Raro Italiano

Met deze programmamodule willen we het publiek laten proeven van het zeer diverse aanbod uit het gouden tijdperk van de Italiaanse genrefilm. In de jaren ’60 en ’70 stond Italië aan het voorfront van populaire filmgenres als peplums, spaghettiwesterns, thrillers, politiefilms, sekskomedies en horrorprenten. Vele regisseurs, cinematografen en componisten vestigden hun naam in die periode van enorme creativiteit en expansie, zoals Mario Bava, Vittorio Storaro, Lucio Fulci, Dario Argento, Bruno Nicolai, Stelvio Cipriani en Ennio Morricone.
Voor deze module hebben we enkele zeer ongewone en zelden vertoonde juweeltjes geselecteerd, bijna allen op vintage 35mm scope! Het programma spitst zich toe op de zogenaamde "giallo", een uniek Italiaans genre van gewelddadige thrillers, getypeerd door zeer gecompliceerde verhaallijnen, een fascinatie met vervreemding, paranoia en psychose, mooie blote madammen, gratuite seks en een zeer gestileerde cameravoering en beeldcompositie. "Giallo" is Italiaans voor "geel" en verwijst naar de covers in dezelfde flashy kleur van de pulp detectiveromans waarop het genre is gebaseerd. Ook de invloed van de zogenaamde "fumetti neri", gewelddadige erotische strips zoals Kriminal en Diabolik, is niet te onderschatten.
Met "Milano Calibro 9" nemen we een zijstapje naar de "poliziottescho" of brutale politiefilm, een genre gekenmerkt door een realistische aanpak en excessief vertoon van nihilistisch geweld. Deze films lieten een kritisch beeld zien van de georganiseerde misdaad en het Italiaanse politieke klimaat van de vroege jaren ’70.
Eind jaren’70 werden de Italiaanse genrefilms steeds extremer in het etaleren van seks en geweld zoals we merken in de kannibalen, zombie of naziploitation subgenres. De neergang was toen hoe dan ook al begonnen. In de jaren’80 verdrongen Amerikaanse blockbusters de lokale producties. De reactie kwam er met Italiaanse rip-offs van iedere filmgenre dat het goed deed aan de kassa. Het resultaat is in het beste geval heel amusant ("The New Barbarians" als hilarische parodie op "Mad Max"), in het slechtste geval strontvervelend. En zo kwam een onfortuinlijk einde aan één van de meest veelzijdige en invloedrijke periodes in de Europese genrecinema.

Een frêle jonge vrouw legt zich neer bij haar ondergeschikte rol in een liefdeloze relatie. Nadat haar lief interesse vertoont in de voodoo-praatjes van hun Afrikaanse vrienden, lijkt het alsof een meedogenloos complot langzaam de klauwen sluit rond haar tengere hals.
Wat begint als een Italiaanse versie van "Rosemary’s Baby" krijgt al snel een eigen, unieke sfeer als we verdwalen in een hallucinante nachtmerrie - samen met Mimsy Farmer dalen we af in een duister persoonlijk verleden, vol zweterige mannen en onverwerkte schuldgevoelens, om uiteindelijk rond de oren geslagen te worden met de groteske en shockerende slotscène, die al het voorgaande opnieuw in vraag stelt. Een intrigerende en enigmatische vertelling vol ongrijpbare momenten, maar ook visueel valt er veel te genieten. Regisseur Francesco Barilli toont zijn achtergrond als schilder - opvallend mooi kleurgebruik zorgt voor prachtige, schilderachtige beelden die aan grootmeester Mario Bava doen denken.

De louche Milanese onderwereld krijgt begeleiding van pompende en beukende jazzfunk als nerveuze gangsters een dikke bundel bankbiljetten kwijtspelen tijdens een foutgelopen transactie. Net ontslagen uit de gevangenis wordt Gastone Moschin meteen in een wagen gesleurd, gedumpt op een autokerkhof en daar verrot geslagen door Mario Adorf en zijn bende schorremorrie, want die zijn er vast van overtuigd dat hij van meer weet.
Topfilm van de golf aan hard-boiled misdaadfilms uit de Italiaanse seventies - een uiterst brutale kijk op de gangsterwereld in een regie van Fernando di Leo die filmt als een ontspoorde Jean-Pierre Melville op verboden hormonenpreparaten. Fantastische karakterkoppen, een schaarsgekleed dansje in de nachtclub van Barabara Bouchet en een manische Mario Adorf die voortdurend mensen in mekaar ramt en zo de show steelt als een nietsontziende psychoot, perfect geplaatst tegenover Moschin’s stoïcijnse patattenkop.

Al grasduinend tussen oude vinyl platen op zoek naar obscure samples, ontdekte Tommaso Colliva de Italiaanse soundtracks uit de jaren ’60 en ’70. Vanaf dat moment klonk er niets meer zo verleidelijk als de elektriserende nummers van de exploitation films. In 2007 vormde hij een jam band met Massimo Martellotta op gitaar en lapsteel, Enrico Gabrielli op keyboards en brass, Fabio Rondanini op drums en Luca Nano Cavina op bass.
Calibro 35 is een uit Milaan afkomstig killer combo dat klassieke en obscure filmthema’s combineert met hedendaagse elementen, terwijl ze toch loyaal blijven aan de oorspronkelijke versie. Zij vertolken hun eigen materiaal met dezelfde eerbied voor de attitude, het geluid, en de vreemde mix tussen jazz, funk, rock, klassiek en improvisatie waarvoor de Italiaanse soundtracks wereldwijd werden geroemd.
Visuals en filmfragmenten begeleiden het optreden. Na het concert, zetten we de vibe verder in de Nova bar met Tommaso Colliva achter de draaitafels, geflankeerd door onze eigenste DJ The Lounge Bastard.

