Fictiefilms

Paul (Peter Fonda) is een zakenman. Hij neemt zijn eerste LSD-trip onder het wakende oog van zijn vriend John die hem ontvangt in een psychedelisch optrekje in de heuvels van Hollywood. Na visioenen die baden in caleidoscopische kleuren, euforie en sensualiteit (waaronder een lange surrealistische liefdesscène in het gezelschap van de mooie Susan Strassberg), volgen er andere, minder rustgevende beelden. Vreemde ontmoetingen in gotische decors die doen denken aan de Poe-verfilmingen van diezelfde cineast, zwarte ridders, dwergen, een mystieke goeroe (Dennis Hopper). Door paniek bevangen slaat Paul op de vlucht en loopt hij verloren in Los Angeles, waarna een introspectieve zoektocht volgt die hem naar een psychedelische bar brengt waar losse zeden en naakte meisjes de boventoon voeren…

Het script van deze film is van Jack Nicholson en ruikt naar “waar gebeurd”. Op een resoluut groovy soundtrack amuseert Corman zich met het in beeld brengen van psychedelische trips waarin een experimentele toets niet ontbreekt. Vele toeschouwers krijgen er een tollend hoofd van, al zijn we niet zeker of dit dan wel door de film komt of door andere magische substanties…

Hij heeft iets sympathiek, die goeie ouwe Elmer uit de jaren ’80. Half drol, half fallus, vindt deze kleine viezerd het bijzonder leuk om zich in iemands nek te nestelen. De persoon in kwestie krijgt dan een vreemd goedje ingespoten waardoor zijn bewustzijnstoestand (en dus zijn hele leven) totaal verandert. Hoeft niet meteen een probleem te zijn, getuige de jonge held van het verhaal. Toch blijft ook hij op den duur niet gespaard van minder prettige neveneffecten: verslaving, ontwenning- en afkickverschijnselen, tot en met de obligate «cold turkey» methode die natuurlijk mislukt... Als je hele omgeving dan ook nog begint af te haken, is het leuke er gauw af. Bovendien vreet Elmer de grijze hersenmassa aan, met alle wansmakelijke implicaties vandien... Één scène kon in dit verband niet door de beugel in de States wegens te gortig. Het betreft de scène waarin Elmer uit een gulp... Neen neen, kom het zelf maar zien!

We steken niet onder stoelen of banken dat we hem hier graag zien in Nova. Jack Stevenson is Amerikaans staatsburger, inwoner van Denemarken, verzamelaar, distributeur en geletterd man. Het is een echt geheel van cinematografische cultuur dat hij bewaart, bestudeert, verdedigt en bezielt. Een zeer speciale vertoning waarbij films een andere vorm aannemen.

Vanavond is hij bij ons met een verbazingwekkend programma dat al het mogelijke in zich verenigt: kortfilms, trailers, pedagogische films die direct voortgekomen zijn uit de grote wereldmachten. Een reis door de geschiedenis van drugspreventie. Een animatiefilm, een show met een sjamaan van de alternatieve, om niet te zeggen illegale, cinema. Om telkens weer opnieuw te bekijken, want niemand weet of de films nog een keer te zien zullen zijn!

Op zoek naar zeldzame pluimen in Nieuw Guinea vervoegt Viviane een kleine expeditie die “de vallei” wil vinden en exploreren. Vermits ze zeer ontoegankelijk is en altijd met lage wolken bedekt, is deze vallei één van de weinige oorden die nog niet in kaart gebracht werd. "Die vallei bestaat. Ze staat niet op de kaart. Het is alsof ze niet bestaat, maar ze is er wel", legt Gaëtan, de leider van de expeditie uit. De inheemse bevolking komt er nauwelijks, maar "hun tovenaars kunnen ons misschien een weg wijzen". Tijdens de reis ontdekt Viviane de openheid van geest en zeden van de expeditieleden. Naarmate de expeditie haar doel nadert, wordt de voortgang steeds moeilijker en ontdoen de personages zich beetje bij beetje van alles wat ze hebben meegenomen. Zonder te oordelen volgt de camera van Schroeder hen tot het einde. De spontane mise-en-scène en improvisaties dragen bij tot de metaforische kwaliteit waarvan deze film is doordrongen.

«Ik ben ontwaakt uit De Ziekte op 45-jarige leeftijd, gezond van geest en behoorlijk gezond van lichaam, met uitzondering van een verzwakte lever en het uiterlijk van geleend vlees dat kenmerkend is voor al degenen die De Ziekte hebben overleefd... De meeste overlevenden herinneren zich de details van het delirium niet. Blijkbaar heb ik gedetailleerde aantekeningen gemaakt over de ziekte en het delirium. Ik heb geen precieze herinnering aan het maken van de aantekeningen die nu gepubliceerd zijn onder de titel Naked Lunch. Het is Jack Kerouac die me de titel suggereerde, en de betekenis ervan werd me pas zeer onlangs duidelijk, na mijn herstel. Het betekent precies wat er staat: de NAAKTE maaltijd ­ een bevroren ogenblik waarop iedereen kan zien wat er aan elke vork hangt.»

