In aanwezigheid van Hélène Cattet, Bruno Forzani en andere leden van de ploeg

Anarchist, iconoclast en outsider, Alex Cox is een gepassioneerd filmmaker die al heel wat bejubelde cultfilms op zijn conto heeft. Zijn conflicten met de grote studio’s zijn al even legendarisch. Zo gaf hij het geld van Universal Pictures voor zijn in Nicaragua gedraaide film "Walker" aan de Sandinistas, de toenmalige vrijheidsstrijders. De laatste jaren wijdt hij zich aan "microfeatures" met een budget van minder dan £100.000. Toch raakt hij ook nu weer in de clinch met Universal wanneer deze in 2009 bekendmaken onder de titel "Repo Men" een big budget SF vehikel met Jude Law uit te brengen, juist op het moment dat Cox met "Repo Chick" een onofficieus vervolg op zíjn cult klassieker "Repo Man" uit 1984 inblikt.
Hoewel de film thematisch enige verwantschap vertoont met zijn illustere voorganger, is hij qua opzet en beeldvoering radicaal anders. Rijkeluisdochter Pixxi haalt auto’s terug van wanbetalers wanneer ze verstrikt raakt in een bizar terroristencomplot. Cox draaide de film bijna volledig tegen een "green screen" achtergrond en maakte er een satire van op de wereldwijde economische crisis.
De film kan je ontdekken tijdens een speciale middernachtvertoning. Speciaal, want om de film te kunnen tonen zonder in een juridisch kluwen verzeild te raken, zullen - in overeenstemming met de wens van Alex Cox- alle inkomsten van deze uitzonderlijke vertoning naar een goed doel gaan. Het verhaal rond de film loont alvast de moeite, benieuwd wat de film brengt!

"Capucine" is een Franse documentaire over het Japanse research centrum voor dierlijke talen, gelegen op het eiland Osumi, en het Oedipe project waar het centrum al meer dan tien jaar lang aan werkt. In dit project trachtten de onderzoekers kapucijnaapjes, die eerder in Frankrijk werden ingezet als hulp voor patiënten met motorische gebreken, de filmische taal bij te brengen. Eén van de aapjes (Capucine) blijkt een bijzonder talent te hebben en kan beschouwd worden als de eerste aapachtige regisseur in de geschiedenis van de cinema. Deze docu toont de evolutie van het project en onthult hoe Capucine erin slaagt zijn kortfilm "Oedipus", die we overigens ook op het festival vertonen, te realiseren. Geassisteerd door spitstechnologie maakt de kleine aap zijn film, vertrekkende van bestaande sequenties uit archiefmateriaal. De techniek werd vereenvoudigd en herontwikkeld op maat van de primaten waardoor Capucine niet meer moet doen dan zijn verbeelding te volgen. En zo worden beelden uit "Le Voyage dans la Lune" van George Méliès afgewisseld met sequenties uit het video arcade spel Donkey Kong met een verbluffend resultaat als gevolg!

http://oedipe-project.com

Een gelijkaardig onderzoek met chimpansees werd zopas uitgevoerd in Groot-Brittanië:
http://chimpcam.com

Een jonge Servische rekruut vertrekt samen met een klein groepje lotgenoten naar een geheime bestemming. Na een lange busrit waarin de jongeman tijd heeft om na te denken over zijn opdracht en zijn populariteit binnen de groep komen ze aan op een geïsoleerde boerderij, waar nog steeds niet duidelijk is wat hun taak zal zijn. Tot er een andere bus in het kamp arriveert. De titel van deze film is in overeenstemming met zijn sober verhaal en discrete mise en scène. Regisseur Vladimir Perisic kiest voor een hyperrealistische benadering van dit groepje soldaten, die geklemd zitten tussen hun schijnbaar eenvoudige opdrachten en de verschrikkelijke en verregaande gevolgen deze hebben. Dankzij het sobere en originele scenario wordt de oorlogssituatie niet als een spektakel opgevoerd maar integendeel, als de banalisering van extreem geweld. Een perfect beheerste film die je koude rillingen zal bezorgen door de nauwe band die geschept wordt tussen de kijker en deze ’gewone mensen’.