First (Off) screenings

Jaarlijks zien tal van interessante maar minder commerciële films een bioscoop release aan zich voorbij gaan. Offscreen wil het publiek de kans bieden enkele van deze gemiste parels toch nog op het grote scherm te bewonderen.

Het eiland is een geïsoleerd stukje aarde, hangend tussen hemel en water, waar een gemeenschap monniken leeft. Van heinde en ver trekt men er naartoe om Vader Anatoly te bezoeken, een heilige die mirakels zou uitvoeren. Anatoly maakt zich door zijn tegendraadse en excentrieke gedrag niet populair bij de andere monniken. Hij blijkt al dertig jaar met een vreselijk geheim te leven.
Pavel Lounguine debuteerde aanvankelijk als scenarist en regisseerde zijn eerste film in 1990. "Taxi Blues" was meteen goed voor de prestigieuze "Prix de la Mise en Scène" op het filmfestival van Cannes. Met "The Island" tekent Lounguine voor een prachtig visueel en mystiek gedicht. De fotografie is van de eerste tot de laatste frame indrukwekkend en de kracht ervan blijft lang nazinderen.
Even overweldigend als de landschappen is Piotr Mamonov als Vader Anatoly. Zijn portret van een man verscheurd door schuld, balancerend tussen gekheid en wijsheid, gaat door merg en been.

Al enkele jaren speelt Guy Maddin met zijn herinneringen en schept er plezier in "de jonge Guy Maddin" als hoofdpersonage in zijn films te gebruiken. Na "Brand Upon the Brain!" wordt hem de regie van een film over zijn geboortestad toevertrouwd. Hoewel het wel degelijk gaat om een documentaire, is "My Winnipeg" vooral een film over de inwoners die slapend door het leven lijken te gaan. Hij vervolgt de burleske en feeërieke exploratie van zijn geheugen, in beelden omgezet in een losse, associatieve en indrukwekkende mengelmoes van stijlen en technieken.
Maddin, de verteller, is van plan zijn stad voor altijd te verlaten en loopt een laatste keer rond voor hij vertrekt: de gelegenheid om terug te komen op een reeks lokale historische anekdotes. Doorheen deze absurde verhalen, de filmbeelden en de reconstructie van ongeloofwaardige gebeurtenissen, begrijpen we welke sentimentele verlamming Guy al 51 jaar aan zijn stad bindt!
"My Winnipeg" is een grappig en persoonlijk manifest dat het volksgeloof verdedigt tegen de krachten die het verleden van de stad willen uitwissen en haar zuiveren van al hun herinneringen... en hun bewoners.

Z is een politieagent uit Seattle. Hij brengt zijn dagen op de fiets door patrouillerend door de stad. De zaken die Z op een dag behandelt variëren van handtasdiefstal tot moord, van het routineuze tot het haast onvoorstelbare. We volgen Z gedurende zeven dagen. Vanop zijn fiets denkt hij vaak aan zijn vriendin die op een kampeertrip is met een vriend en al enkele dagen niets meer van zich heeft laten horen. Z begint te twijfelen.
Robinson Devor (zie ook "Zoo" in de Manimals-sectie) tekent met "Police Beat" voor een hypnotiserend portret van een man die zich tussen twee werelden bevindt. Een voice-over in Wolof, een Senegalese taal, vertelt de innerlijke twijfels van Z boven een zwevende soundtrack met muziek van o.m. Eric Satie en Aphex Twin. Devor baseerde zich voor het scenario, samen met columnist Charles Mudede, op authentieke politieverslagen. Het resultaat is een stil en prachtig portret dat zweeft tussen droom en werkelijkheid.

Bogdanski Dolina, een verloren dorp in het Oosten van de Karpaten, gaat gebukt onder het bewind van het ëVicarage’, een vreemde orde wiens leden baarden dragen die met koordjes achter hun oren zijn vastgemaakt. Het regime dat ze de dorpsbewoners opleggen lijken ze enkel zelf te begrijpen. Het ooit welvarende dorp heeft nu meer weg van een vuilnisbelt. Met een hoge gast in aantocht (de aartsbisschop!) doen de dorpsbewoners hun best om Dolina weer toonbaar te maken. Maar wanneer een jonge man in het dorp aankomt om zijn vader op te graven, lopen de spanningen hoog op.
"Dolina" past in een reeks recente Hongaarse films die kritische sociale parabels op een zeer expressieve manier vertellen. Je waant je bijna in een film van Terry Gilliam. Met als uitgangspunt "The Archbishop’s Visit" van Ádám Bodor, tekent Kamondi voor een treffende schets van menselijke relaties onder een bewind van terreur en onderdrukking.

Weinig mensen hebben de kracht om hun dromen te beheersen. Weinig mensen hebben de gave om te dromen terwijl ze wakker zijn. Weinig mensen weten wat voor drank de barman schenkt. Weinig mensen weten dat wanneer een geliefde je een drankje schenkt dit weleens je ondergang kan worden.
"Slow Mirror" is ongetwijfeld de meest ongewone film die het festival rijk is. Dit audiovisueel experiment bezorgt je een kijkervaring die het beste te omschrijven is als verloren lopen in de droom van iemand anders. Regisseurs Igor en Ivan Buharov laten ons de binnenkant van hun hersenen zien via amusante en absurde verhaallijnen.
De Buharov’s (die eigenlijk geen echte broers zijn) werken al tien jaar samen en verzorgen steeds het acteren, de fotografie, montage en muziek van hun films, die nauwelijks te beschrijven zijn. "Slow Mirror" is hun derde langspeelfilm.

1972. Barbie (Anna Biller) verveelt zich. Haar man Rick is een workaholic en besteedt geen aandacht aan haar noden. In eerste instantie kan ze nog afleiding vinden bij haar swingende buren Mark en Sheila. Maar wanneer deze laatste uit elkaar gaan en Barbie’s eigen man op skireis vertrekt zonder haar, besluiten beide dames om hun wilde kant te verkennen. Zo begint Barbie’s tocht door het morele en emotionele mijnenveld van alles wat de swingende seventies te bieden hebben.
Met "Viva" tekent Anna Biller niet enkel voor het scenario en de regie. Ze produceerde de film, ontwierp de kostuums, speelde de hoofdrol, schreef de liedjes, schilderde de kunstwerken die je aan de muren ziet hangen en ontwierp de psychedelische Warholiaanse pop-art animatiesequentie die je krijgt te zien tijdens een orgiescène.
Viva is meer dan een hommage aan de sexploitatie films van de jaren ’70. Zonder zijn kritische kijk te verliezen is "Viva" een feest van stijl, kleur, drugs en baby doll lingerie.