De verfilming van het meesterwerk van Burroughs door Cronenberg heeft de zeldzame kwaliteit van de geest van de roman te behouden zonder letterlijk te werk te gaan. Cronenberg drukt zijn persoonlijke stempel op deze roman die, na eerdere pogingen van Gyson en Zappa, als onverfilmbaar beschouwd werd. Het resultaat is een ware fusie tussen twee even obsessionele werelden: de door Cronenberg gefantaseerde biografie van Burroughs in de jaren 50 die nadat hij zijn vrouw per ongeluk gedood heeft New York inwisselt voor Tanger, en dan Tanger voor Interzone... Op de vlucht voor de drugsbrigade en de controleurs van het Zwarte Vlees, drogeert Bill Lee zich met kakkerlakkenvergif en beleeft hij vreemde ontmoetingen: met de dubbelzinnige Dokter Benway, de decadente schrijvers Tom en Joan Frost, het monster Mugwump, en zijn schrijfmachine die kakkerlak wordt...

Als je aan Peter Mettler vraagt tot welk genre hij deze film rekent, krijg je te horen: “Één van de doelstellingen van deze film is precies het doorbreken van kunstmatige indelingen. Het publiek wordt er als het ware toe aangezet om een reis te maken, om actief deel te nemen aan het zingevingproces. [...] Bijgevolg spreekt de film vooral ontvankelijke kijkers aan die zelf oplossingen weten te bedenken.”

Deze reis voert ons o.a. door Canada, Zwitserland en India. De ervaringen en situaties die we mee-maken behoeven geen enkele toelichting. De camera wordt haast muzikaal gehanteerd. Albert Hofmann, de uitvinder van LSD, geeft een beschrijving van de onbevangen indrukken uit onze kindertijd. Het is dat soort indrukken waarnaar deze filmreis op zoek gaat. Met een boutade kan men dus stellen: een film over de mensen die ernaar kijken.

Met deze zeer persoonlijke film neemt Philippe Garrel ons mee naar de rand van de wereld, de tijd en de geschiedenis. Opgenomen in een zoutwoestijn in tweeëntwintig shots, vindt deze film zijn eigen tijdsbegrip uit. Het is een gedicht dat bestaat uit verschijningen en bevreemdende visioenen. Nico, zangeres van de Velvet Underground, fascineert met haar muziek en laat ons onderdompelen in een hypnotisch bad. Pierre Clementi, naakt en subliem, imponeert. Een kind zit aan de rand van een meer in een vreemd ijslandschap. Op gevoelige wijze verkent Garrel de eenzaamheid, die voor hem ook bevrijdend werkt, in een onbevangen en meedogenloze wereld. "Er was niets: een camera en een decor, enkele allusies op een thema waarover we nauwelijks spreken, en we moesten komen tot onmiddellijke creatie daar er slechts één opname mogelijk was, zoals een geheiligde daad. Philippe was gefascineerd door het beeld waarmee hij tot de oorsprong kwam, de essentie van de cinema" (P. Clementi).

Light Cone stelt een panorama van hedendaagse experimentele films voor die zich inspireren op de fabuleuze diversiteit en de fascinerende schoonheid van vegetatie. Het plantenrijk met zijn ontelbare variëteiten, is een eeuwige inspiratiebron voor allerlei artiesten, gaande van de impressionisten over art nouveau tot land art. Bloemen, bomen, velden, mossen worden motieven die ieder op z’n eigen manier toeeigent om er filmische paletten mee samen te stellen.

Light Cone werd in 1982 opgericht door twee cineasten, Yann Beauvais en Miles McKane, met als doel distributie, promotie en behoud van experimentele cinema. Om deze missie zo goed mogelijk te vervullen, hebben ze een coöperatieve van cineasten opgericht die de eigendomsrechten garandeert aan de auteurs. Momenteel verdeelt Light Cone meer dan 2700 films (pellicule, video en expanded cinema) gerealiseerd tussen 1905 en nu door meer dan 500 filmmakers. Ze organiseren ook regelmatig zelf voorstellingen in thuisbasis Parijs, ze publiceren, coproduceren, documenteren....

Gebaseerd op de gelijknamige cultroman van Hunter S. Thompson, de uitvinder van het zogenaamde gonzo journalism. Deze in drugs gedrenkte variant van het new journalism stelt niet het onderwerp, maar de journalist centraal. In beeldtaal omgezet levert dit een hallucinant en chaotisch universum op, met snelle shots en veelvuldige kantelopnames. Je kan deze flitsende road movie ook opvatten als een allegorie van de Verenigde Staten anno 1971. De dromen en verzuchtingen uit de sixties hebben nu plaats geruimd voor een politiek correct cynisme. Journalist Raoul Duke (alter ego van Thompson) reist samen met zijn advocaat Dr. Gonzo van Los Angeles naar Las Vegas. De koffer van hun cabriolet bevat alle mogelijke en onmogelijke substanties... Een chaotische film die je best in context ziet!