More info: http://www.myspace.com/calibro35

Een jonge vrouw schrikt op een ochtend wakker na een bizarre droom over een astronaut die op de maan wordt achtergelaten. Ze komt al gauw tot de vaststelling dat ze zomaar eventjes drie dagen van haar leven kwijt is.
Florinda Bolkan, bekend van onder meer Lucio Fulci’s "A Lizard In A Woman’s Skin", zet een subtiele vertolking neer van een vertwijfelde vrouw wier bestaan langzaam uiteenrafelt. De introductie van science fiction elementen in het veelgelaagde verhaal draagt bij tot de nachtmerrieachtige sfeer, nog verstrekt door de onheilspellende score van Nicola Piovanni en het camerawerk van Vittorio Storaro die de grandioze locaties laat baden in een onaards licht. Let ook op Klaus Kinski in de kortste, dan wel vreemdste cameo uit zijn carrière. Alle elementen bij elkaar maken van deze atypische, surreële giallo één van de meest enigmatische films ooit. Een nagenoeg onvindbare film, dit is dé ontdekking van het festival.

Ravissante giallo-koningin Edwige Fenech is mevrouw Wardh, getrouwd met een stijve diplomaat en achtervolgd door de herinneringen aan haar passionele sadomasochistische relatie met de gevaarlijke Jean. Op een decadent high society-feestje ontmoet ze de gladde charmeur George, waar ze al snel voor valt - veel stelt de relatie met haar vaak afwezige echtgenoot niet voor. Ondertussen wordt de stad herhaaldelijk opgeschrikt door een onbekende moordenaar die het op mooie vrouwen gemunt heeft. Naast Dario Argento oefende ook Sergio Martino grote invloed uit op de giallo-filone van de vroege jaren zeventig. Typische genre-elementen komen aan bod - bloedmooie vrouwen, overspel in hoge kringen, zwakke en sterke mannen, waanzinnige seventies mode en interieurs, stijlvolle wijde scope-composities, een steengoede soundtrack, veel bloot en sleaze in een hopeloos ingewikkeld plot, aan flarden gereten door het vlijmscherpe scheermes van de mysterieuze moordenaar, onherkenbaar gekleed in zwart met lederen handschoenen.

Valentina is een jonge fotografe, levend in het hippe artistieke milieu van Milaan. Op een avond, tijdens een nachtelijke wandeling, maakt ze kennis met een vreemde vrouw die zich "Baba Yaga" laat noemen. Na hun ontmoeting begint Valentina merkwaardige visioenen te krijgen. Bovendien blijkt haar fotoapparaat vreemde krachten te bezitten. Valentina twijfelt tussen haar liefde voor Arno, een nuchtere filmregisseur en "Baba Yaga", meesteres van een erotische droomwereld.
"Baba Yaga" is de filmische adaptatie van een erotisch stripverhaal, of ’fumetti’, uit de bekende Valentina-reeks van scenarist Guido Crepax. Isabelle De Funes (nicht van...) geeft gestalte aan de bevallige Valentina terwijl "Baba Yaga" vertolkt wordt door Caroll Baker , de vrouw die ons ’Baby Doll’ gaf. Een verzorgde beeldvoering en stijlvolle art-direction maken van ’Baba Yaga’ een erotisch-psychedelisch pareltje, groovy soundtrack inbegrepen.

Regisseur Corrado Farina komt zijn film persoonlijk voorstellen.

Fabio Testi is gymleraar in een Londense katholieke meisjesschool. Als hij na de lesuren ligt te flikflooien met één van zijn studentes, verstijft die plots omdat ze vanuit haar ooghoek een moord meent gezien te hebben. Later hoort hij op het nieuws dat men het lichaam van een jonge vrouw gevonden heeft. Nieuwsgierig trekt hij ernaartoe en maakt zich zo meteen verdacht in de ogen van de politie. Dan vallen er nog slachtoffers, op bijzonder lugubere wijze omgebracht met diepe messteken in de vagina. Allemaal blijken ze school te gaan... in die Londense katholieke meisjesschool.
Elegante giallo van Massimo Dallamano met een sterk plot naar Edgar Wallace en ondanks de exploitation-thema’s een klasse die niet vaak te vinden is in het genre. De mooie, haast lumineuze plaatjes worden verrassend genoeg verzorgd door latere sleaze-maestro Joe d’Amato. Ook de soundtrack van Ennio Morricone is uitstekend en gaat van breekbare vrouwenstemmen over lichte pianomelodieën tot atonale baslijntjes.

Mimsy Farmer speelt een jonge doctorandus in de geneeskunde, geobsedeerd door haar thesis over een zelfmoordgolf. Ze lijdt aan hallucinaties waarin de lichamen in het mortuarium weer tot leven komen. Ze onderzoekt haar onlangs overleden vader, die altijd een onvermoeibare rokkenjager was geweest, en probeert haar seksuele remmingen en frustraties te aanvaarden. Bovendien wordt ze verscheurd door twee mannen, waarvan de ene haar goed wil doen en de andere kwaad, alleen - wie is wie?
Armando Crispino geeft ons een gestoorde Giallo met een overdaad aan angstwekkende scènes en camera-effecten. Typisch voor de jaren ’70 is het sterk aanwezige erotisch-psychoanalytische aspect, en een reeks originele en ziekelijke situaties geven aan de film een bijzondere toon. Het is misschien ook de film waar de muziek van Ennio Morricone het minst opvalt...