We steken niet onder stoelen of banken dat we hem hier graag zien in Nova. Jack Stevenson is Amerikaans staatsburger, inwoner van Denemarken, verzamelaar, distributeur en geletterd man. Het is een echt geheel van cinematografische cultuur dat hij bewaart, bestudeert, verdedigt en bezielt. Een zeer speciale vertoning waarbij films een andere vorm aannemen.

Vanavond is hij bij ons met een verbazingwekkend programma dat al het mogelijke in zich verenigt: kortfilms, trailers, pedagogische films die direct voortgekomen zijn uit de grote wereldmachten. Een reis door de geschiedenis van drugspreventie. Een animatiefilm, een show met een sjamaan van de alternatieve, om niet te zeggen illegale, cinema. Om telkens weer opnieuw te bekijken, want niemand weet of de films nog een keer te zien zullen zijn!

«De CIA is geïnteresseerd in alles wat de geest kan controleren». (Timothy Leary, 1996).

Net zoals het internet, was LSD een uitvinding met militaire doeleinden, vooraleer het ontdekt en duchtig toegepast werd door Amerikaanse studenten. De CIA en het leger ondernemen de eerste ervaringen op menselijke proefkonijnen tijdens de Koude Oorlog, eerst als waarheidsserum tijdens ondervragingen, daarna als middel in een niet-conventionele oorlog. Maar het is een niet-psychedelisch middel, BZ, dat uiteindelijk op Amerikaanse soldaten getest werd tijdens de Vietnamoorlog, voornamelijk omdat het de eigenschap bezit elk individu in een staat van totale meegaandheid te brengen. Enige nadeel: de effecten van BZ brengen onherroepelijke trauma’s met zich mee. Dit althans volgens de nachtmerrieachtige film «Jacob’s Ladder».

Jacobs leven navigeert tussen realiteit en schrikwekkende visioenen veroorzaakt door zijn Vietnam-ervaringen. Hij en zijn kameraden werden inderdaad gebruikt als proefkonijn voor experimenten in een poging om hun killersgehalte te verhogen. Een harde kijk op de acid-generatie...

De Christus, de Maagd, de zee. Garrel baseert zich op een metaforisch christendom om stilte en isolement te tonen; thema"s die hem zeker na de ontvlamming van mei 68 nauw aan het hart liggen. Na de desillusie van de aspirant revolutionairen, nadat iedereen het normale leven en het werk hervatte, en al het mogelijk deed om repressie te vermijden, wat rest er dan? Liefde, drugs en heel wat herinneringen. Een zwangere maagd in minirok, de moeder van de zwarte Christus en de aantrekkelijke hoer worden vertolkt door Zouzou, undergroundicoon , mannequin en actrice uit de jaren 60 en 70; de werkloze Christus met reddersopdracht door Pierre Clementi, eveneens zo"n rebels figuur. Garrel navigeert tussen Nouvelle Vague en experimenteel, waar melancholie zeer intens is, waar existentialisme bijtend is, en elk gezicht een overbelicht icoon. De geluidsband van deze rock "n roll-cultfilm werd gecomponeerd door, hoe kan het ook anders, Nico.

Een romantische film vol emoties, sciencefiction en speciale effecten! Een dierendocumentaire met echte professionele acteurs! Het gaat om het epos van een ploeg overbegaafde jonge wetenschappers die gebruik maakt van een sensoriele isolatiekist én bergen psychedelische drugs om terug te keren naar de eerste ziel, de oerkreet. Edward Jessup wordt zijn eigen proefkonijn in een absolute zoektocht naar waarheid en schendt daarbij alle regels van het spel, waardoor hij door sommigen voor gek verklaard wordt en door anderen als een visionair vereerd. Een filosofische, metafysische reis, een troeblerend, beangstigend, fascinerend verhaal, dat vragen oproept over ons genetisch geheugen, de wetenschap en haar voortdurende zoektocht naar waarheid. Deze miskende en indrukwekkende film heeft niets vandoen met de gelijknamige reeks die te zien was op de Franse zenders.

Light Cone stelt een panorama van hedendaagse experimentele films voor die zich inspireren op de fabuleuze diversiteit en de fascinerende schoonheid van vegetatie. Het plantenrijk met zijn ontelbare variëteiten, is een eeuwige inspiratiebron voor allerlei artiesten, gaande van de impressionisten over art nouveau tot land art. Bloemen, bomen, velden, mossen worden motieven die ieder op z’n eigen manier toeeigent om er filmische paletten mee samen te stellen.

Light Cone werd in 1982 opgericht door twee cineasten, Yann Beauvais en Miles McKane, met als doel distributie, promotie en behoud van experimentele cinema. Om deze missie zo goed mogelijk te vervullen, hebben ze een coöperatieve van cineasten opgericht die de eigendomsrechten garandeert aan de auteurs. Momenteel verdeelt Light Cone meer dan 2700 films (pellicule, video en expanded cinema) gerealiseerd tussen 1905 en nu door meer dan 500 filmmakers. Ze organiseren ook regelmatig zelf voorstellingen in thuisbasis Parijs, ze publiceren, coproduceren, documenteren....